Wie met zijn kleinkind in de wei ligt, kan aan de hemel de mooiste wonderen voorbij zien komen, tenminste als het een beetje bewolkt is. Je ziet schaapjes -  zij het vaak zonder pootjes -, je ziet hele continenten zoals Afrika langs drijven, maar ook oliebollen en walrussen. Het helpt als er een kindje bij is, want dat heeft de mooiste ideeën. 

Zien is een ontmoeting van twee processen: de lichtindrukken die op het netvlies vallen en de modellen die onze hersenen daarop toepassen. In het begin van ons leven was het licht in onze ogen een chaotisch spektakel van betekenisloze kleuren. Maar al spoedig vielen daarin de voortdurende aanwezigheid op van de ogen van een moeder. Die werden een herkenningspunt voor veiligheid; ze waren verbonden met warmte en melk. Na enkele weken al reageerden we op die ogen met een lach. We gingen de ogen zoeken. De ogen en lichtjes. Geleidelijk leert het kind in het spel van onsamenhangende indrukken een voorwerp te herkennen. Ineens gaat het tijdens een autorit op zoek naar koeien en het kraait van vreugde als het er een ontdekt heeft. Het mogen ook hijskranen zijn. Zo bouwt het een heel systeem op van modellen die op de lichtindrukken worden toegepast. Wat wij zien, hangt dus deels af van wat er is, en deels van wat wij aan beelden in ons hoofd hebben om de chaos te ordenen. Zo zien we allemaal een andere wereld. De kleine van mijn petekindje ziet in de wolkenpartij een tractor, waar ik een kerktoren zie. Elk mens kijkt met zijn innerlijk, met zijn geloof!

MET LIEFDE
Er is een prachtig verhaal over iemand die met liefde kijkt. Misschien is het wel een beetje te gewaagd voor een preek! Oordeel zelf. Ik was eens op de achterste rij gaan zitten bij een jaarvergadering van het koor. Een van de zangers knikte me vriendelijk goede avond. Er vond een stemming plaats, briefjes werden uitgedeeld. ‘Ken je nog een goeie mop?’, vroeg ik om de tijd te vullen. Hij begon meteen: Een man liet aan zijn vriend de nieuwe bril zien, die hij had gekocht. ‘Daar kun je mee door de muren kijken’, lichtte hij toe. Zijn vriend vroeg verbaasd: ‘Echt? Hoe kom je daar aan?’ Hij had hem in Amsterdam gekocht en hij was tamelijk duur geweest, maar de vriend stapte onmiddellijk in de trein en kwam twee uur later met zijn nieuwe bril  thuis. Bij het naderen van zijn woning zette hij de wonderbril op zijn neus. En inderdaad, hij keek dwars door de slaapkamermuur, en daar zag hij zijn echtgenote met een onbekende persoon. Hij bleef stokstijf op straat staan. Rukte de bril van zijn neus en riep uit: ‘Dèh, is-t-ie pas twee uur oud..., en nou al kapot!’ 

Je ziet wat je wilt zien. Deze man keek met een bijna oneindige liefde! Of: je ziet wat je moet zien; wat de angst je ingeeft. Het vertrouwen van de waard wordt bepaald door zijn eigen eerlijkheid!

MET GELOOF 

Met deze wetenschap kijk ik nog eens naar het verhaal uit het evangelie. Jezus komt een man tegen, die niet hoort en heel gebrekkig spreekt. Enkel rauwe kreten slaakt hij, waarop de mensen al dan niet reageren. Als Jezus iets aan zijn trommelvlies of aanbeeld had hersteld, dan zou hij een kakofonie van klanken hebben gehoord, waar hij niets mee aan kon. Hij zou zijn oren dichtgeknepen hebben en zijn weggerend. Want horen is een heleboel akoestische modellen, die je moeizaam verworven hebt, toepassen op het geluid dat op je af komt. Als je zonder talenkennis twee Afrikanen hoort praten, kun je daar geen touw aan vast knopen. Ik stel me daarom voor, dat Jezus niet iets gedaan heeft met de oren van de man, maar iets in zijn geest, in zijn wereldbeeld, in de modellen waarmee hij luistert. Jezus laat mensen naar de wereld kijken en naar elkaar luisteren, met de oren en de ogen van iemand die speurt naar tekenen van Gods Koninkrijk. Kan ik al iets zien of horen van Gods verschijnen in de wereld? Van hoe Hij in aantocht is? Jezus leert ons met liefde en hoop waar te nemen. Dus als alles verloren lijkt, moet je eens met zijn oren luisteren: In welke stem, in welke woorden klinkt Gods liefde door?

Even terug naar onze verteller, Marcus. Ook hij heeft een model in zijn hoofd als hij naar Jezus kijkt. Dat komt uit Jesaja. Deze ziet de Messias komen als lammen overeind springen, doven muziek horen blinden de ogen open gaan. Met dat beeld in zijn hoofd neemt hij Jezus waar, en het bepaalt mee wat hij ziet, en de woorden die hij kiest om het te beschrijven.
 

Als wij ons willen laten genezen door Jezus dan moeten we als een kind naar de wolken kijken; dan moeten we met verbeelding de wereld waarnemen; dwars door de muren kijken die ons isoleren. Kunnen we zien waar de liefde wonden heelt? Kunnen we horen waar een kind naar vrede snakt? Kunnen we in de zieke medemens het volwaardige kind van God zien, die onze volle aandacht waard is?

TRACTOR
Lieve kinderen. Bernd was gek op tractors. Niemand weet hoe het zo gekomen is. Misschien kwam het door zijn eerste prentenboekje ‘Wiebel biebel tractor’. Hij had het honderd keer laten voorlezen. En toen kwam ‘Dribbels tractor’ vanzelf op zijn verjaardag. ‘Max de rode tractor’ bracht tante Els mee. Met Kerstmis stroomden de tractoren toe. Grote en kleine, met en zonder bromtoon, zelfs eentje van zacht vilt voor in bed en zelfs een om op te eten. Sinterklaas bracht een tractoren met aanhanger en een van lego om zelf te bouwen. Een voorlopig hoogtepunt was toen hij een heus ritje op een tractor mocht maken. Als iemand vroeg ‘Wat wil je later worden?’, was het antwoord: ‘tractor-man’. Als je er eenmaal oog voor hebt, dan is de hele wereld vol tractors. Het begint met eentje in de wieg, dan vier in de box, 98 op je kamer en tenslotte een bij je in de garage!