De genoemde datums laten het moment van publicatie zien, 
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2018 - Kerk Kunrade dicht!   © Harrie Brouwers.Voerendaal




KUDDE ZONDER STAL,
MAAR MET HERDER!






GEEN WOORD FRANS
Mijn ouders spraken vroeger Frans met elkaar als er iets niet voor onze kinderoren was bestemd. Ik voelde dan onenigheid in de lucht hangen en heb dus nooit zoveel met de Franse taal op gehad. Naast ‘Marie a une poupée’ ken ik maar twee zinnetjes die vaak werden geciteerd: ‘Tout comprendre, c'est tout pardonner’, alles begrijpen is alles vergeven. En: ‘partir c'est mourir un peu.’ Afscheid nemen is een beetje sterven. En dat zeg ik vandaag. We verlaten deze kerk en er sterft iets. Dit is een oefening in doodgaan! 

PARTIR
De kerk sluit. Voor vrijwilligers en trouwe kerkgangers, maar ook voor de minder vaste klanten, de mensen die er op hoogtijdagen bij waren, en altijd erg welkom, voor hen allen doet deze dag pijn. Ik ken geen enkel ander kerkgebouw dat zozeer gemeenschap sticht. Mensen zitten hier rondom de tafel, alsof het een huiskamer is waar iedereen meetelt. Je hoort ook het zingen van degenen die naast en achter je zitten. Je hoort het lachen als er iets grappigs wordt verteld en vooral ook, je kunt de stilte bijna met je vingers voelen als er iets spannends ter sprake kwam. De kerk is vriendelijk voor kinderen. Die konden er met kerstmis ronddwalen op zoek naar avontuur, met in de hand een zeeroversvlaggetje, een vogelfluitje of een engelenveertje. En vergeten we ‘de Passion’ niet. De missen met de Kaatbuurkes, de rood-groen-gele spots tegen de muur. Deze kerk is heel democratisch, echt iets uit de zestiger jaren! Er is geen middenpad. Je kunt het centrum alleen van opzij benaderen. God is hier midden onder ons.

MOURIR
Dat alles achter je laten is een beetje doodgaan, iets dierbaars verliezen en je realiseren dat het nooit meer terugkomt. Wat er ook zal zijn in de toekomst: een volle Laurentiuskerk met een oververzadigde akoestiek, of misschien een huiskamer-kerk met een kleine groep overtuigde christenen..., wat er ook komt, deze unieke sfeer niet meer! Deze zaal met de lente van Johannes XXIII onder het dak, nooit meer!
En wat doe je dan? Wat doe je als je sterven moet? Partir c’ets mourir un peu...! Dan moet je niet treuren omdat het voorbij is, maar dan moet je juichen omdat het er was en de herinnering met trots koesteren. Je moet de ergermissen laten rijpen tot lieve herinneringen. Nadelen had het gebouw immers ook. De akoestiek is goed, maar genadeloos voor zangers. Als een sopraan vals zong dan hoorde je dat als een exotisch akkoord boven alles uit. De voorganger betrad van achter de kerk en je wist nooit zeker wie er uit de sacristie te voorschijn  kwam! Het licht dat de ruimte ongeschikt maakt om iets te projecteren, en het lamplicht dat ‘s avonds als een baksteen naar beneden valt en de gezichten hol en onvriendelijk maakte. De kerk was er om te rouwen. De kist met de stoffelijke resten staat hier midden in de kring. Geen ontkomen aan, bijna bij de familie op schoot. De stoelen waarvan je de armleuning met je buren moet delen. Het gemis van een kerkhof om even het verleden te verbinden met het eeuwige. De kerk had ook geen pilaren. Je kon er niet schuilen, je bleef niet ongezien. ‘Waar was u verleden week?'

DIASPORA
Wat hier vandaag gebeurt is wereldgeschiedenis! Niet omdat Kunrade een spil is in de internationale betrekkingen, maar omdat de sluiting van dit godshuis een symptoom is van een verschijnsel dat zich Europabreed aan het voltrekken is. De volkskerk van weleer wordt een diasporakerk. Dat houdt winst in en verlies. Voor het evangelie, voor de stem van God maakt het niet uit. Die blijft klinken. Maar de kleine groep gelovigen van de toekomst zal bewuster moeten kiezen, weer zuurdesem zijn. Het zout in de pap.
Wat de Kunradenaren hebben opgebouwd gaat op een andere manier verder. Hier in dit gebouw onder de toren komt een ruime kapel. Intussen organiseren we met de buurtbus graag vervoer naar de Laurentius als u zich daarvoor opgeeft. En we bestuderen de mogelijkheden om de iconenwanden van Octavia een plek te geven in de oude kerk. Daarvoor zullen aanpassingen nodig zijn. We hopen niemand van u te verliezen. En in de linker zijbeuk staan nu al stoelen voor u klaar.
Ik voel vandaag bij voorbaat heimwee. Ik raak iets heel dierbaars kwijt, maar ik roep u hartstochtelijk op om er samen met mij moois van te maken. 
Vertrekken is een beetje doodgaan, en na het sterven zullen we ontdekken dat er nieuw leven is!

100 MUIZEN
Jimmy was vast besloten. Pappa en mamma gingen verhuizen naar Posterholt, maar Jimmy ging niet mee! De poes wilde ook niet mee. Pappa had het hem heel geduldig uitgelegd. Ze moesten verhuizen want hij kreeg ander werk. En hij wilde niet elke dag in de file staan. En het was er zo mooi. En het huis was groter. Ze beloofde hem een boomhut en zelfs een hondje. Maar ze konden Jimmy nog meer vertellen en Miauw ook, ze gingen toch niet mee. ‘Als je maar weet dat er andere mensen in dit huis komen wonen’, zei mamma een beetje dreigend. Maar Jim had zich zo diep in zijn koppigheid ingegraven dat hij volhield.  Er kwamen dozen in huis. Er werd servies ingepakt. De zolder werd leeggehaald en het schuurtje ook. ‘Alles wat we hier achterlaten is mooi meegenomen!’ Altijd hetzelfde grapje van mamma. Jim zat bij het raam met Miauw op zijn schoot. Ik ga niet mee..., zei hij. Ik wil niet weg van Douwe en Freddy. En als pappa hem meetrok, dan zou hij weglopen. Samen met Miauw zouden ze de weg wel vinden. Stralend kwam mamma binnen met een brief. ‘Oranje-Blauw vraagt of je bij ze komt spelen het volgend seizoen.’ Jim glimlachte even. Alsof hij op de transfer stond. Verhuizen had ook voordelen. ‘Oké, voor een half miljoen’, zei hij terwijl hij Miauw streelde, ‘en 100 muizen!’



 

  MENU


   
BEZOEK
vandaag191
gister112
deze maand4725
totaal819177