2013 - 33ste zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal

 

 

 

NA AFLOOP...

 

 

 

KERK AFGEBROKEN

Stelt u zich een even voor dat Jezus van Nazareth zelf langs onze kerk zou lopen, en dat iemand van het kerkbestuur hem trots op dit gebouw zou wijzen met de opmerking, dat de toren uit de twaalfde eeuw stamt, en misschien nog eerder, en dat een paus de kerk heeft ingezegend... Stelt u zich voor, dat Jezus daarop niet anders zou zeggen dan: ‘Er komt een dag dat er geen steen meer op de andere staat!’ Je trots op je kerk, de parochie en het kerkbezoek slaat in één klap om in zorg.

De tempel in Jeruzalem was door Herodes de Grote een jaar of veertig eerder danig onder handen genomen. Herodes wilde zijn hoofdstad internationaal aanzien geven. De werkzaamheden waren zelfs nog bezig in Jezus’ dagen. De tempel was de kern van de Joodse ziel. Maar Jezus ziet slechts de vergankelijkheid ervan. Hij verlegt onze aandacht van het fiere verleden naar de broze toekomst.

 

SLOTLIED

Het einde van de tijd fascineerde me als kind al. Ik had gehoord dat de aarde om de zon heen draaide. Dat leek me een allesbehalve stabiele situatie. Vóór de oerknal was er nog geen tijd, legde mijn vader uit, maar dat kon natuurlijk niet! Onder in de boekenkast lagen toneelboekjes. Mijn vader regisseerde de plaatselijke toneelvereniging. Het waren van die brede boekjes met dunne kaften, vol dialogen. Als mijn ouders van huis waren las ik erin. Vooral het toneelstuk ‘De komeet komt’, boeide me. De komeet Halley zou met een blauwzuur staart al het leven op aarde vernietigen. Op de laatste dag brak er een ware orgie los. Iedereen vertelde iedereen de waarheid. Werknemers lachten hun bazen uit. Alles mocht op, en niemand hoefde de afwas te doen! Maar de blauwzuurstaart drong niet tot de dampkring door en de volgende ochtend kwam iedereen elkaar beschaamd tegen. Het leven ging verder, maar de verwachting van het einde had ieders leven danig veranderd.
Het einde kan de een inspireren tot een giga-feest; de ander gaat gewoon verder met zijn rechtenstudie en het oogsten van de maïs en een derde kruipt neerslachtig in zijn bed.

 

JERUZALEM BRANDT

De betekenis van een verhaal moet begrepen worden vanuit de omstandigheden waarin het is verteld. In de tijd van Lukas werd het einde van de tijd spoedig verwacht. Men dacht dat Gods geduld ten einde liep. De Romeinse overheersing drukte als een zwaar juk op de schouders van het volk. Profeten van allerlei slag kondigden de ondergang van de wereld aan. Opstandelingen begonnen de Romeinen te tarten. Er breekt een opstand uit. De Romeinen worden verdreven. Enkele jaren later slaan ze hard terug. Honderdduizenden mensen vinden de dood. De wraak is genadeloos. De tempel in Jeruzalem wordt met de grond gelijk gemaakt. Vrome joden verwachten nu een directe inmenging uit de hemel.

In die context vertelt Lukas zijn evangelie. Jezus had het ook wel eens gehad over het einde van de wereld. Jezus had steeds benadrukt dat een mens niet weet wanneer dat gebeurt. Er gebeuren verschrikkelijke dingen; een mens wordt er bang van. Aan de hemel vallen sterren. Oorlogen worden gevoerd. Maar dat is het einde niet. Tegen bange mensen die het kwaad aan den lijve ervaren, zegt Jezus troostend: ‘als de dood vlakbij komt, als mensen hun waardigheid verliezen, als iedereen je haat..., dan is je wereld nog niet vergaan. Het leven eindigt niet in mineur, het gaat niet ten onder in een ramp. Je mag altijd hopen op God. Achter elke bedreiging staat de liefde van de Schepper! Lukas herinnert zich dit terwijl Jeruzalem in vlammen opgaat.

 

ACHTER HET EINDE
Ook wij weten dat de aarde een beperkte levensduur heeft. Wij kennen ons lichaam en wat er mis kan zijn in de genen. Veel zieken beseffen hoe lang of hoe kort de tijd is die hen rest. Het levenseinde is velen aangezegd, meer dan ooit in de geschiedenis. Ook aan ons is de uitnodiging gericht: besef dat na het einde niet het grote niets is, het zwarte gat. Ook daar is het mysterie van God, het licht! Vertrouw je daaraan toe, door alle angst heen. Wie ooit aan de rand van de tijd heeft gestaan, misschien samen met een lieve medemens, die heeft ervaren dat zijn leven voorgoed veranderd is, minder vanzelfsprekend. Het heeft zijn onschuld verloren, maar het is ook waardevoller geworden, en de dierbare momenten krijgen bijna het gewicht van de eeuwigheid. Elk moment is er om het intens te genieten als een cadeau. We het einde van de tempel heeft gezien, de ondergang van de eigen roem, die wordt gelukkig van zoveel wonderen die hem omringen en er altijd zullen zijn.
 

SLECHT GESLAPEN

Lieve kinderen. De afgelopen nachten had Dirkje slecht geslapen. Dus toen hij die ochtend aan het ontbijt zei: ‘Kan de aarde kapot gaan?’, vroeg pappa bezorgd: ‘Waarom vraag je dat?’ ‘Gewoon’, zei Dirk en hij haalde zijn schouders op. Glenn had op YouTube een filmpje gezien en daar barstte de hele aarde uit elkaar en de mensen stappen in een ruimteschip. ‘Dat zijn allemaal sprookje’, zei pappa beslist. De aarde gaat pas kapot als de zon sterft en dat duurt nog miljoenen jaren en dan zijn we er allemaal al niet meer!’ Het was als geruststelling bedoeld, maar Dirkje maakte zich nu pas echt grote zorgen. Ook dat nog! De zon sterft, iedereen dood! ‘Dat wil ik niet!’, riep hij boos en hij stopte zijn oren dicht. Pappa schrok en aaide Dirk over het hoofd: ‘Maar God die de wereld geschapen heeft, die zorgt dat alles goed komt...!’ Dat was de eerste keer dat pappa iets over God vertelde. Dirk dacht na. ‘Is God dan geen sprookje?’, vroeg hij met een dunne stem. ‘Ik heb hem nog nooit op YouTube gezien!’