De genoemde datums laten het moment van publicatie zien,
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2013 / 2014 jaarwisseling © Harrie Brouwers, Voerendaal
ERBIJ MET HET HART
BORREL
Een vrouw belde me op. Ze wil iets weten over de doop. Haar kindje was nog niet geboren, maar ze wilde weten hoe een en ander in zijn werk ging. Na enig praten bleek dat ze de geboortekaartjes aan het ontwerpen was. Ze zou eigenlijk wel ‘een datum willen prikken.’ Op de parochiesite had ze gelezen dat we op zondag doopten, maar mocht het ook op zaterdag? ‘Natuurlijk!’ Ze lichtte haar vraag toe: ‘Zaterdag komt beter uit in verband met de babyborrel.’ Ik vind het een rotwoord. Babymutsje, babybeertje, babyflesje versta ik, maar baby-borrel...! De bedoeling waardeer ik echter zeer. De nieuwe mens is een feest waard! Het kan dus op zaterdag. ‘Graag zo vroeg mogelijk’, zei ze. ‘Kan het om 12 uur?’ ‘U bent wel vroeg met de aankondiging!’, merkte ik op. ‘Nou’, zei ze, ‘ze worden ook nog niet gedrukt. Ze moet eerst nog geboren worden!’ ‘Ze? Is het een meisje?’ De jonge moeder schrok van haar verspreking. ‘Eigenlijk wilde ik het niet weten’, zei ze verontschuldigend. ‘Een jongetje is even welkom. Maar ik vond het ook gek als iedereen in het ziekenhuis het al weet en ik niet!’
AFWACHTEN
De jonge moeder wilde het eigenlijk niet weten. Het is alsof de natuur haar een openheid in het hart heeft gelegd, opdat ze zich radicaal kan toewijden aan het wezentje dat haar zal worden toevertrouwd. Ze rekent niet, ze wenst niet, ze vreest niet; ze wacht blij af, en ze is er klaar voor!
‘Maria bewaarde al deze woorden in haar hart...’ Zo vertelt de evangelist Lukas in zijn kerstverhaal. De herders zijn bij haar geweest met opgewonden verhalen. Maria heeft er geen commentaar op; ze heeft haar woordje niet klaar. Ze luistert. Het is heel bijzonder wat ze doet. Er staat niet dat ze bang wordt van de wilde verhalen van de herders. Ze werpt ze niet van zich af met de dooddoener dat de jongens wel te diep in het glaasje hadden gekeken, of hallucinaties hadden gehad. Ze neemt de verhalen voor wat ze zijn, ze laat ze toe in haar hart. Ze hoeft ze niet te begrijpen, ze hoeft haar hele toekomstontwerp niet opnieuw op de tekentafel te leggen. Ze haalt geen diepgewortelde vooroordelen te voorschijn over herders of blauwdrukken van het rijk van God. Ze doet het belang ervan niet af met een standaardgrapje. Maria bewaart het verhaal van de herders in haar hart. Een prachtige zin, voor een indrukwekkende levenshouding. Heb ik die instelling niet vaker gezien bij een vrouw die moeder wordt? Het ligt in haar natuur. Het is een kosmische openheid voor het leven.
We lezen het op de drempel van het jaar, op het moment dat de teller doorklikt. In de loop der tijd is die dag nogal eens veranderd. Enkele eeuwen geleden zijn we teruggekeerd naar de oude Romeinse gewoonte om het lengen van de dagen als het begin van het jaar te zien. Maar november, sint-Maarten, de advent en ook de lente, de nieuwe maan, de dag die evenlang duurt als zijn nacht, het zijn allemaal data geweest van de aanvang van het jaar. Het is de dag waarop we ons samen realiseren, dat het leven voorbijgaat, dat de tijd kruipt en snelt; toen we kind waren kroop ze, voor wie oud is, snelt ze.
‘Maria bewaarde al deze woorden in haar hart...’ Zo vertelt de evangelist Lukas in zijn kerstverhaal. De herders zijn bij haar geweest met opgewonden verhalen. Maria heeft er geen commentaar op; ze heeft haar woordje niet klaar. Ze luistert. Het is heel bijzonder wat ze doet. Er staat niet dat ze bang wordt van de wilde verhalen van de herders. Ze werpt ze niet van zich af met de dooddoener dat de jongens wel te diep in het glaasje hadden gekeken, of hallucinaties hadden gehad. Ze neemt de verhalen voor wat ze zijn, ze laat ze toe in haar hart. Ze hoeft ze niet te begrijpen, ze hoeft haar hele toekomstontwerp niet opnieuw op de tekentafel te leggen. Ze haalt geen diepgewortelde vooroordelen te voorschijn over herders of blauwdrukken van het rijk van God. Ze doet het belang ervan niet af met een standaardgrapje. Maria bewaart het verhaal van de herders in haar hart. Een prachtige zin, voor een indrukwekkende levenshouding. Heb ik die instelling niet vaker gezien bij een vrouw die moeder wordt? Het ligt in haar natuur. Het is een kosmische openheid voor het leven.
We lezen het op de drempel van het jaar, op het moment dat de teller doorklikt. In de loop der tijd is die dag nogal eens veranderd. Enkele eeuwen geleden zijn we teruggekeerd naar de oude Romeinse gewoonte om het lengen van de dagen als het begin van het jaar te zien. Maar november, sint-Maarten, de advent en ook de lente, de nieuwe maan, de dag die evenlang duurt als zijn nacht, het zijn allemaal data geweest van de aanvang van het jaar. Het is de dag waarop we ons samen realiseren, dat het leven voorbijgaat, dat de tijd kruipt en snelt; toen we kind waren kroop ze, voor wie oud is, snelt ze.
OPEN
Wat een mooi verhaal, die jonge moeder, die de pijn van de bevalling vergeten is, die de zorg van de zwangerschap achter zich heeft gelaten, die de angst voor werkeloosheid en recessie opzij zet en zich helemaal opent voor wie er hier in haar armen ligt. Zij laat het wonder van het leven toe. Ze is in staat zich te laten verrassen. En als het kindje soms speciale ondersteuning behoeft, dan is het bij haar in de beste handen.
Mij dunkt, het is die wens die we elkaar toeroepen vandaag. Dat we de dagen die komen mogen beleven, stuk voor stuk, de goede en de kwade. Dat we ze niet laten vergallen door wat er gebeurd is in vroeger dagen. Dat we ze niet verwensen en zeggen: waren ze maar voorbij! Dat we ze niet vertekenen door angsten over wat komen kan, maar dat we ze als een genade, als een geschenk genieten.
Moge we elkaar bewaren in ons hart, zoals Maria met de herders deed!
Wat een mooi verhaal, die jonge moeder, die de pijn van de bevalling vergeten is, die de zorg van de zwangerschap achter zich heeft gelaten, die de angst voor werkeloosheid en recessie opzij zet en zich helemaal opent voor wie er hier in haar armen ligt. Zij laat het wonder van het leven toe. Ze is in staat zich te laten verrassen. En als het kindje soms speciale ondersteuning behoeft, dan is het bij haar in de beste handen.
Mij dunkt, het is die wens die we elkaar toeroepen vandaag. Dat we de dagen die komen mogen beleven, stuk voor stuk, de goede en de kwade. Dat we ze niet laten vergallen door wat er gebeurd is in vroeger dagen. Dat we ze niet verwensen en zeggen: waren ze maar voorbij! Dat we ze niet vertekenen door angsten over wat komen kan, maar dat we ze als een genade, als een geschenk genieten.
Moge we elkaar bewaren in ons hart, zoals Maria met de herders deed!
EEN KEER PER JAAR
Lieve kinderen. Tom en Lisa verheugden zich op de nieuwjaarsnacht. Lisa mocht wafels bakken en Tom mocht vuurwerk afsteken. Hij had ‘picasso’s’ en ‘happy screamers’, maar ook ‘ninja’s’ en ‘sledge hammers’. Hij had ze al klaargelegd in een hoekje van de hal, met lucifers erbij. En nu maar wachten. Nog 6 uur wachten. Lisa had boter vermengd met bloem en eieren. Die had ze met de machine mogen mengen. Daar ging nog een heleboel suiker in. Het werd een smeuïg beslag. Telkens streek ze met de vingers langs de rand van de kom om te proeven. Tom leunde tegen de keukendeur en snoof de geur van smeltende boter in het wafelijzer. ‘Waarom bak je wafels met nieuwjaar?’, vroeg hij ineens hardop. Lisa voelde zich een beetje aangevallen en riep: ‘Waarom steek jij vuurwerk af op oudjaar?’ Mamma kwam net de keuken binnen. ‘Ja waarom?’ ‘De knallen dienden bij de Chinezen al om boze geesten tegen te houden in het nieuwe jaar.’ ‘En de wafels moesten ze zeker weer terugvangen?’, veronderstelde Tom. ‘Wafels werden met oudjaar gebakken’, herinnerde mamma zich, ‘en dan mocht je ze de volgende dag pas eten. Met oudjaar mocht je er zelfs geen stompje van afbreken om te proeven!’ ‘Waarom vragen jullie dat eigenlijk?’, zei mamma toen. En als uit één mond klonk het: ‘Omdat ik het vaker wil doen!’
Lieve kinderen. Tom en Lisa verheugden zich op de nieuwjaarsnacht. Lisa mocht wafels bakken en Tom mocht vuurwerk afsteken. Hij had ‘picasso’s’ en ‘happy screamers’, maar ook ‘ninja’s’ en ‘sledge hammers’. Hij had ze al klaargelegd in een hoekje van de hal, met lucifers erbij. En nu maar wachten. Nog 6 uur wachten. Lisa had boter vermengd met bloem en eieren. Die had ze met de machine mogen mengen. Daar ging nog een heleboel suiker in. Het werd een smeuïg beslag. Telkens streek ze met de vingers langs de rand van de kom om te proeven. Tom leunde tegen de keukendeur en snoof de geur van smeltende boter in het wafelijzer. ‘Waarom bak je wafels met nieuwjaar?’, vroeg hij ineens hardop. Lisa voelde zich een beetje aangevallen en riep: ‘Waarom steek jij vuurwerk af op oudjaar?’ Mamma kwam net de keuken binnen. ‘Ja waarom?’ ‘De knallen dienden bij de Chinezen al om boze geesten tegen te houden in het nieuwe jaar.’ ‘En de wafels moesten ze zeker weer terugvangen?’, veronderstelde Tom. ‘Wafels werden met oudjaar gebakken’, herinnerde mamma zich, ‘en dan mocht je ze de volgende dag pas eten. Met oudjaar mocht je er zelfs geen stompje van afbreken om te proeven!’ ‘Waarom vragen jullie dat eigenlijk?’, zei mamma toen. En als uit één mond klonk het: ‘Omdat ik het vaker wil doen!’