2016 - Sacramentsdag © Harrie Brouwers, Voerendaal

PROCESSIE...
GEEN DEMONSTRATIE!

WOELIGE GESCHIEDENIS!
Sacramentsdag heeft woelige tijden meegemaakt! Het begon in het begin van de dertiende eeuw. Er hingen veranderingen in de lucht. Het leek wel alsof het realiteitsbesef van de mensen aan het veranderen was. De werkelijkheid van de dingen wekte nieuwe verwondering. Voor het eerst vond men het niet vanzelfsprekend dat licht door glas naar binnenviel zonder het glas te breken. De filosofie zocht bij Aristoteles nieuwe inspiratie. Het Platoonse denken verloor terrein. De wereld was geen symbool van iets hogers maar had een eigen bestaansgrond. De wetenschappelijke dialoog met de Islam droeg daartoe bij. Het bewust waarnemen van de wereld werd belangrijk. Ingevoerd werd het opheffen van de hostie tijdens de consecratie. Mensen beleefden er diep geluk aan, om de hostie te zien. De Luikse zuster Juliana had een visioen waarin Sacramentsdag als een nieuw feest werd ingesteld. Een latere medewerker van haar bisdom werd paus en voerde het feest voor de hele kerk in. Het zien van de hostie werd even belangrijk als het nuttigen ervan. Processies ontstonden. Het Brood werd door de stad gedragen, eerst verborgen, later in kostbare monstransen. Mensen zetten rijk versierde tafels op straat en de priester zette dan de monstrans even op die tafel. Er waren ook tijden, dat het feest verdwenen was, en ook pauselijke bullen waarin het opnieuw werd ingevoerd. Na de reformatie werden die processies demonstraties. Protestanten verstoorden ze omdat ze er een heidens geloof in zagen. De schutterij kwam van pas! Katholieken wilden er de gereformeerden hun ongelijk mee inpeperen. De tijd van de barok kwam. Grote praalwagens gingen aan de processies meedoen. De eucharistie verdween naar de achtergrond. De verlichting kwam. Processie kwijnden weg. Vaak werden ze verboden omdat ze teveel onrust wekten.

LESSEN
Wat kunnen we leren van deze geschiedenis? Mij dunkt dit: als de processie iets uitdrukt van ‘ik ben beter bezig dan jij’, dan deugt ze niet. Als de processie wordt aangevoeld als een verwijt: ‘waar was jij?’, dan deugt ze niet. Als de processie claimt dat het mysterie van Jezus’ liefde maar op één manier kan worden verwoord en beleden, dan deugt ze niet.
De processie moet een gebaar zijn van dienstbaarheid, zoals Jezus bij het laatste avondmaal maakte. ‘Mijn leven wordt gebroken, maar het is jullie tot voedsel.’ Hij zei erbij: ‘Doen jullie net zo.’ We scheppen een gemeenschap van God als we brekend en delend zijn weg gaan. Een weg die voert door ons dorp en door onze straten.
Ik zou er trouwens graag eens met u over praten, hoe we de sacramentsprocessie het beste kunnen bewaren voor de toekomst. Hoe we ook jongere mensen kunnen verleiden om er iets aan te beleven. Als u daarover mee wilt debatteren of ideeën hebt, dan bent u welkom op maandag 6 juni om half acht in het Laurentiushome.

OSCAR
Lieve kinderen. Er was eens een kindje, dat was erg ziek toen het werd geboren. Het was een mooi kind. Oscar heette het. Maar zijn hersentjes groeiden niet meer. Hij bleef het verstand houden van klein kind, terwijl zijn lichaam groeide. De ouders hielden ontzettend veel van Oscar en ze waren ook erg gelukkig met hem, want Oscar hield van het leven. Op zekere dag kwamen de ouders naar me toe. ‘Oscar wordt al negen jaar!’, zei de moeder. ‘We willen hem graag de eerste communie laten doen. Kan dat?’ Natuurlijk kan dat. Jezus was er juist voor deze kinderen! We spraken een zondag af, en we gingen een keer met Oscar oefenen. Oscar hing, wat zwaaiend met armen en benen, in een rolstoel. Hij begreep er niet veel van. Af en toe kwam er een onverstaanbare schreeuw uit zijn mond. Ik liep met een oefen-hostie naar hem toe. ‘Wacht even’, zei de moeder. ‘Hij zal van u geen eten aannemen. Hoe doen we dat nu?’ ‘Nou dan geef ik de hostie aan u, en dan geeft u hem aan Oscar!’, zei ik. Moeder dacht even na. ‘Ik realiseer me dat Oscar - als hij klaar is met eten - het eten graag bij mij in de mond stopt... Dus het zou kunnen gebeuren dat hij de hostie niet opeet maar aan mij geeft.’ Ik stelde haar gerust: ‘Dat is toch ook goed!’ Als Oscar meedoet aan het laatste avondmaal, dan is dat toch zijn eerste communie; ook als hij uitdeelt...!’ Ik zag de mamma piekeren. Ze wilde graag dat Oscar zoveel mogelijk op andere kinderen leek. De Communie géven vond ze toch iets anders dan de communie kríjgen!
Al die tijd had het bijdehante broertje van Oscar, Erik, met strakke oren staan luisteren. Hij had de worsteling gezien thuis, als Oscar pilletjes moest slikken. Nu kwam hij met de oplossing: ‘Waarom doe je de hostie niet gewoon in de pap?!’, stelde hij voor. Met die glimlach hebben we het feest gevierd. Het was de ontroerendste eerste communie ooit!