De genoemde datums laten het moment van publicatie zien, 
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later

2016 - 10de zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal

 

 

 



DE WERELD WAARIN
GEEN KIND WORDT BEGRAVEN



 

HET ERGSTE
Je eigen kind moeten begraven..., dat is toch de grootste ramp die een mens kan overkomen. Zeker als het nog jong is. Of is er nog iets ergers? Toen mijn broertje was overleden, was mijn moeder ontroostbaar. Ze sprak bijna niet meer. Ze kon niet meer slikken. Ze maakte een apathische indruk. De begrafenis van mijn vader was toen nog geen jaar geleden, maar dat verlies had haar lang niet zo klein gekregen. Een tante kwam condoleren. Ze kuste mijn moeder en zei: ‘Alice, een kind verliezen is erg, maar als er eentje kwijt is, dat is nog erger.’ Ik dacht nog: hoe durf je zo te condoleren?! Een van de kinderen van mijn tante was maandengeleden het huis uit gevlucht. Ze hadden niets meer van hem gehoord. Leefde hij nog? Was hij verongelukt? Verslaafd? Tot mijn grote verbazing stemde mijn moeder met mijn tante in. ‘Ja, Tiny, inderdaad! Dat is nog erger.’ Niet weten of je kind nog leeft..., niet weten waar hij is, en hoe hij het maakt, dat is nog erger!

GODVERLATEN
Ik vergeet nooit het verhaal dat een vader mij ooit vertelde nadat hij zijn kind had moeten begraven. De machteloosheid bij zijn ziekbed was afschuwelijk geweest. De dood had hem tenslotte uit de pijn bevrijd. ‘Hij is nu eindelijk in de warmte van Gods barmhartigheid’, had de pastoor gezegd. Toen had de vader gedacht: ‘God? Denkt u dat ik nog in God kan geloven? Denkt u dat ik de schepping nog een wonder vind, met een zin en een bedoeling?’ De wereld was sinds het sterven van zijn kind een godverlaten oord. De enige sturing in dit heelal was voor hem een blind, dom toeval. Hij vervolgde zijn verhaal: ‘Ik had al besloten dat er geen God bestond. En toen ineens schaamde ik me. Als ik God zou afwijzen, dan verraadde ik mijn kind pas echt. Dan was zijn leven en sterven helemaal betekenisloos geworden. Dan was hij overgeleverd aan nul graden Kelvin! Dan liet ik hem definitief in de steek!’

DROOM EN WERKELIJKHEID
De man kon die twee niet combineren. Aan de ene kant die wereld van God, van leven, van zin en betekenis, van lente en vreugde; die wereld waarin vrede heerst en kinderen niet sterven; die wereld waar recht gedaan wordt aan vreemdelingen en waar zieken genezen worden; die wereld die vol is met mogelijkheden en kansen en die bestaat in onze visioenen. En aan de andere kant de wereld van elke dag, waar vluchtelingen de deur wordt gewezen, waar een moeder haar enige zoon begraaft, waar iemand zich kleedt met een gordel van dodelijke explosieven en zich naar de markt spoedt! Er is een wereld van harde realiteiten en er is een wereld van lokkende vergezichten. Er is vrees tegenover hoop. Er is teleurstelling tegenover de wil om alle grenzen te overschrijden. Er is een wereld waarin we bestaan en een wereld van God!
In het evangelie van vandaag komen we ze allebei tegen: de wereld van alledag waar Jezus bij de stadspoort van Naïn een begrafenisstoet tegenkomt. Mensen rouwen met de moeder die haar kind verloren is, en de wereld van God, waarin een kind niet sterft.

LEVEN MET HOOP
Het evangelie laat God niet vallen als een sprookje of als een bedrieglijke droom nu dit kind gestorven is. Het daagt ons uit om te blijven geloven dat in de ogen van God het kind geboren is om te leven. Mijn broertje komt met dat verhaal natuurlijk niet terug. Maar het voegt aan zijn dood wel een perspectief toe. Het schept zin; het maakt ruimte voor licht en vreugde.
Misschien klinkt de ontmoeting bij de stadspoort van Naïn u als een te hoog gegrepen visioen in de oren, maar wat dacht u dan van een kind in Afrika of India? Volgens een rapport van Unicef sterven er op de wereld elke dag 18 duizend kinderen. De meesten sterven aan diarree, malaria en longontsteking. De onderliggende oorzaak is ondervoeding, gebrek aan schoon drinkwater en slecht sanitair. Unicef constateerde ook, dat de kindersterfte in één jaar met 500 was afgenomen. Bangladesh, Ethiopië, Liberia, Malawi, Nepal en Tanzania hebben de sterfte van kinderen zelfs met tweederde teruggedrongen.
Gelukkig zijn er mensen die geloven in die wereld van God, waarin kinderen niet sterven. Ze dromen van zo’n wereld als mogelijkheid en ze vormen de barre werkelijkheid om naar dat model. Voorlichting wordt gegeven, voedingssupplementen aangeboden en putten geslagen. Het helpt. In een gehucht ergens in midden-Amerika wordt een kind gered omdat er mensen waren die geloofden in wat er verteld werd over het wonder aan de stadspoort van Naïm!

DIAGNOSE
Lieve kinderen. Toen Sem langs me sjnurde op zijn fietsje maakte hij het jankend geluid van een vliegtuig. Logisch dat ik hem later vroeg: ‘Wil jij piloot worden?’ ‘Nee!’, zei Sem. ‘Ik wordt dokter.’ Sem was heel zeker van zijn zaak. ‘Dokters maken mensen beter’, legde hij uit. ‘En dat wil ik.’ ‘Dat lijkt me een heel goed plan’, zei ik maar. ‘Als ik dan later oud ben en allerlei problemen krijg, dan kan ik bij jou terecht.’ Sem keek me nadenkend aan. Hij wilde me niks beloven. ‘Als jij problemen krijgt met je geheugen, dan moet je naar een andere dokter’, zei hij toen. ‘En trouwens, het duurt nog lang voordat ik dokter ben.’ En toen kwam zijn eerste diagnose er keihard uit: ‘dan leef jij niet meer!’

 

 

 


  MENU


   
BEZOEK
vandaag209
gister112
deze maand4743
totaal819195