De genoemde datums laten het moment van publicatie zien,
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
De datum waarop de preek gehouden is ligt gewoonlijk een week later
2022 - Pinksteren © Harrie Brouwers, Voerendaal
WAT ONS BEZIELT!
JOHANNA KLINK
GEEST VAN GOD
WAT ONS BEZIELT!
JOHANNA KLINK
Als u naar Heerlen fietst dan moet u bij de Open Universiteit een fietstunneltje in. Vlak voor de afdaling ligt rechts een grote villa, ‘Villa Zomerweelde’, ooit gebouwd voor directeuren van de Oranje Nassaumijnen. Een van de bewoonsters is Johanna Klink geweest. Ze zou later dominee worden in een remonstrantse gemeente in Haarlem. Ze schreef al in 1959 een kinderbijbel en ze heeft veel gepubliceerd over geloofsopvoeding. Ze was geboren in Roermond en bewoonde villa Zomerweelde in haar tienerjaren. In Camerig restaureerde ze later een bakkes met uitzicht op ‘het mooiste dal van Nederland’. In 2002 schreef ze een biografie met de toepasselijke titel ‘Klink-klaar’. In 2008 is ze in Vijlen begraven. Toen ik les gaf op de Pabo lazen we met de studenten veel van haar boeken. Ze verzamelde tal van uitspraken van kinderen. Eén verhaaltje is me altijd bijgebleven. Ik vertel het nog wel eens bij een doop, vooral als er een ouder broertje of zusje bij is. Het gaat zo.
WIE GOD GEZIEN HEEFT....
WIE GOD GEZIEN HEEFT....
In een kleuterklas vraagt de juffrouw aan de kinderen om de handjes te vouwen en de oogjes dicht te doen. Een slim meisje heeft een vraag: ‘Waarom moeten we de ogen dicht doen?’ Het antwoord van de juffrouw lijkt op het eerste gehoor logisch maar is dat allerminst. ‘We doen de ogen dicht’, zegt ze, ‘want God is onzichtbaar.’ Deze opmerking boeit de kinderen enorm. Een onzichtbare God! Dat opent nieuwe vergezichten. Enkele kinderen zwaaien door de lucht alsof ze hem willen aaien. Een vijf-jarige meisje wil iets zeggen. Zij had afgelopen week een broertje gekregen, Lukas. ‘Juffrouw, ik ken iemand die God gezien heeft, Lukas! ....Maar nu zul je zien’, voegt ze er wijs aan toe, ‘tegen de tijd dat hij kan praten, weet hij het niet meer!’
Dat is toch pure mystiek! Eent pasgeboren kindje is net ontwaakt uit het anonieme, onbewuste leven van het heelal en van de moederschoot. Het is tot leven gekomen uit een chaos van energieën. Het is nog een onderdeel van een gigantisch mysterie – nog een deel van het goddelijk geheim. In die zin mag je misschien zeggen dat het in God bestaat; het kent God. Maar als het eenmaal kan spreken, als het begrippen heeft en woorden, dan is het besef van eenheid met het mysterie opgeheven. Woorden isoleren ons van de wereld om ons heen. Ze nemen afstand. Het kind ontwikkelt een ‘ik’ en het weet niet meer dat het ooit uit het Goddelijk geheim is voortgekomen.
Dat is toch pure mystiek! Eent pasgeboren kindje is net ontwaakt uit het anonieme, onbewuste leven van het heelal en van de moederschoot. Het is tot leven gekomen uit een chaos van energieën. Het is nog een onderdeel van een gigantisch mysterie – nog een deel van het goddelijk geheim. In die zin mag je misschien zeggen dat het in God bestaat; het kent God. Maar als het eenmaal kan spreken, als het begrippen heeft en woorden, dan is het besef van eenheid met het mysterie opgeheven. Woorden isoleren ons van de wereld om ons heen. Ze nemen afstand. Het kind ontwikkelt een ‘ik’ en het weet niet meer dat het ooit uit het Goddelijk geheim is voortgekomen.
GEEST VAN GOD
We vieren het feest van de heilige Geest. De Geest is God die in ons ademt. We kennen hem op het moment dat we beseffen dat we zelf heilig zijn. Ons leven is begrensd en vergankelijk, maar het maakt deel uit van een groot wonder waaruit al wat is voortkomt. Het leven is ons als een geschenk in de schoot geworpen. Die geest werkt in onze nieuwsgierigheid, in onze wil om andere volkeren te leren kennen, in onze vreugde om met elkaar te dansen en te zingen, in ons spontane neiging om te delen en de pijn van anderen te milderen, om wie afdwaalt weer bij het grote geheel te betrekken.
Ons leven kan soms eenzaam zijn, zinloos en geschonden, maar wie aansluiting vindt bij het grote geheel en bij de gemeenschap van mensen, die voelt ook weer hoezeer hij bestaat uit de levenskracht van de Schepper.
ZWEMMER
ZWEMMER
Iemand (David Steindl-Rast) vergeleek de mens eens met een zwemmer die in een snelstromende rivier terecht gekomen is. Hij moet zich niet overgeven aan het water want dan verdrinkt hij; hij moet ook niet tegen het water rebelleren en zich verzetten, want dan zal hij na enige tijd uitgeput raken. Wat de zwemmer doet, is zijn spel spelen met het water; de kracht ervan ervaren en zijn eigen invloed daaraan toevoegen. Gods adem stroomt door ons heen. Het leven ontroert ons en stelt ons voor opgaven, de nood van een ander gaat ons aan. Het is de kunst om het leven niet als een zinloos toeval op te geven, en ook niet om met een lichtzinnig optimisme te denken dat we alle nood in een keer oplossen, maar we moeten ons laten inspireren door de oneindige liefde die door ons allen stroomt en die hier en nu werkelijkheid schept.
‘Ik weet iemand die God gezien heeft.’ De kleine meid had het over haar pasgeboren broertje dat nog geen enkele taal sprak, dat nog geen woorden had, maar dat voelde wat onder alle begrippen leeft, namelijk de goddelijke liefde die door hem stroomt en zijn weg naar de wereld zoekt. Daar zijn geen woorden voor nodig. Talen staan je eerder in de weg. Dat de toehoorders in Jeruzalem de boodschap verstonden was geen wonder in hun oren en ook niet in de mond van de verkondigers, het bestond in hun hart!
GELOOF HET OF NIET!
GELOOF HET OF NIET!
Kim had haar nichtje op bezoek, Eva. ‘Bij ons doen ze met Pinksteren de eerste communie’, zei Eva. Kim haalde de schouders op. Ze had de communie al gedaan. Bij ons vieren ze met Pinksteren Pinksteren.’ ‘Wat is dat dan?’, wilde Eva weten. Kim keek hulpeloos naar mij. ‘Pinksteren is het feest van de Geest van God. Dat is een kracht die in ieder mens zit.’ ‘Ik voel helemaal geen kracht’, protesteerde Kim. ‘Waar zou ik die moeten voelen?’ Ze keek een beetje triomfantelijk om zich heen. Haar broertje Joris zat bij de vensterbank en grinnikte. Maar toen zag Kim ineens, dat Joris een spin had gevangen. Hij wilde hem een poot uittrekken. Kim keek hem woedend aan. ‘Hou op Joris. Durf je wel! Die spin wil ook leven, net als jij. Laat hem onmiddellijk los!’ Joris kreeg een rood hoofd en wist niet wat hij moest zeggen en hij liet de spin kruipen. Daarop begonnen Kim en Eva te gillen. ‘Kijk’, zei ik, ‘dat bedoelde ik me de heilige Geest. Dat jij het opneemt voor die arme spin. Geloof het of niet!’