HEILIGE FAMILIE IN HET C-JAAR 2008
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2008

VEILIGE FAMILIE

GEZIN

Vandaag, op het feest van de heilige familie, mag ik misschien eens stil blijven staan bij het gezin. Daar is veel over te zeggen. De trouw tussen man en vrouw is ook door gelovigen altijd als een dierbaar goed gezien en het uiteen gaan van echtgenoten is altijd als een grote pijn ervaren.
Wie ooit van dichtbij heeft meegemaakt dat het huwelijksideaal van twee mensen strandde, die heeft ook gezien dat het soms niet anders kan. Hoe pijnlijk ook, het kan onvermijdelijk zijn, vooral als alles is geprobeerd om de relatie opnieuw op de rails te krijgen. Of zoals een moeder me zei: Voor de kinderen is het eigenlijk beter zo, want die voortdurende spanningen zijn ook niks om in te leven.’
In elk geval, ik zal de vader en de moeder niet veroordelen die het niet lukt om harmonisch bijeen te blijven. Jezus deed het ook niet! Maar daarom is de trouw niet minder een heilig ideaal!

SCHEIDING

Is een huwelijk dat uiteen valt dan on-heilig? Nee, er is nog veel over, dat heilig is, bijvoorbeeld de kinderen. De trouw die de twee elkaar beloofd hebben impliceert een ernstige inspanning om de kinderen te sparen. De moeder moet haar kinderen niet de vader afnemen. De vader moet zijn kinderen niet van de moeder beroven. Niet fysiek en niet geestelijk. Ze moeten elkaar niet zwart maken. Ze moeten hun strijd niet in de harten van de kinderen leggen. De kinderen moeten de ruimte krijgen om loyaal te zijn tegenover pappa èn mamma.
Dat is geen geringe opgave, ik weet het. Vooral niet als een van de ouders zich ernstig verraden en bedrogen voelt. Een scheiding kan een kwalijk licht laat vallen over het hele verleden; een scheiding kan dieper in de ziel snijden dan een overlijden. Sterven ontneemt je toekomst. Een scheiding ontneemt je soms ook het verleden.

Dat mag echter geen reden zijn om niet een uiterste inspanning te leveren voor de kinderen. Zij zijn toch al zo getroffen; nu moeten ze niet ook nog een opa verliezen of een oma of de andere ouder.

GEBED

Laten we vandaag bidden om zegen over alle gehuwden, dat ze niet op elkaar raken uitgekeken. Dat ze steeds iets nieuw mogen ontdekken in elkaar, dat ze hun band met zorg onderhouden. Dat ze tijd maken voor elkaar en af en toe alle drukte opzij zetten. Dat ze zich de liefste die ze hebben niet laten afnemen, niet door hun werkgever, niet door internet, niet door de honger om als belangrijk gezien te worden, niet door sleur laten afnemen, maar dat ze elke dag of elke week en ook elk jaar tijd vrijmaken om elkaar aandacht te geven.
Laten we bidden voor wie hun trouwbelofte niet konden waarmaken, dat ze nieuwe kansen krijgen, dat ze de pijn te boven komen, dat ze niet in bitterheid verder gaan.
Laten we bidden voor hun kinderen bovenal, dat die zich welkom en gewaardeerd mogen voelen bij hun vader en bij hun moeder, dat ze zich geëerd en bemind mogen weten door moeder en vader en dat zij niet bij elke stap en elk woord de spanning van ruzie en achterdocht ervaren.
Mensen zijn niet volmaakt, maar er is altijd iets dat heilig is in onze liefde en vriendschap.

OREN DICHT

Lieve kinderen. Voordat ik aanbelde keek ik even door het raam naar binnen. Eerst zag ik niemand zitten. Achter in de kamer brandden de kaarsjes van de kerstboom, maar toen zag ik op de grond tegen de tafelpoot Marco liggen. Ik klopte op het venster, maar hij hoorde me niet. Ik hield mijn handen opzij van mijn ogen om beter te zien. Was hij naar een MP3-tje aan het luisteren? Nee, Marco zat gewoon met dichtgestopte oren op de grond. Ik belde aan.
Het duurde even. De mamma van Marco maakte de deur op een kier open alsof ze wilde zeggen: je komt ongelegen. Toen ze me zag ging de deur gelukkig verder open. We liepen de kamer binnen en daar zat Marco nog steeds met zijn wijsvingers in de oren. Hij had ons niet gehoord. Gauw trok hij zijn vingers weg en hij begon te snikken. ‘Wat is dat nou?’, vroeg mamma. ‘Jullie moeten geen ruzie maken!’, zei Marco. Pappa en mamma hadden boven op de slaapkamer ruzie gemaakt. Af en toe hoorde je de hoge stem van mamma of de diepe van pappa door het plafond heen. Marco kon er niet tegen. Hij wist niet hoe hij die twee kon laten ophouden. Hij durfde niet naar boven. Dus deed hij de oren maar dicht. ‘Maar Marco toch, een beetje ruzie heeft iedereen toch wel eens. Daar hoef je toch niet bang van te zijn. Jij toch ook wel eens?!’ zei mamma. ‘Vindt U ook niet?’, vroeg ze aan mij. ‘Natuurlijk’, zei ik. Marco mag best zien dat pappa en mamma ruzie hebben, maar dan mag hij ook zien dat ze het weer goed maken.’ Pappa was net binnengekomen en had de laatste opmerking gehoord. Mamma liep naar hem toe voor een dikke zoen. Maar Marco stampte op de grond en riep: ‘Dat hoef ik niet te zien!’ Toen liepen pappa en mamma samen naar Marco en werd het een dikke, een heilige-familie-knuffel!