2016 - 24ste zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal

RADIOZIEKENBEZOEK
Vlak na de oorlog hadden we thuis geen radio! De buren wel. Met een 8 meter lange, gestukkerde draad was daar een extra luidspreker aan gehangen die bij ons achter de bank stond. Achter de bank, want radio-programma’s doorgeven was eigenlijk verboden. We konden de speaker alleen zachter zetten door er een kussen op te gooien en uitzetten door een van de draadjes los te maken. De keuze in zenders was klein en werd door de buren gedaan. Populair was ‘arbeidsvitamine’, ‘negen heit de klok’, ‘de familie doorsnee’, ‘moeders wil is wet’, en... ‘radioziekenbezoek’ van Alex van Waijenburg.
De journalist van Waijenburg was het programma in 1945 bij ‘Radio Herrijzend Nederland’ gestart en nam het in 1946 mee naar de teruggekeerde KRO. Uit ervaring wist hij wat ziekzijn was. Het was zijn credo dat zieken en gezonden samen een gemeenschap zijn en dat zij veel voor elkaar kunnen betekenen. Hij sprak nooit van ‘zieken’, maar van ‘vrienden’! Zijn devies was ‘houdt de zonzij.’ De respons op zijn uitzendingen was zo groot, en er werd zo vaak een beroep op hem gedaan, dat hij de stichting ‘De Zonnebloem’ oprichtte in 1949. Het werd een katholieke stichting die zich tot zieken van alle gezindten richtte.

ZONNEBLOEM
Vandaag is het nationale zieken dag, door de zonnebloem in het leven geroepen. De wereld van de gezonde mensen wordt eraan herinnerd dat er ook zieken zijn. Zieken zijn soms uit de maatschappij verbannen naar zorginstellingen en kunnen uit ons gezichtsveld verdwijnen. Toch moeten ze een plaats houden in onze routine, in onze agenda en in ons hart. Mantelzorgers doen dat al, soms ver boven hun krachten. Ze hebben een begripvolle omgeving nodig! De zieke medemens een plaats geven in het dagelijks leven is niet alleen goed voor de zieke maar het is ook goed voor onszelf.

IETS KWAADS
De kerk is de laatste decennia behoorlijk in diskrediet gekomen. Deels is ze daar zelf schuldig aan. De afgelopen eeuw heeft ze haar vingertje vaak venijnig en onbarmhartig opgestoken en mensen met schuldgevoel overladen. Dat bolwerk stort in. Seksueel misbruik heeft ze langer dan andere instellingen als een taboe weggestopt ten koste van de slachtoffers. Daar komt bij dat radicale moslems het beeld versterken van moorddadige fanatiekelingen. Dat heeft geresulteerd in latente en ook openlijke vijandigheid tegenover kerken. Ik hoor voor de televisie geregeld iemand zeggen, dat godsdiensten de bron zijn van oorlogen. Niemand in de studio corrigeert dat. Toch is het onzin. Alle zogenaamde godsdienstoorlogen gaan niet over het geloof maar om het geld. Godsdienst is de vlag op de modderschuit van schaamteloze hebzucht of wraakgevoelen. Tijdens de kruistochten ging het om de peper en andere specerijen. Het arme katholieke, agrarische Ierland wilde het geïndustrialiseerde, protestantse Noorden in de onafhankelijke republiek houden. De waterbronnen in Israël, de olievoorraden in het nabije oosten, ze splijten volkeren en de Godsdienst wordt er als sausje overheen gegoten. Bovendien moet zeker opgemerkt worden dat de goddeloze systemen, die van Mao, Stalin, Hittler en Pol Pot talloos maal meer slachtoffers hebben gemaakt. Toch kom je voor de Nederlandse televisie mee weg, als je met een stalen gezicht beweert dat godsdiensten bronnen van oorlog zijn.

IETS GOEDS
Daarom wil ik vanmorgen iets goeds zeggen. De christelijke traditie in Europa heeft ervoor gezorgd dat er altijd een stem van barmhartigheid heeft geklonken in de geschiedenis. Als pest, cholera en andere epidemieën woekerden in de steden, waren er altijd broeders en zusters die hun leven wijdden aan de slachtoffers. Zelfs met levensgevaar en zonder gewin. Als armoede heerste waren Franciscanen er helpend bij. Diep in het hart van het christendom zit de zorg om het schaap dat verloren is, om de drachme die kwijt is, om het kind dat de weg kwijt is geraakt. Dat mededogen wordt gevoeld als een eigenschap van God zelf. Je ontmoet de Schepper alleen maar in de naakte die gekleed, in de hongerige die gevoed en de dorstige die gelaafd wordt.
Zo startte de Katholieke Radio Omroep in de vijftiger jaren de ziekenomroep.  De zonnebloem trakteert vandaag de zieken in ons dorp, maar ik wil vooral de gezonden erop wijzen, dat we een plek in onze agenda moeten vrijhouden voor wie ziek zijn, en ook voor wie een zieke verzorgt en daardoor aan handen en voeten gebonden is. Ervaar dat je leven meer zin krijgt en betekenis, als je je opent voor hen.

IN BED
Lieve kinderen. ‘Mamma, mag Jankie vannacht bij mij in bed?’ Jankie was de cavia van Pé. Pé zorgde altijd heel goed voor hem. Hij gaf hem twee keer per dag verse groente, fruit, hooi, graantjes en zonnebloempitjes. ‘Geen denken aan!’, riep mamma uit de keuken. ‘Ja, maar Jankie is ziek!’, pleitte Pé met een zielige stem. ‘Dan al helemaal niet’, riep mamma. ‘Je gaat niet met een ziek beest in bed liggen.’ Pé was even stil. Wat nu? ‘Mag ik dan vannacht naast hem in de stoel slapen?’ Mamma begreep nu dat de zorg van Pé diep zat. Ze kwam de kamer in. ‘Hoe weet je dat hij ziek is?’ ‘Hij was net aan het hoesten’, zei Pé. ‘Weet je wat? We geven hem wat extra vitamie C en als hij morgen nog hoest dan bellen we dokter. Maar vannacht moet hij eerst goed slapen. Hij kan niet in je bed, maar ik zet de kooi wel op je kamer.’ Dat leek Pé een goed plan. ‘Maar..., maar als ík weer ziek ben, dan mag ik toch wel bij jou in bed, hé?’