De genoemde datums laten het moment van publicatie zien, 
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later

2016 - oogstdankfeest 21 augustus © Harrie Brouwers, Voerendaal

 

 

 

 

 

ONS SAMEN ETEN
IS NIET VANZELFSPREKEND!

 

KATHOLIEKE BEER
Er was eens een man die niet in God geloofde. Hij liep te wandelen door een bos. Ineens sprong een grote beer op zijn pad. De man schrok en riep: ‘Oh God!’ Plotseling was hij omgeven door een stralend licht. De tijd stond stil. De beek ruiste niet meer. De vogels hingen stil in de lucht. Roerloos stond de beer met omhoog geheven poten voor hem. Gods stem klonk donderend uit de hemel: ‘Ik zal je helpen, maar dan moet je wel katholiek worden.’ De man zuchtte en zei: ‘Dat kan niet. Ik heb tegen iedereen gezegd dat U niet bestaat. U weet hoe koppig ik ben. Dat kan ik tegenover mijn vriendjes niet maken... Maar, kunt u die beer niet katholiek maken...?’ Ineens verdween het licht; de beek begon weer te kabbelen; de vogels vervolgden hun vlucht. De man zag hoe de beer zijn kop boog en zijn klauwen bij elkaar vouwde. Toen begon de beer te bidden: ‘Heer, zegen deze spijs die ik van uw mildheid heb mogen ontvangen...’ Wat kunnen we leren van de beer? Op de eerste plaats dat niet iedereen die bidt iets goeds in zin heeft. En: bidden is niet genoeg, een gelovige let er ook op wat hij op zijn bord heeft liggen! En tenslotte bidt nooit dat de ander zich verandert, verander zelf!

BARTJE
Bidden voor het eten. De meesten van ons hebben het verleerd. We kennen alleen nog de grapjes. In 1935 schreef Anne de Vries het kinderboek Bartje. De arme familie at vaak bruine bonen, want die waren goedkoop. Voor het eten moest eerst gebeden worden. Bartje sprak de onvergetelijke tekst: ‘Ik bid nie veur brune bonen.’ Maar, denk ik, wie niet voor bruine boon bidt, bidt ook niet voor kaviaar!

ZIEKENHUIS
Ik herinner me nog dat ik een jaar of tien geleden met een acute blinde darm in het ziekenhuis lag. De ontsteking was verwijderd. Daar was veel penicilline aan te pas gekomen. Het spijsverteringstelsel kwam slechts moeizaam weer op gang. Een vriendelijke hulp bracht elke ochtend een ontbijt. Ze drong aan toch iets te eten, maar dat lukte me niet. Het stond me vierkant tegen. Anderhalf uur later kwam ze de spullen weer ophalen. Ik nam me heilig voor om straks, als ik weer thuis was, voor het eten weer een gebedje te doen. Ik had dat altijd wel mooi gevonden, een moment van gezamenlijke stilte rond de tafel, even stille aandacht voordat iedereen zijn bord vol schepte. Omdat ik vaak alleen eet, was dat moment verloren gegaan. Nu besefte ik weer, hoe bijzonder het is om eetlust te hebben. Hoe dankbaar je kunt zijn dat je mag eten. Natuurlijk, God is niet de kok. Hij heeft de maaltijd niet bereid. Hij heeft het geld ervoor niet verdiend. Hij heeft het brood niet gebakken en de bonen niet geoogst, maar het voedsel dat voor me staat is niet iets vanzelfsprekends en zo moet ik het dus ook niet zien. Het is heel bijzonder dat het er staat en dat wil ik tot uitdrukking brengen.

IETS OVERLATEN
Zo zie ik het oogstdankfeest. Het zegt, dat de vruchten van de aarde geen vanzelfsprekendheid zijn. Het is niet iets waarop ik recht heb, of dat ik verdiend heb, meer dan andere mensen. Het is niet iets dat ik me kan toe-eigenen in een verwend gebaar. Ik wil het zien als een geschenk uit de hemel. Mij gegeven om het te delen. Was dat niet het eerste dat we thuis geleerd kregen, om ook even te kijken of je buurman ook evenveel balletjes in de soep had als jij je had opgeschept? Om even rond te kijken of er genoeg in de kom overbleef voor wie nog niets had genomen? Rekening houden met elkaar hoorde bij de sfeer, hoorde bij het gebed. Het verhief de maaltijd tot menselijk niveau, het maakte de dis tot iets groters dan het binnenkrijgen van de nodige voedingsstoffen.

EETSTOORNIS
Onlangs vroeg iemand me: ‘Zouden al die eetstoornissen van tegenwoordig iets te maken hebben met de moderne mentaliteit. De fixatie op de technische kanten van het voedsel, op vitaminen, mineralen, antioxidanten, de schijf van vijf, het supervoedsel, de smoothies, en tegelijk de vele snacks en voorgekookte halfproducten, de kant en klaar maaltijden, de haast, de afzondering...., ze bannen het genieten uit de maaltijd, ze negeren de dankbaarheid, ze vergeten te bidden!

DANKEN
Ik denk niet dat we oma’s goede gewoontes nog kunnen redden. Maar ik vind wel dat het goed is om vandaag te zeggen dat de vruchten van het land onze aandacht en verwondering verdienen. Ze zijn een geschenk. We danken ervoor. We delen ze samen!

VERWENDE KINDEREN....
Lieve kinderen. Weten jullie waarom al deze mensen hier zijn? Sommigen zijn hier omdat ze het zingen een mooi begin van de zondag vinden. Andere mensen hebben zorgen. Misschien is hun zus wel ziek. Of ze hebben verdriet. Misschien is opa wel doodgegaan en daar willen ze voor bidden. Maar eigenlijk zijn we hier om dankjewel te zeggen. Dank je dat we kunnen springen en lachen. Dank je wel voor alle lieve mensen, voor de pruimenvla en voor de storm langs de kust, voor de egeltjes en de vlinders. Dank je wel voor de zure appels en voor de zoete. Dank je wel voor de wolken.
Kinderen die nooit dankjewel zeggen, die krijgen net zo goed kusjes en koekjes en poesjes en bliksemstralen. Maar de mensen die dankjewel zeggen, die kunnen twee keer zo veel genieten van de rijstenvla en de dansjes en de parapluutjes en de eikeltjes. Eén keer bij het eten en het zoenen en het wegwaaien en het rapen. En nóg een keer bij het dankjewel zeggen. Dankbare mensen zijn twee keer zo gelukkig voor hetzelfde geld. God, dank voor alles, we zullen ervan genieten en we zullen het samen delen!

 

 


  MENU


   
BEZOEK
vandaag301
gister236
deze maand5071
totaal819523