De genoemde datums laten het moment van publicatie zien, 
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2021 - 19de zondag door het jaar © Harrie Brouwers, Voerendaal






DE HEILIGE LAURENTIUS





OLIJFBOOMPJE

Soms denk je iets, dat je nauwelijks hardop durft uit te spreken, bang dat je verkeerd begrepen wordt. Het begon allemaal met een olijfboompje dat ik gekregen had. Ik heb geen groene vingers, maar olijfbomen hebben iets heiligs. Ze dragen heimwee naar Griekenland met zich mee. Ze bewaren de hoop van Noach en de geheimen van de Hof van Olijven. Dus ik heb goed op het boompje gepast..., nog een keer omgeplant in een grotere pot..., na 2 jaar het plantje vrij gelaten in de kouwe grond. Zijn wortels kunnen wel zes meter diep naar water reiken. Toen kwam de vorst. Ik voelde meelijden, alsof het boompje een groot kind was dat niet op eigen benen kon staan. De boom werd ingepakt. Meer dat tien dagen was het afgeschermd tegen de moordende kou. Toen ging de sneeuw in regen over en voorzichtig nam ik de ommanteling weg. De olijf had zich prima gehouden, zo leek het. De blaadjes zaten er nog aan, misschien een beetje valer, maar wat wil je zo lang zonder zon? Ik was trots op hem. Maar in de weken die volgden, zag ik hoe er elke dag blaadjes afvielen. Tenslotte was het boompje helemaal kaal. Nergens een puntje groen dat hoop kon geven. Bezoekers braken steeds een stukje tak af, om te constateren dat er geen sapstroom was. De boom was dood. Alleen Abraham uit Syrië pleitte ervoor om geduld te hebben. En toen ineens, in de eerste warme week van het jaar, werden kleine groene puntjes zichtbaar. Al spoedig groeiden die uit tot loten. Het boompje begon opnieuw te leven. Het maakte me gelukkig. Alle ellende, het ompotten, het in- en uitpakken, de pijn toen de boom verloren leek, had ervoor gezorgd, dat ik van de boom was gaan houden. Ooit was het een passend geschenk geweest, een van de vele bomen met de groeten uit het Heilig land, maar nu was de plant uniek, mijn trots. Ik dichtte hem eigenschappen toe als trouw en moed. Op dat moment dacht ik iets, wat ik bijna niet hardop durfde te zeggen: ‘misschien is dat bij mensen ook zo’. Misschien genereert de zorg om anderen wel liefde. Zou het kunnen dat we ons de ellende van anderen niet aantrekken uit liefde, maar dat we liefhebben omdat we zoveel zorg hebben gehad? Je ziet iemand lijden, de pijn in zijn ogen, je maakt tijd vrij om te helpen, je verzet je afspraken, ligt nachten wakker, je gaat mee naar het ziekenhuis, haalt boodschappen en googlet uren naar een teken van hoop, en er groeit een band. De pijn in het leven is er niet voor niets. Je gunt ze niemand, maar ze doet wel iets. Iets goeds, iets heiligs. Ze schept liefde.

LIEFDE VAN LAURENTIUS
De heilige Laurentius moet dat wonder hebben ervaren: het delen van de nood van anderen schept liefde. Puur historisch weten we niet zo heel veel over Laurentius. Paus Sixtus II was onder de indruk van zijn toewijding en geloof. Hij neemt hem mee uit Spanje naar Rome en wijdt hem tot diaken. Als diaken beheert hij de schatkist. In 253 wordt Valerianus keizer. Het Romeinse Rijk verkeert op vele fronten in een crisis. De keizer heeft geld nodig. Hij doet iets wat voorgangers eerder deden: het christendom verbieden. Rijke Romeinse christenen werden verbannen en hun bezittingen vielen aan de staat toe. Laurentius wordt dan om het leven gebracht. Hij moet toen een jaar of 32 zijn geweest. Meer over zijn leven vertelt honderd jaar later bisschop Ambrosius van Milaan en ook Augustinus. Laurentius blijft in de herinnering als de diaken die bekommerd is om de armen. 1500 weduwen en behoeftigen zouden er zijn geweest onder de christenen in Rome. Zeven diakens zorgden voor hen. Laurentius had de leiding. Op de armenkas had de keizer het voorzien. Laurentius werd daarom gemarteld met vuur vertelt de legende. Of was dat de wraak van de keizer? Laurentius zou hem immers de schatten van de kerk brengen, maar had in plaats daarvan de armen van Rome opgetrommeld en tot de keizer gezegd: ‘dit zijn onze schatten.’ Het verhaal werd nog groter. De voorganger van Valerianus zou de staatskas aan de paus en diens diaken hebben toevertrouwd. Laurentius zou die onder de armen hebben verdeeld. Zeker is, dat Laurentius enorm bewonderd is om zijn onbaatzuchtige liefde voor de armen.
De geloofscrisis van onze dagen zou niet bestaan als we dit zouden begrijpen en ernaar zouden handelen. Je trekt je het lot aan van een zieke, een hongerige, een vluchteling omdat je voelt: die ander is er net zo een als ik... En dan engageer je je met die ander. Je gaat elkaars leven delen, en zie: er ontstaat liefde. Je krijgt meer terug dan je gegeven hebt. Je besef - om met Ambrosius te spreken - dat je aalmoes niet een deel is uit jouw bezit, maar dat je iets hebt teruggegeven van wat ons allen toebehoorde. Als parochie proberen we dit ideaal van Laurentius na te leven. Daarbij ondervinden we van alle kanten veel steun en sympathie. Bidden we dan, dat dit vuur in onze gemeenschap mag blijven branden.

DE RUST ZELF!
Lieve kinderen. En hoe heet jij?’, vroeg ik aan een manneke dat voor me stond te springen. ‘Noah’, zei die zonder aarzelen. En hij voegde er aan toe: ‘Nach hield van dieren. Ik ook. En hoe heet jij?’ Noah schopte een steentje weg. Henrikus betekent ‘Heer des huizes’ en dat vind ik niet zo boeiend, dus ik praatte er een beetje overheen. ‘Die kerk heet Laurentius’, zei ik gauw. ‘Mensen zeggen wel eens: op je lauweren rusten. Vroeger in Griekenland kregen winnaars geen medaille maar een een krans van laurierbladeren. Daar kon de winnaar het wel even mee doen. Laurentius betekent dus waarschijnlijk de gekroonde, de winnaar, iemand die uitrust na ‘n gewonnen strijd.’ Daar ging Noah een licht op. ‘Mamma zegt dat Noah eigenlijk betekent ‘Rust’. Terwijl hij struikelend wegrende riep hij nog: ‘en dat past helemaal niet bij me, zegt ze!’ 



 

  MENU


   
BEZOEK
vandaag283
gister236
deze maand5053
totaal819505