De genoemde datums laten het moment van publicatie zien, 
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2014 - Inwijding Sint Jan van Lateranen © Harrie Brouwers
 
 
 
 
 
BREEK HEM AF!
 
 
 
 
 
DUBBEL GEVOEL
Op 9 november viert de liturgie de inwijding van de beroemde basiliek, de Sint Jan van Lateralen. Daar staat de zetel van de bisschop van Rome. Op de site van de parochie onder Contact en Links, kunt u er een prachtige virtuele rondgang in maken. Het feest wil overigens niet het toerisme bevorderen, maar het nodigt ons uit om stil te staan bij de waarde van ons eigen kerkgebouw. Daar krijg je dan meteen een dubbel gevoel bij. Er worden meer kerken afgebroken dan opgebouwd.
 
HEMELSE TEMPEL
Dat dubbele gevoel zat overigens ook al in de lezingen van vandaag. In de eerste beschreef Ezechiël zijn visioen van de tempel als het beeld van het hemels Jeruzalem. Vanuit de tempel stromen vier rivieren in alle windrichtingen om het dorre land vruchtbaar te maken. In de toren van onze Laurentiuskerk is de 12de eeuwse doopvont versierd met vier koppen die de paradijsrivieren personificeren, de tempel als raakpunt van hemel en aarde; de kerk als de plek waar tijd en eeuwigheid elkaar ontmoeten. Sinds mensen gingen vermoeden dat er meer bestaat dan we kunnen denken, hebben ze ook ontmoetingsplekken gezocht en gecreëerd met het goddelijke. Dat konden bergen zijn of rivieren, kruispunten, bepaalde bomen, maar ook speciale bouwwerken: massieve stenen waar de zon op de langste dag een lijntje naar de hemel legt of overkoepelde ruimtes van Romaanse kerken waar een mens zich geborgen voelt in dit heelal.
 
VERWOESTE TEMPEL
Maar de lezingen vertelden ook over Jezus; hoe hij de tempeldienaren verjaagt en zegt dat niet de stenen de tempel vormen maar dat hijzelf de tempel is!’
Dat dubbele gevoel hebben wij ook. Tijdens de tweede wereldoorlog werden de meeste kerken verwoest of zwaar beschadigd. Kerktorens waren immers strategische doelen voor aanvallers en terugtrekkende troepen. Na de oorlog stond de kerk voor de gigantische klus de godshuizen te herstellen. De bevolking groeide. Dorpen en steden breidde zich in snel tempo uit. Ik wil niet zeggen dat er teveel werd gebouwd, want al die kerken zijn intensief gebruikt. Ze zaten op zondagen soms wel zes keer stampvol en dat tientallen jaren. Maar er kwam een andere tijd. De kerk verloor invloed. Gebouwen kwamen leeg te staan. In onze eigen omgeving staan prachtigste bouwwerken die onbetaalbaar zijn geworden. Het dekenaat Heerlen heeft een inventarisatie gemaakt. Men wil voorkomen dat heel dat cultureel erfgoed eenvoudig wordt afgebroken, maar men wil ook verhinderen dat het allemaal disco’s en supermarkten worden. Men zoekt voor veel kerken een waardige herbestemming. Eigenlijk wil men het liefst de leegkomende kerken onderbrengen in een stichting waar de gelovigen een vinger in de pap houden om te voorkomen dat ze geëxploiteerd worden in een geest die tegen het christendom indruist. In een dergelijke stichting kunnen gebouwen die makkelijk te hergebruiken zijn, de lasten helpen dragen van kerken die dat veel moeilijker zijn.
 
ONZE PAROCHIE
In onze parochie proberen we de kerk van Kunrade op de lange duur open te houden door te zoeken naar medegebruikers. Een onderzoek daarnaar is dit jaar gestart. De Laurentius is met een jarenlange onderhoudsbeurt bezig. Dit onderhoud bedraagt 422 duizend euro. Het rijk, provincie en gemeente dragen daartoe bij omdat het een monument is. 58 duizend euro moeten de parochianen zelf opbrengen. Deze eigen bijdrage zal zeker niet minder worden in de toekomst, maar de gezinsbijdrage wel! De groep die de kerk ondersteunt vergrijst immers. Daarom onderzoekt het kerkbestuur de mogelijkheid om iets aan fondswerving te doen. Ik kan me voorstellen dat er mensen in dit dorp zijn, die voor het onderhoud van de kerk iets over hebben, zonder dat ze zich parochiaan voelen. Zij willen wellicht als ‘vrienden van het monument’ een bijdrage  leveren. We onderzoeken dit. Ook kijken we uit naar kansen om het gebouw voor passende culturele evenementen te gebruiken, zoals nu al bij concerten geschiedt.
 
DE MENS
Een dubbel gevoel dus op Sint Jan van Lateranen. Het kerkgebouw is een ruimte, door mensen gemaakt, met de bedoeling dat ze ons optilt in een hogere sfeer. Dat vereist dat de mens willig is om zich te laten optillen en dat hij naar hogere sferen verlangt. Het vereist ook een ruimte, gevuld met stilte of muziek die de ziel opent. Maar de echte tempel van God, dat is de mens zelf. Om God te ervaren creëert de mens een passende omgeving. Daarom besluit ik met een verhaal uit de joodse wijsheidsliteratuur.
 
SIMON
Lieve kinderen! Simon was een jaar of negen en zat op een Joodse school, ergens in Oost-Europa. Onder speeltijd sloop hij stiekem van het schoolplein af en liep weg. De meester had dat gemerkt en vroeg zich af wat Simon toch ging doen. Hij besloot om hem te bespioneren. Die middag liep Simon weer van het plein af. De meester volgde hem. Simon liep naar een bos in de buurt en ging zitten op een open plek. De meester keek toe vanachter een boom. Simon zette een petje op zijn hoofd en begon... te bidden! Hè...? De onderwijzer was verbaasd. Na school vroeg hij, of Simon even wilde blijven. ‘Simon, je weet toch dat God - de Almachtige zij geprezen - overal is?’ ‘Ja zeker’, zei Simon, ‘dat weet ik, de Eeuwige is overal!’ ‘Je weet toch ook’, ging de onderwijzer verder, ‘dat de Eeuwige overal dezelfde is.’ ‘Ja zeker’, zei Simon.’ ‘Maar’, zei de meester, ‘dan hoef je toch niet de speelplaats te verlaten om in het bos te bidden!’ Toen zei Simon: ‘Meester ik weet wel dat God - zijn naam zij geprezen - overal dezelfde is, maar ík ben niet overal dezelfde!’
 
 

  MENU


   
BEZOEK
vandaag269
gister236
deze maand5039
totaal819491