De genoemde datums laten het moment van publicatie zien,
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2014 - 24ste zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal
SCHRIKBEELD
SCHIP VOL SPLINTERS
Helena was de moeder van keizer Constantijn. Een hoge Romeinse militair had deze herbergiersdochter, ver beneden zijn stand, getrouwd. Hij verliet haar later ook weer, maar intussen was haar beroemde zoon geboren. Helena werd christen. Zij maakte in 324 een pelgrimstocht naar Jeruzalem. Door haar toedoen zou een gewaad van Jezus in Trier terecht zijn gekomen en na wat omzwervingen het gebeente van de drie koningen in Keulen. Maar bovenal: zij zou het kruis van Christus hebben gevonden. Meerdere auteurs uit de vierde eeuw maken daar melding van. In het jaar 335 wordt dan een basiliek ingewijd die Helena op het graf van Jezus had laten bouwen. Dat was op 13 september. Die kerkwijding wordt tot op vandaag herdacht. Op deze feestdag werd het kruis aan het volk getoond. Helena liet er overigens twee stukken vanaf halen. Eén ging naar Constantinopel en één naar Rome, opdat het ook daar getoond kon worden. De rest bewaarde ze in haar kamer. Steeds meer steden en kerken ontvingen deeltjes van het heilige kruis. Op steeds meer plekken, werd op het feest van 13 september, de relikwie getoond. De gelovigen voelden zich begenadigd bij het aanschouwen van een splinter van Jezus’ kruis. Vooral na de kruistochten ging het snel. De ridders kwamen met de relieken terug. De Benedictijnen en dus ook de Cisterciënzers en Trappisten begonnen op deze dertiende september een kleine vastentijd. Ook dat heeft bijgedragen aan de bekendheid van het feest. Calvijn merkte al op dat je met de her en der aanwezig splinters van het kruis inmiddels een heel schip zou kunnen vullen. De goedgelovige Middeleeuwer had graag iets over voor wat extra genade!
WEGKIJKEN
Tijdens de wereldkampioenschappen voetbal hoorde ik een aardige opmerking tijden een van de vele commentaren. Iemand zei dat een van de wedstrijden van Nederland de dichtst bekeken uitzending ooit was. Daarop reageerde een ander met twijfel. Zouden er werkelijk zoveel mensen gekeken hebben? Ja, ze hadden de t.v. aanstaan en ja, ze zaten op de bank, maar zouden ze niet bij elke vrije trap hun hoofd hebben afgewend van het scherm? Zouden ze niet bij iedere vrije schop de ogen gesloten hebben? Genoten van de doelpunten werd pas bij de herhaling.
Ik wil maar zeggen: we hebben de instinctieve neiging om de blik af te wenden van iets akeligs.
Een jongetje komt krijsend bij zijn moeder, want - zo legt hij gillend uit- hij ‘bloeit’! Er moet een pleister met Donald Duck aan te pas komen en veel kusjes. Zijn neiging om niet te kijken versterkt waarschijnlijk zijn angst.
Ik wil maar zeggen: we hebben de instinctieve neiging om de blik af te wenden van iets akeligs.
Een jongetje komt krijsend bij zijn moeder, want - zo legt hij gillend uit- hij ‘bloeit’! Er moet een pleister met Donald Duck aan te pas komen en veel kusjes. Zijn neiging om niet te kijken versterkt waarschijnlijk zijn angst.
ONDER OGEN ZIEN
We weten ook, dat het veel moeilijker is om de ziekte van een dierbare te verdragen als je in Australië woont, dan wanneer je naast haar kunt zitten. Er is een neiging om de blik voor het lijden af te wenden, maar er is een goede reden om te kijken en daardoor sterker te worden.
De evangelist Johannes merkt dit op als het gaat over Jezus’ lijden. Je moet dat niet verdringen. Je moet het niet wegstoppen. Het is geen ongewenst randverschijnsel. Wie het onder ogen ziet zal de heilzame werking ervan ervaren, zoals eens de volgelingen van Mozes in de woestijn.
De Hebreeën trokken door een gebied vol giftige slangen. Menigeen werd gebeten. Er was maar één remedie. Er werd een volgens een magische ritueel, een bronzen slang, een waar schrikbeeld, opgesteld. Wie de moed had, de slang in de ogen te kijken, die werd van de het slangengif genezen. Zo moet je ook het kruis van Jezus niet verdringen. Neem het ter harte, en je wordt een beter mens.
Zo zijn christenen mensen geweest in de geschiedenis die zich altijd tot de zieken hebben gewend. Heel onze gezondheidszorg hebben we te danken aan de liefde voor zieken die in ons geloof bestaat. Hele ordes en congregaties hebben zorg gehad, ook voor zwervers die aan de meest dodelijke ziektes leden. Waar andere culturen en ideologieën zieken en zwakken verachten, daar hebben zij voor de christen iets heiligs. Laten we dat in godsnaam bewaren!
We weten ook, dat het veel moeilijker is om de ziekte van een dierbare te verdragen als je in Australië woont, dan wanneer je naast haar kunt zitten. Er is een neiging om de blik voor het lijden af te wenden, maar er is een goede reden om te kijken en daardoor sterker te worden.
De evangelist Johannes merkt dit op als het gaat over Jezus’ lijden. Je moet dat niet verdringen. Je moet het niet wegstoppen. Het is geen ongewenst randverschijnsel. Wie het onder ogen ziet zal de heilzame werking ervan ervaren, zoals eens de volgelingen van Mozes in de woestijn.
De Hebreeën trokken door een gebied vol giftige slangen. Menigeen werd gebeten. Er was maar één remedie. Er werd een volgens een magische ritueel, een bronzen slang, een waar schrikbeeld, opgesteld. Wie de moed had, de slang in de ogen te kijken, die werd van de het slangengif genezen. Zo moet je ook het kruis van Jezus niet verdringen. Neem het ter harte, en je wordt een beter mens.
Zo zijn christenen mensen geweest in de geschiedenis die zich altijd tot de zieken hebben gewend. Heel onze gezondheidszorg hebben we te danken aan de liefde voor zieken die in ons geloof bestaat. Hele ordes en congregaties hebben zorg gehad, ook voor zwervers die aan de meest dodelijke ziektes leden. Waar andere culturen en ideologieën zieken en zwakken verachten, daar hebben zij voor de christen iets heiligs. Laten we dat in godsnaam bewaren!
RELIEK
In Kunrade bewaren we een reliek van het heilig kruis. We hebben het gekregen toen de kapel van de vroedvrouwen school werd opgeheven. Ik zal er na afloop van deze dienst ons allen mee zegenen.
In Kunrade bewaren we een reliek van het heilig kruis. We hebben het gekregen toen de kapel van de vroedvrouwen school werd opgeheven. Ik zal er na afloop van deze dienst ons allen mee zegenen.
ZUSTER ELS
Lieve kinderen. Oma was ziek. Ze lag de hele dag in bed. Er was iets met haar been. Elke dag kwam een verpleegster het been verzorgen. Els ging graag naar oma. Dan mocht ze ook verpleegster spelen. Ze deed een theedoek over haar hoofd. Robbie lachte haar uit. ‘De verpleegsters hebben toch geen theedoek over het hoofd!’, riep hij hard. Maar Els deed of ze het niet hoorde. Ze nam haar dokterskoffertje mee. Daar zat een hamertje in voor het been. ‘Zo dokter!’, was het eerste wat oma zei als ze binnen kwam. ‘Ik ben blij dat u er bent!’ Els ging zonder iets te zeggen naast oma staan. Oma stroopte de pyjamabroek een beetje omhoog..., en op dat moment was Els zich rot geschrokken. Wat zag dat been er akelig uit! Ze kon er niet naar kijken. Het leek wel alsof je er ín kon kijken. Ze deed snel een stap achterruit. Ineens riep oma: ‘Sorry zuster, dat was het verkeerde been. U moet hier kijken.’ Toen stroopte ze de andere pijp omhoog. Voorzichtig zette Els een stapje naar voren en met half dichtgeknepen ogen keek ze ernaar. Gelukkig, dat zag er beter uit. Els haalde haar hamertje te voorschijn. ‘Dat andere been is iets voor als je je diploma hebt’, stelde oma optimistisch vast.