2014 - 19de zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal

 

 

 

 

 

 

EEN KOELE BRIES

 

 

 

 

 

TEKEN VAN GENE ZIJDE

Een jongema had zijn moeder verloren. Het had pijn gedaan. Tijdens haar ziekte had hij vaak machteloos en onbeholpen bij haar bed gezeten. Haar dood had hij als een groot onrecht ervaren. Zijn kijk op de wereld had op slag alle kinderlijke naïveteit verloren. Het menselijk bestaan was zijn onschuld kwijt. Het leven was niet eerlijk en de vraag naar God was niet langer een academische discussie.
Veel had hij eigenlijk nooit over God gehoord. Ook van zijn moeder niet. Ze had wel gebeden; maar wat en hoe, daar was nooit over gepraat. Op de basisschool waren wel eens wat geruststellende woorden over God gevallen, en met de kerst en een zeswekendienst was er in de kerk iets moeilijks over Hem verteld, maar daar houd je geen levensbeschouwing aan over! Veel vaker had hij waarzeggers, kaartlegsters, helderzienden en andere media op de televisie gezien, mensen die met overtuiging spraken over ‘gene zijde’, ‘aura’s’ en ‘energievelden’, en die boodschappen doorgaven van ‘overgegane entiteiten’. Dus had hij enkele weken gewacht, of zijn moeder hem van de overkant een teken van aandacht zou geven. Hij was zo overtuigd van haar liefde dat hij, na het uitblijven van een signaal uit de eeuwigheid, bitter vast stellde, dat er geen eeuwigheid was. Zo erg kun je verlangen naar een teken!

 

TEKEN UIT MALI

‘Is het vol te houden?’, vroeg ik aan een jonge vrouw. Haar man was uitgezonden op vredesmissie naar Mali. Krantenberichten over het rumoer in die regio verduisterden haar dagen en nachten met onrust. Gelukkig kon ze hem geregeld horen en zelfs zien via de telefoon, maar dat maakte zijn onaanraakbaarheid misschien nog groter. ‘Verleden week lag ik even in de tuin’, vertelde ze. ‘De zon scheen. Ik had de ogen dicht en lag te dagdromen. Ik stelde me voor dat hij in de keuken bezig was een lekker drankje voor me klaar te maken. Ik meende zelfs de ijsklontjes te horen rinkelen. Ineens waaide er een zachte, warme wind over mijn huid. Plotseling ervoer ik dat als zijn adem, zijn nabijheid, en ik stelde me voor dat hij over me heen gebogen stond en het drankje aanbood.’  Een zacht wind maakte de liefde voelbaar van een geliefde die duizenden kilometers ver weg was.

 

TEKEN VAN DE EEUWIGE
De grote profeet Elia had verbeten gestreden voor het geloof in de ene, onzichtbare God, die ver verheven is boven de schepping. In zijn ijver had Elia de Baal-priesters van koningin Izebel om het leven laten brengen, maar in dat bloedige gevecht had hij de Eeuwige niet ontmoet. Hij had er een kater aan overgehouden en de haat van de koningin. Hij was in de verzengende hitte van de woestijn gevlucht, maar ook daar had hij God niet gevonden. Pas toen hij niet langer verder wilde leven, had hij een teken van Gods nabijheid gevoeld; niet in bliksemflitsen, niet in de donder, nee, in een zachte bries die even koelte biedt. Daaruit had hij nieuwe hoop geput. God is eerder een streling dan een vuistslag. Elia voelt dat hij er niet alleen voor staat.

 

TEKENEN VERSTAAN

Weet u? Eigenlijk is het niet de vraag in welke tekenen onze dierbaren zich na hun dood openbaren. Het is niet de vraag welke signalen God geeft van zijn liefde. Eerder stelt zich de vraag: welke tekenen kunnen en willen wij begrijpen? Voor welke signaal staan wij open? Niet haar echtgenoot in Mali blies over haar huid; dat deed een zwakke rug van lage luchtdruk. Maar de liefde die in haar was gaf er een waardevolle betekenis aan. Niet de Allerhoogste vermomde zich in een briesje, maar toen hij na de storm en de donder een milde wind voelde, werd bij Elia het geloof gewekt in Gods nabijheid.
De leerlingen van Jezus verkeren in zwaar weer. Maar je zult niet verdrinken, de storm zal je niet wegvagen, als er een lieve God achter de wereld staat. Dat geloof is niet redelijk. Het is niet gebaseerd op analyse, abstracties of logica. Het volgt niet uit een waarneming. Het geloof gaat immers vooraf aan ons bewustzijn, aan onze taal, aan wat we kunnen zien. Het is de diepste overgave aan het bestaan. Het is volledig vertrouwen, zoals Petrus had, die zonder na te denken uit de boot stapte, en zich even door het water gedragen wist.

 

 

ZAND OF WATER

Timo had in de kinderbijbel gelezen over Jezus die over het water liep. Er stond een spannende tekening bij. En Petrus had het ook even gedaan. Toen had een buurmeisje hem op YouTube een filmpje laten zien van drie jongens die een harde aanloop namen en toen wel vijf stappen over het water van een meertje liepen. Hij wist niet wat hij ervan moest denken. ‘Heeft Jezus echt over het water gelopen?’ vroeg hij aan pappa. En even later: ‘Kon hij dan niet zwemmen?’ Dat waren twee vragen. Pappa moest erover nadenken. ‘Ik denk dat hij inderdaad niet kon zwemmen’, zei hij toen. De joden waren woestijn mensen. Op het hete zand konden ze overleven maar voor het water waren ze bang. Ze dachten dat daar allerlei kwade geesten woonden die mensen kopje onder wilden trekken.’ Pappa had intussen de computer aan gezet. ‘Op water lopen’ typte hij in. Toen vond hij een liedje van Marco Borsato en jawel: het filmpje van de drie jongens. Er was ook een filmpje waarin daat trucje werd uitgelegd. En nog een ander filmpje van 2 jongens die over een zwembadje met water liepen. In de tekst stond, dat daar heel veel maizena in zat. Dan kan dat. ‘Dus...’, zei pappa, ‘ik denk dat Jezus niet echt over het water liep, maar dat hij sterker was dan de kwade geesten.’ ‘Gelukkig maar’, zei Tim. ‘Want anders zou ik het niet kunnen geloven!

 

 

---

 

‘Lopen over water’ of reclame voor sportschoen?
https://www.youtube.com/watch?v=Oe3St1GgoHQ#t=13

‘Lopen over water’..., of pap!
https://www.youtube.com/watch?v=f2XQ97XHjVw

‘Lopen over water’, de truc
https://www.youtube.com/watch?v=vblhBmHKW5s