Afdrukken | Hits: 1195
2019 - 2de zondag van de advent © Harrie Brouwers, Voerendaal







EEN LIED
DAT DE GESCHIEDENIS VERANDERT



VERLANGEN KLEURT DE WERELD
Verwachtingen zijn heel erg belangrijk in het leven. De advent herinnert ons daaraan.
‘Laatst stond ik met een vriendin te bellen’, vertrouwde iemand toe. ‘En toen zei ze opeens: “momentje..., daar staat Beuk voor de deur!” Ik heb drie keer moeten vragen wat ze bedoelde. Bleek ‘Beuk’ haar kleinzoon te zijn...! Namen die jonge ouders aan hun baby’s geven..., ik vind het kindermishandeling!’ Ze keek me onderzoekend aan. Ik dacht bij mezelf: na een maandje vult het kind met zijn liefde en ondeugd de naam zelf wel in, en dan vind je hem prachtig! Maar als je Mirabel, Anton of Piet verwacht, dan is Beuk natuurlijk een streep door de rekening.
Jaren geleden bezochten we met een bus vol parochianen uit Kunrade het Museum Insel Hombroich. Na een wandeling door prachtige natuur en langs moderne kunst kwamen we in de kantine. Iedereen had trek en schepte met graagte een bord vol ‘kalte Platte’ op. Toen we rond een tafeltje zaten, bleek dat reuzel te zijn. En klap in je gezicht! U weet ook wel, dat de lekkerste koffie niet smaakt als je thee had verwacht. We proeven niet alleen met onze smaakpapillen en geur-sensoren, maar ook met onze verwachtingen. 
Ik had thuis eens verteld over de ruggenprik die ik in het ziekenhuis had gehad. Toevallig moest mijn vader 4 maanden later hetzelfde onderzoek ondergaan. Hij kwam er opgelucht vandaan. Uit mijn dramatisch verhaal had hij geconcludeerd dat de prik tussen elke wervel werd herhaald, en toen de arts na één keer ophield was hij zeer tevreden. Je voelt niet alleen met je pijnzenuw maar ook met je verwachting! 
We zijn ons er niet altijd van bewust, maar bij alles wat we doen, spelen verwachtingen een rol, en die bepalen in sterke mate hoe je iets vindt. Is Münster of Hasselt een mooie stad...? Het wordt in hoge mate bepaald door je voorstelling ervan. Is de vriend van je dochter een leuke man? Is het rapport van je kleinzoon een beetje redelijk? Lijkt het portret dat de tweejarige een beetje op jou? Beviel het weer van afgelopen weekend? Meer dan kleuren, opleiding, temperatuur of de smaak, zullen onze verwachtingen bepalen hoe iets is.

VERLANGEN SCHEPT DE WERELD
En zo is het natuurlijk ook met de dingen die je doet. Hoe sta je in de wereld? Geloof je dat de aarde toekomst heeft? Geloof je dat wij welvaart kunnen inleveren voor een gezonde omgeving? Zie je het gebeuren? Geloof je dat de mensheid zich zo kan organiseren dat ze zonder oorlog kan? Een ding weet ik: zonder hoop, geloof en liefde redden we het niet.
Mij dunkt dat dit het wezen is van de Advent! We zingen een lied van verlangen. We onthullen aan elkaar onze hoop dat tegenstellingen kunnen worden overwonnen. Of en wanneer dat gebeuren zal, weten we niet; of we het zelf meemaken evenmin, maar we kunnen niet gelukkig zijn zonder deze droom. De verwachtingen van het leven bepalen in hoge mate het verloop van de geschiedenis en de gestalte van de toekomst. Onze onbewuste hoop is heel belangrijk voor hoe de wereld zich ontwikkelt.
Na meer dan 2,5 duizend jaar zingen we nog steeds dat lied van hoop en verlangen van de dichter Jesaja. Hij zong het voor zijn moedeloze landgenoten die gevangen zaten in Babylon. Als ze geen heimwee meer hadden gehad naar Jeruzalem, als ze niet met tranen in de ogen hun dromen hadden verteld om er ooit weer thuis te zijn, dan waren ze ten dode opgeschreven geweest. Het verlangen naar een wereld waarin het lam en de beer samen wandelen, waarin Babylon en Egypte elkaar het leven gunnen..., waar een kind zijn handje steekt in het nest van de adder..., waar epidemieën en bombardementen kinderen niet de dood in sleuren tijdens hun spel. Hoop en verwachting zijn er niet om ons een beetje op te vrolijken, nee ze zijn de krachtigste wapens om te overleven.
Laat het lied van Jesaja ons vandaag inspireren. Als we moeilijk meer kunnen geloven dat het goed komt, laat ons dan eenvoudig dat gedicht herhalen: ‘Eens gaat de wolf liggen naast het lam, vlijt de panter zich neer bij het bokje; kalf en leeuwin wandelen samen, een kind kan ze weiden...!’

ZUSTER...
Lieve kinderen. ‘En wat wil jij worden?’, vroeg de juf. Marieke keek een beetje glimlachend-lief in het rond en fluisterde iets dat niemand verstond. ‘Je hoeft niet zo verlegen te zijn! Wat wil je worden later?’ Marieke durfde het niet zo goed hardop te zeggen. Dadelijk wilden alle kinderen ‘het’ worden, en dat kon niet! Als iedereen zuster was, waren er niet genoeg patiënten. ‘Zuster’, fluisterde Marieke. ‘Dat is toch mooi!’, juichte de juf. ‘En jij Boy?’, ging ze haastig verder. Ze hoorde Boy ‘ruimtevaarder’ roepen en schietgeluiden maken, maar Marieke droomde ervan om met een tafel op wieltjes vol rinkelende glazen en buisjes door de lange gangen te zwieren in een wit uniform, om bij elke deur blij begroet te worden. ‘Dag zuster, wat fijn dat u hier bent. Kunt u me even helpen?’ Dàt wilde Marieke: mensen helpen. Het kon haar niets schelen of ze er iets mee verdiende en ook niet hoelang de dagen waren. Ze wilde zorgen. Het mocht trouwens ook voor een puppy zijn of desnoods een broertje!