PREEK DS. SOPHIE BLOEMERT, 19 JANUARI 2014

 

 

GEBEDSWEEK VOOR DE EENHEID

VAN DE CHRISTENEN

 

 

 

 

Voor de kinderen

Ik ben enig kind. Dus ik weet niet wat het is om broers en zussen te hebben. Wat ik ervan hoor is dat  niet altijd alleen maar gezellig. Er is ook wel eens ruzie, onenigheid. Maar wat ik hoop, is dat het één familie, één gezin is, als het er echt op aan komt. Allemaal kinderen van  één moeder en vader.

 

Oecumene wereldwijd en dichtbij 

Want dat, zusters en broeders in de Heer, is oecumene. Als christenen, als gelovigen met elkaar verbonden: wereldwijd! Dat is de bedoeling en er zijn momenten dat dit extra ervaren wordt. Begin november waren 3000 gelovigen uit alle delen van de wereld samen in Busan, Zd Korea voor de 10^e Assemblee van de WRK. Daar ging het er bijzonder aan toe, vertelde mij iemand. Tijdens de openingsviering  bijv. Gedelegeerden uit de zaal werden het podium opgetrokken: orthodoxe priesters, zwarte vrouwen uit Afrika, Europeanen, Aziaten, een bonte stoet aan mensen: de hele oecumene zichtbaar aanwezig, hand in hand, in het besef dat God met mensen meegaat, waar ze ook zijn en wat er ook gebeurd is in het verleden. Alsof ze  Paulus in het begin van de 1^e Korinthebrief hoorden: Door Hem, J.Chr bent U in elk opzicht rijk geworden…God door wie u geroepen bent om één te zijn met zijn Zoon J.Chr onze Heer, is trouw.

Nu dichter bij huis. Onlangs was er in Heerlen een avond over de kracht van een krimpende kerk. De protestantse organisatie had  breed uitgenodigd. Tussen de 15 protestanten zaten ook enkele katholieke zusters en broeders. Zij hebben immers net zo goed weet van krimp en kunnen wel wat kracht gebruiken. De voor protestanten vertrouwde begrippen kerkdienst en preek vielen nogal eens en het ging over  hoop en kracht i.p.v. klacht. In de pauze zei een katholieke geloofsgenoot tegen mij: Boeiend allemaal, maar het valt me op, dat er weinig over de Eucharistie,het Sacrament wordt gesproken. En dat viel mij nou weer op: dat iemand dit zegt bij zo’n onderwerp. Zo centraal staat dus de Eucharistie, ons lieve Heer… . Dat het om Jezus gaat en dat wij daarom Zijn volgelingen zijn de eeuwen door, ja natuurlijk. Dat het ooit begonnen is om het Woord dat vlees geworden is en onder ons heeft gewoond toen en nu, zeker! Maar voor deze toehoorder was dat blijkbaar niet duidelijk genoeg in de protestantse woorden te horen.

 

Is Christus dan verdeeld?

En nu naar de apostel. Hij heeft ons nog altijd veel te zeggen. De gemeenten van toen waren niet ideaal, de parochies en gemeenten van nu zijn dat evenmin. De problemen kunnen anders zijn, maar als het gaat om hoe gelovigen daarmee én met elkaar omgaan, dan is er niet zoveel nieuws onder de zon. Paulus zegt:  spreek – in Godsnaam – eenstemmig/wees eensgezind. Dat er in uw midden geen scheuringen zullen zijn – om in uw denken en uw overtuiging volkomen één te zijn. Ik vertaal dit naar de kerk van nu. Parochies in de stad worden geclusterd, protestanten in Parkstad moeten steeds meer naar elkaar toegroeien. Samenwerken, op weg naar eenheid. Dat hoort  ook bij eensgezindheid; geen verdeeldheid, niet langer apart.  Ja, maar het gaat  niet van harte. Het komt er pas van, als de (financiele) nood steeds hoger komt. “ “Wij zijn anders, wij hechten aan onze eigenheid, dus passen we niet in één en hetzelfde kerkgebouw in één viering,” Dat zeggen protestanten over elkaar, dat zeggen katholieken onderling. Maar ook ten opzichte van elkaar: Ik ben van Petrus, van Franciscus,  ik ben van Luther of Calvijn … Nu zal ik de laatste zijn om te zeggen, dat samen werken aan eenheid makkelijk is en traditie er niet toe doet. Geduld en wijsheid zijn nodig.

Maar om Wie en met Wie was het ook alweer begonnen? Is Christus dan verdeeld?

 

We zijn rijk, God zij dank

Paulus schrijft aan prille gelovigen, die hun weg zoeken. Hij probeert ze op koers te houden. Dat doet hij met liefde, niet soft, niet te diplomatiek soms, als hij ze de fout in ziet gaan. Hij spreekt en schrijft  bevlogen, met een drive. Want het gaat om de ene Jezus! En dus is eerst en vooral  in I Kor 1 dankbaarheid aan de orde. Dank vanwege de gelovigen in de gemeenten, die rijk gezegend zijn met vele gaven - door J.Chr.  En het getuigenis over die Christus is bij hen verankerd. Hoe zegt  Johannes de Doper dit in het evangelie van vandaag?  Zie het Lam Gods, dat de zonden er wereld wegneemt!   En daarvan is er maar 1!

De bron van hun gezamenlijke rijkdom, dat is God! “Beseffen jullie wel, hoe rijk je bent, dankzij God?”  

Toegepast op hier en nu: die dankbaarheid mag er nog steeds zijn. Bij gemeenten elk voor zich en samen, bij parochies, elk voor zich en samen. En  dan ook voor het geheel!

 

De doop brengt eenheid

Dankbaarheid voor en met allen die gedoopt zijn in de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest. Gelovigen die uit die doop mogen leven als kinderen onder Gods open hemel. Dat is wat ons allen verbindt, wat ons tot eenheid brengt. Dat gaat met ons mee, bij wat we niet doen, bij wat we wel doen. Dat heeft ten diepste niet te maken met werk, extra werk, of veel of weinig draagvlak. Het is een gegeven, beter nog: een stijl van leven. Als gedoopte mensen zijn wij samen rijk gezegend met gaven. Paulus is ervan overtuigd dat het goed komt met de mensen met wie God een begin heeft gemaakt, want God is trouw.

Toch: scheuring, verdeeldheid zijn reel. On-enigheid, afstand tot de ander is er. Verschillen worden naar voren gehaald, de eigen identiteit wordt het ijkpunt, ondanks dat de gezamenlijke identiteit ons allen bij Jezus brengt,. Ondanks dat we allen deel uitmaken van het ene Lichaam van Jezus. Verdeeldheid  kan lang duren, eeuwen lang. In de gemeenschap, kan werken aan eenheid sluitpost zijn. Daarom nog 1 keer: om Wie ging het ook alweer?

“Ik ben gedoopt” riep Luther in zijn moeilijke uren, naar men zegt. Ik ben gedoopt, dus ik hoor bij Jezus. at maakt ons ten diepste één, niet langer verdeeld. Blijven zoeken naar eensgezindheid, naar eenheid, is voor mij de enige optie.

Jaren geleden kwam ik regelmatig in de Achelse Kluis, bij de Trappisten, vaak in deze januariweek. En dan zongen we (GvL 498), een lied n.a.v. het gebed van Jezus uit Joh 17 :

Mogen allen een zijn, Vader, zoals Gij in mij zijt en ik in U ben,

Mogen zij ook een zijn in ons, opdat de wereld gelove in Mij.

Mogen allen een zijn, Vader …

Dat lied, dat gebed geldt ook ons, hier in deze kerk.

Want oecumene is voor ons samen op de eerste plaats een zaak van geloof en gebed,

deze week en alle dagen van ons leven. Amen.