Thomas vertelt ons een ongelooflijk verhaal. Misschien moet ik zeggen: het is voor goed-gelovigen zelfs schokkend. Wat is er aan de hand?

Zijn vrienden vertelden opgewonden over een ontmoeting met Jezus. Hoe ze op een avond, terwijl ze nog verdrietig en verslagen bij elkaar zaten, hoe ze toen het gevoel hadden gekregen dat hij er werkelijk bij was. Ze hadden wat herinneringen zitten ophalen, zoals mensen doen na een begrafenis. Ze hadden zelfs een paar keer moeten lachen en dat had hen goed gedaan. En het gevoel was steeds sterker geworden, dat de kracht van Jezus, zijn bezielende idealen, zijn troostende gebaren, dat die bezit van hen namen. Zijn geest was voelbaar aanwezig geweest. Ze waren hun verdriet te boven gekomen. De nachtmerrie van Herodes en de soldaten waren verbleekt, de geseling en de schreeuw aan het kruis waren verstomd.

Thomas was er niet bij geweest, en als zij hem daarover uitbundig beginnen te vertellen, stuiten zij op wantrouwen. Hij vindt het allemaal te gemakkelijk. Het is alsof ze de dramatische gebeurtenissen van de afgelopen dagen willen verdringen. Alsof ze Jezus’ veroordeling en doodstraf willen ontkennen. Ze vieren een niks-aan-de-hand feestje. Alsof het lijden van Jezus een vergissing was, een incident, iets dat zo gauw mogelijk vergeten dient te worden.  Thomas wil dichter bij het mysterie blijven van de God die lijdt onder de schepping en die de pijn van mensen voelt.

De andere leerlingen willen liever de trauma’s van de afgelopen dagen achter zich laten. Het is instinctieve reactie op ellende; we doen het allemaal. 

Hoe vaak zeggen we bij de dood van een geliefde niet, dat haar of hem veel leed bespaard is gebleven? Ik heb dat ook vaak gedacht. Je hoort dat een lieve vriend bezweken is onder een zware operatie. De dokter zegt: ‘Het is maar de vraag hoe hij eruit gekomen was, als hij het gehaald had...’ ‘Misschien had hij het ons altijd verweten, als we hem niet hadden laten gaan.’ Je troost jezelf met die voorstelling. Maar je weet natuurlijk niet hoeveel mooie momenten er nog mogelijk waren geweest. Hoe een mens kan uitgroeien in wijsheid en geduld. Hoe de waarde van het leven aan het licht zou zijn gekomen, ook in de onvolkomenheid en zelfs in pijn. 

HEILZAME WONDEN
En we hebben het toch gezien...! De lieve gebaren van moeder op de laatste middag van haar bestaan... We waren toch zo geraakt door haar tere glimlach door de slaap en de pijn heen, toen haar achterkleinkind op haar buik werd gezet... En hoe ontroerend was het geweest toen de stoere eigenwijze vader, in zijn laatste dagen anderen toeliet, zich liet bijstaan en daar oneindig dankbaar voor was! Juist in de obstakels van het leven, hebben we keer op keer voldoening ervaren en overwinningen gevierd. Maar terwijl de pijn van het bestaan ons verrassende vergezichten had gebracht, willen we toch vooral vergeten en verder gaan alsof de trauma’s er niet zijn.

Zo staan de leerlingen te juichen. Jezus was er weer! ‘Alles vergeven en vergeten’ had hij gezegd. Want ja, dat wel; na de dood blijf je zitten met een schuldgevoel. Ze hadden hem bijna allemaal in de steek gelaten. Ze waren bang geweest; hadden gedaan alsof ze hem niet kenden. Vrijwel niemand was bij hem geweest in zijn laatste uur. De gebeurtenissen hadden hen overrompeld. Ze konden de dreiging van de Romeinse autoriteit niet overzien. Ze vreesden voor hun leven. Ze hadden zo vertrouwd op de leiderscapaciteiten van hun meester dat ze als een stelletje slappe laffaards door de mand waren gevallen. Maar nu waren ze er zeker van. God heeft hem gered. En hij heeft hun vergeven.

Maar Thomas zegt: Ik heb niets aan dat lichtzinnige Halleluja-verhaal. Ik geloof in de God die de wonden van het leven draagt. Had Jezus niet gezegd: de hongerige aan de stadspoort, dat ben ik! De zieke die hevige pijnen lijdt en voor wie geen medicijn en zelfs geen aandacht is, de kinderen in de sloppenwijken van de grote steden die aan hun lot en aan alle gestoorde lieden worden overgelaten, dat ben ik! De gevangene, de gemartelden, de mensen die opkomen voor recht en gerechtigheid en daar een zware prijs voor betalen, dat ben ik. De onschuldige kerkgangers in Sri-Lanka..., Jezus had zo vaak laten zien dat God gewond is. Dat hij niet de hoofdprijs is, geen doekje voor het bloeden, geen happy end, geen wonder van schoonheid... Ten diepste is God geen antwoord op onze vragen... Hij is in Jezus aan ons verschenen als een vraag waarop wij het antwoord moeten zijn. Een gewond mens. 

Dat geloof van Thomas moge het onze zijn!

TE VAAK GEFOPT!

Lieve kinderen. Janneke was en heel lief meisje. Ze deed alles wat mamma vroeg en ze geloofde alles wat je haar vertelde. Als je bijvoorbeeld tegen Janneke zei: vanavond moet je je schoen buiten zetten dan doet de paashaas daar een sneeuwbal in, dan zette Janneke haar schoentje buiten. En als je zei: Je moet een scheutje Maggi in het zwembadje doen, dan komen er goudvisjes in, dan deed ze dat ook; en als er dan toch geen goudvisjes kwamen, dan dacht ze dat ze er te weinig Maggi in had ingedaan. Janneke geloofde nu eenmaal in je! Daar maakte haar broertje Klaas dikwijls verschrikkelijk misbruik van, dat begrijp je wel. Intussen is Janneke groot geworden. Ze werkt in een kapperszaak. En weet je wat? Janneke gelooft nu helemaal niks meer, niet in de paashaas maar ook niet in engelen en niet in goeie mensen en niet in zegeltjes en niet in de maanlanding en zelfs niet in de magnetron. Dus het beste, lieve kinderen, dat is toch dat je af en toe gelooft en af en toe twijfelt. Niet alles wat zo lijkt is ook echt zo; en niet alles wat echt is, is ook waar!