2013 - 7de zondag van pasen © Ad Blijlevens, Heerlen

ONDERLINGE LIEFDE, EENHEID ALS TEKEN

Gesprekken over geloof lopen wel eens uit op de vraag: Waar komt het op aan: op de inzet voor anderen of op bidden en liturgie? Soms blijft de vraag hangen; ieder moet dan maar doen wat de Geest hem of haar ingeeft. Een andere keer is de vraag aanleiding tot twistgesprekken of zelfs tot veroordelingen.
We vinden die, twee richtingen telkens terug. Vaak kunnen beide groeperingen elkaar niet vinden. En helaas hebben we nogal eens to maken met twee partijen die elkaar bestoken. Ketterjacht en gebrek aan eerbied voor de ander zijn keiharde feiten. Hoe kunnen wij elkaar dan vinden? Het evangelie van vandaag biedt ons daarvoor een raam aan. Het zegt: de onderlinge liefde is de manier waarop Jezus Messias, en met Hem God, zijn en onze Vader, aanwezig is in de gemeenschap van gelovigen.

Wat betekenen zulke geheimzinnige woorden van het evangelie voor christenen die grote nadruk leggen op God, bidden, bezinning of liturgie? Het evangelie zegt ons: God is nooit 'afzonderlijk verkrijgbaar', los van medemensen en van de wereld waarin wij leven. Spreken over of tot God heeft geen enkele zin, als wij ons losmaken van onze medemensen. Want juist in ons samen-zijn krijgt God een gezicht. Er lopen geheimzinnige draden door het leven van ieder van ons en door alle mogelijke maatschappelijke verhoudingen. Niet iedereen ziet die draden zomaar; ze zijn alleen zichtbaar voor mensen die geloven. In ons onderling verbonden-zijn is er een diepte die wij een naam mogen geven: Jezus Messias, God-Vader, heilige Geest. Over die diepte spreekt het evangelie.
Ook als wij grote nadruk willen leggen op het bouwen aan een nieuwe en betere wereld - en dat horen wij to doen    mogen wij ons niet onttrekken aan het evangelie. Dat evangelie zegt immers: Onze inzet voor de ander en voor de samenleving kan ook een belijdenis zijn van de aanwezigheid van Jezus Messias en van God onder ons. Geloven in Jezus Messias en zo in God betekent dit geloven: Er is een toezegging dat het zal gebeuren; al die menselijke energie wordt niet verspild, nu niet, morgen niet en overmorgen niet. Juist ons christelijk geloof beweegt ons ertoe, ook te zeggen in Wie wij geloven. Wij geven dan een naam aan onze overtuiging dat echte liefde nooit tevergeefs kan zijn, aan de vaste hoop dat de liefde
uiteindelijk sterker is dan dood en verderf, - aan de hoopvolle liefde die ons telkens opnieuw aanzet om anderen niet in de steek te laten, maar hen integendeel tot hun recht te laten komen.

Zo vinden wij een raam waarin wij elkaar kunnen vinden. Het gaat niet om God of
de naaste, om eredienst of actie voor anderen, om bidden of werken. Neen, het gaat om Jezus Christus en God, die een gezicht krijgen in onze onderlinge verbondenheid en die zich open-baren in onze zorg voor elkaar. Die opdracht tot eenheid - of liever: tot eenwording - ligt heel dicht bij huis: in het ontmoeten. Het gaat om de ander die ik in de ogen durf te kijken en voor wie ik mezelf durf te openen; dan vloeit er iets samen: ik - en - jij. Het gaat om een grotere kring om je heen: ons samenzijn hier kan een groeiend teken worden en zijn van eenheid, als wij elkaar in het hart raken en tot recht laten komen. Nog verder kan dat teken reiken: als mede door onze verbondenheid en door ons
spreken over en tot God mensen de weg van Jezus Messias durven te gaan in verbondenheid met God: 'Zoals Gij, Vader, in Mij en Ik in hen'. Ik hoop dat dit werkelijk groeit: onderlinge liefde, eenheid als teken.