ELFDE ZONDAG DOOR HET JAAR IN HET C-JAAR 2007
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2007

LEVEN UIT LIEFDE

BIJZONDERE OMA

‘En? Wat ga je vanmiddag doen?’ Ik vroeg het aan een misdienaartje. Die haalde zijn schouders op. ‘Weet ik nog niet.’ De jongen kon zich nog uitstekend vermaken zonder vaste plannen. ‘Ga je zeker achter de computer hangen?’ veronderstelde ik. ‘Nee’, antwoordde hij verrassend. ‘Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat ik naar oma ga...’ ‘Ga je díe zeker achter de computer vandaan halen!’ grapte ik. Hij begon luid te lachen. ‘Dat is een goeie. Die ga ik haar vertellen!’ Hij begon trots over oma op te scheppen, over haar surf-gedrag, dat ze altijd wilde gaan kienen in ‘SecondLife’! ‘Ken je mijn oma?’ Ik knikte. Zijn oma kon intens van haar leven genieten. Ze was al blij als ze ‘s ochtends wakker werd. Het licht van de zon had ze al bijna 30 duizend keer begroet of het de eerste scheppingsdag was. Tevreden luisterde ze naar de vogels in de tuin. Ze kende ze allemaal bij naam. Beneden in de kamer keek ze eerst naar de foto van Hub op de schoorsteen. ‘Morrege Hub!’ zei ze dan. Ze vond het niet erg dat hij niks terug zei. Dat had hij vroeger ook nooit gedaan. Ze haalde twee sneetjes uit de diepvries om te roosteren. Ze genoot van de bloemen in de achtertuin en de smaak van elke appel was een verrassing. De pijn in haar ‘knoken’ hoorde erbij. ‘Dat is de prijs voor een lang leven’ zei ze wel eens. Straks zou haar dochter bellen. Ze noemde dat ‘het feestje van half elf’. Daarna ging de computer aan en las ze de mailtjes. Ze genoot zelfs van de Spam. Als de belbus anderhalf uur te laat kwam zei ze vrolijk: ‘Ik ben al blij dat ik het niet hoef te lopen.’ En na haar eerste infarct merkte ze op: ‘Het werd tijd dat ik iets terugkreeg van mijn ziektepremie!’ Ze wist ook dat je veel mee moest maken als je oud werd. Kinderen werden ziek; twee waren er al overleden. Toen uitgaande jeugd de rododendrons in haar tuintje hadden vernield zei ze gelaten: ‘Ach, niet iedereen heeft een gelukkige jeugd gehad.’

VEEL LIEFGEHAD

Voor mij was deze oma het voorbeeld van een mens die veel bemind was. Zij wist dat haar veel om niets geschonken was. Zij realiseerde zich dat ze nergens recht op had. Dat alles pure genade was. Ze was een gelovige in hart en nieren en dat maakte haar zo gelukkig en dat zegende haar omgeving!

ONDANK

Wat een verschil met haar overbuurman die voortdurend klaagde. Hij voelde zich altijd de dupe van anderen. Hij was zich altijd bewust van de dingen die hij níet had en niet meer kon. Hij was voortdurend boos. Hij ergerde zich omdat de kinderen hem wel eens een zondag alleen lieten, en omdat God er ook niks van gebakken had als Schepper.

JEZUS TUSSEN ZONDAARS

Jezus gaat eten bij Simon. Simon is een schriftgeleerde. Hij onderhoudt de wetten van zijn geloof. Hij nodigt ook graag gasten uit bij het sabbatmaal. Liefst een interessante figuur met wie hij kon scoren. Vandaag is de profeet uit Nazareth zijn gast. Maar Jezus voelt zich niet zo thuis tussen lieden die Gods genade proberen af te dwingen. Ze menen rechten te hebben, omdat ze de geboden onderhouden. Ze vinden dat ze het geluk waard zijn; dat ze hun gezondheid zelf verdiend hebben. Ze eten elke dag verveeld hun bordje leeg en ergeren zich op het inhalig volkje om zich heen.
Geef Jezus de zondaars maar! Voor hen is elke dag een onverdiend geschenk. De liefde van het leven is pure genade. Elk uur is er reden om te zingen.

Maria is er zo een. Ze is met dure parfum naar Simons huis gekomen. Ze balsemt Jezus’ voeten want ze weet dat alles aan haar geschonken is. En Jezus? Hij laat het toe. Hij geniet ervan.


VADERDAG

Lieve kinderen.
Else had een vergadering bijeen geroepen. Om vier uur, boven op zolder. Haar kleine broertje Tim en haar zusje Mirte moesten komen. Tim was het natuurlijk weer vergeten. Else gaf Mirte de opdracht hem te gaan halen. Hij kwam met tegenzin, want hij was juist een slak op het spoor gekomen.
‘Zondag is vaderdag.’ zei Else. Ze had de vergadering daarom boven op zolder belegd. Pappa mocht er niets van weten. Hij was nog wel niet thuis, maar je kon niet voorzichtig genoeg zijn.
‘Nou had ik gedacht, als we nu eens een bonnen-boekje maakten?’
‘Hhhuh?’ slikte Tim.
‘Dan nieten we papiertjes aan elkaar en op elk papiertje staat iets. Bijvoorbeeld vuilnisbak buiten zetten. Of auto poetsen. Of gras maaien. En dan kan pappa dat later inleveren bij ons en dan doe we dat! Mirte was enthousiast.
‘Dat vindt pappa zeker leuk!’ Het was best moeilijk om voor pappa iets te vinden wat hij echt leuk vond. Meestal kreeg hij iets waar hij over deed alsòf hij het leuk vond. Een stropdas of een asbakje bijvoorbeeld, of een voetafdruk. Else ging verder.
‘Wat doe jij dan?’
‘Ik doe wel die vuilnisbakken. Doe maar drie keer. En ik wil wel ontbijt op bed doen. Een keer. Voor twee personen.’ Else schreef alles op.
‘En jij Tim?’ Tim wist het natuurlijk niet. Hij had er ook geen zin in. Hij vond het een meisjescadeau. ‘Je moet je er niet langs strijken!’, waarschuwde Mirte.
‘Dan doe ik wel twee keer zijn jas ophangen en de hond uitlaten.’
Het werd een fijne vaderdag. Pappa trakteerden de kinderen op veel frikadellen!
De lieve goeie Else kon in de maand die volgde, wel twee keer de hele auto van binnen en van buiten poetsen en drie keer het gras maaien. Want het blijft oneerlijk verdeeld in het leven, hoeveel vergaderingen je ook belegt.