VIJFDE ZONDAG VAN PASEN IN HET A--JAAR 2008
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2008

WAARDELOZE MATERIALEN

STEENROTS

In de brief van Petrus - de eerste lezing vandaag -, komen opvallend vaak beelden uit de bouw voor, en met name van een steen. Je denkt spontaan dat Petrus zijn naam eer aan doet: Petrus als de steenrost waarop de kerk is gebouwd. Bijbelkundigen gaan er tegenwoordig echter vanuit dat de brief pas na de dood van Petrus is geschreven. Misschien wel uit Rome en gericht aan gelovigen op het platteland van Klein-Azië. Het lijden komt aan de orde. De steen die de bouwlieden hebben afgekeurd, Jezus die door de overheden van zijn kerk gedood is, die is hoeksteen geworden, maar hij is ook de steen waarover menigeen struikelt!

HOEKSTEEN (1)

Als lezer probeer je om je er een voorstelling van te maken. Wat is een hoeksteen? Het vreemde is dat men dit niet weet. Er staat een Grieks woord waarin ‘hoek’ voorkomt, maar dat woord komt alleen in de bijbel voor. In de overige Griekse literatuur is het nooit gevonden. Er zijn dan ook verschillende verklaringen. Wij leerden vroeger dat de hoeksteen de bovenste steen was van een boogconstructie, de sluitsteen. Dat moest een harde steen zijn. De druk van de boog en de muur boven de boog en het plafond rust erop. De steen moet goed gehouden zijn, ze moet passen in de constructie. Het beeld is dan dat Christus het element is in de kerk die de constructie overeind houdt.

HOEKSTEEN (2)

Anderen zeggen dat de hoeksteen de hoogste steen is van een gebouw, de topsteen in de piramide. Dan wordt de kerk gezien als de gemeenschap die reikt naar Christus als de verrezene.

HOEKSTEEN (3)

De meeste geleerden houden het erop dat met de hoeksteen een cruciaal stuk van het fundament wordt bedoeld: een grote steen onder de hoek van het gebouw. Twee muren komen daar bijeen en het is voor de stevigheid van de bouw van belang dat die muren bij elkaar blijven en op een gezamenlijk fundament rusten. Zulke fundamentstenen op de hoek van het gebouw konden vele meters groot zijn. Het beeld zou kunnen zijn dat Jezus de twee muren, de joodchristenen en de heidenchristenen samenvoegt tot één constructie. (Raymond Hausoul) In oude Limburgse boerderijen vind je ze nog!
Het wordt dan ook duidelijk waarom er staat dat de hoeksteen een struikelblok is voor anderen, een steen des aanstoots. De steen is breder dan de muur, ze legt om de hoek een verhoging waar menigeen tijdens en na de bouw over valt. Maar bij een goed fundament hoort nu eenmaal de kans dat je erover kunt vallen als je niet oppast.
Duidelijk mag zijn dat Jezus het belangrijkste onderdeel is van de kerk. Hij verleent stevigheid en hij is soms een woord waarover een mens kan vallen, want met hem in zee gaan is niet vrijblijvend.
Wel, deze hoeksteen was door de keurmeesters in de steengroeve eigenlijk al afgekeurd. Te zacht voor de bouw. In de Kundergroeve zou de houwer hebben gezegd: gebruik hem maar om cement van te branden of als kunstmest. Hij werd bij het afval gelegd, maar zie, hij is hoeksteen geworden. Wat in de ogen van de mensen ondeugdelijk materiaal was, dat was voor God kostbaar en onvervangbaar.

KATHOLIEKE SCHOOL

We hebben hier te maken met een oer-bijbels motief.
God zoekt de stenen waarmee hij zijn Rijk opbouwt bij de waardeloze materialen van onze wereld.
Op 8 juni wordt de brede school officieel geopend. Er zal ook een viering zijn. De tekst die we daarvoor gekozen hebben is de lezing van zojuist: de steen die anderen hadden afgekeurd is hoeksteen geworden. Een school die zich door Jezus laat inspireren zal immers niet alleen oog hebben voor de kinderen die een snelle carrière wacht, de kinderen die het grote geld zullen maken, maar ook bij de kinderen die extra hulp nodig hebben, die lief zijn voor hun cavia, die graag een deuntje op de fluit spelen of die thuis over het hoofd worden gezien. Ook de kinderen die van de citotoets niet maken, kun je later nog eens tegenkomen als een engel van God.

OUDE SCHOEN

Lieve kinderen. ‘Voordat je weer naar buiten gaat gooi je eindelijk die oude schoenen eens weg! Dadelijk val je er nog eens over. Trek je laarzen maar aan.’ Henk gooide de oude schoenen niet graag we. Ze zaten nog lekker, maar de zool zat los en klapte soms dubbel en dan kun je flink vallen. Snel deed hij de laarzen aan en liep naar buiten. Hij had het druk. Henk was aan het bouwen. Hij had twee stoelen bovenop de tuintafel gehesen en de poten met touwen onder het tafelblad vastgesjord. De stoelleuningen waren met harken en ragebollen met elkaar verbonden en daaraan zaten oude dekens en stukken landbouwplastic vast met behulp van wasknijpers. Je begrijpt, het werd een kasteel. Nu was hij bezig om de hark bovenop een van beide stoelen vast te maken als vlaggenmast. Aan de mast zou hij de piratenvlag hangen.
Maar hoe kreeg hij die hark vast? Al het touw was op. Met het nietmachientje lukte het niet en de plakband had het niet gehouden. Met spijkers durfde hij niet in de stoel te timmeren. Henk was van zijn kasteel geklommen en zocht in het schuurtje naar een oplossing. Hij moest iets van ijzerdraad hebben. Henk tilde het deksel van de vuilnisbak omhoog. kijk! Daar lagen zijn gympen nog. Gauw griste Henk ze uit de bak en klom in de toren van zijn kasteel Hij haalde de veters uit de schoenen en daarmee knoopte hij de hark stevig aan de leuning. Op twee plaatsen. Hij had het wel geweten: je moet niet te gauw iets weggooien!