HEILIGE FAMILIE IN HET C-JAAR 2006
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2006


TROUW TOT IN DE KLINIEK


TANTE WIES

Als kind vergaapte ik me aan een oude vrouw die we ‘tante Wies’ noemde. Hoe de familierelatie precies zat begreep ik niet. Ze was van een oudere generatie en verder weg, maar ze was een fascinerende vrouw.
Ze was iel en tenger en altijd deftig in het zwart gekleed. Over haar witgrijze kapsel hing een paarsachtige gloed. Op haar borst blonk een zilveren broche.
Ze zat naast de chauffeur. Wij, kinderen, zaten achterin. Ineens zei tante Wies, keurig articulerend: ‘Mijn man zal inmiddels wel ongeduldig zijn!’ Wij spitsten de oren. Een verre oom achter het stuur zei: ‘Maar tante Wies, uw man is toch al lang dood!’ Tante Wies trok de wenkbrauwen ver omhoog en zei tegen haar achterneef: ‘Chauffeur, rij gauw naar huis! Dan kan ik het personeel waarschuwen.’ De chauffeur keek naar ons en zei ‘Tante Wies is kinds!’ Wij begonnen te gniefelen. Kinds is nu wel geen net woord meer, maar eigenlijk is het wel een mooi woord. Tante Wies was op de terugweg naar haar kinderjaren.

VERZWAKT VERSTAND

Jezus Sirach schrijft een wijsheidsboek zo’n 180 jaar voor Christus. Daarin komt het ontroerende zinnetje voor: Kind, verzorg je vader als hij oud is en doe hem geen verdriet zolang hij leeft. Ook al is zijn verstand verzwakt, je moet het hem niet kwalijk nemen en hem niet verachten, jij die nog al je krachten hebt. Vanzelfsprekend geldt dat ook voor de moeder, maar de lezers hadden kennelijk minder moeite ermee om lief te blijven voor de moeder dan voor de vader, veronderstel ik. 'Wat de zonde afbreekt bouwt de zorg voor je ouders weer op.'

"WEGDOEN'

Een van de zwaarste opgaven die de trouw ons oplegt, dat is om onze partner toe te vertrouwen aan anderen. Als je partner zover is afgetakeld dat professionele hulp vereist is, dan voel je dat als een zeer dramatisch moment in je huwelijk. Het lijkt alsof je je trouwbelofte na al die jaren ontrouw bent. In werkelijkheid doe je iets wat waarschijnlijk al een jaar eerder had gemoeten. Maar de achteruitgang was sluipend. Elke dag een beetje slechter, en elke dag nam je terwijl je ook ouder werd, meer op je schouders. Tot het niet meer ging. Mensen hebben me daarover wel eens hun nachtmerries verteld. Iemand ontwaakte uit een droom waarin ze voor de rechter stond om zich te verantwoorden voor het feit dat ze haar man had weggedaan’ zoals dat in de wandel genadeloos heet. Toen de dromer opkeek tijdens de veroordeling herkende hij de gezichten van zijn rechters: het waren de plegen in het zorghuis!
Maar het is juist de trouw en de zorgplicht zelf die deze stap eist. Veracht de man en de vrouw niet als zijn verstand achteruit gaat.

EERBIED

Wat is het dan heerlijk als je ervaart dat hij of zij in goede handen is. Enkele jaren geleden vertelde iemand dat ze werd opgebeld door het hoofd van de afdeling waar vader werd verzorgd. Hij lag in Bergweide. ‘Mevrouw’ zei de verpleegster, ik heb met mijn collegaatjes overleg gepleegd. Ze zullen voortaan uw vader ‘Herman’ noemen. We moeten wel want op ‘mijnheer den Doler’ reageert hij niet meer. Maar ik wil het u even vertellen dat u niet schrikt als u het straks hoort...’
Heb eerbied voor je ouders, ook als ze oud worden en hun verstand verzwakt. Zulke dingen maken een familie heilig; een familie of een zorghuis!

TRAPAUTO

Lieve kinderen. ‘Ik vind kerstmis niet leuk’, verzekerde Femke me met grote stelligheid. ‘Dan zitten de grote mensen veel te lang aan tafel.’ Ilse stond erbij. Ze knikte hardgrondig ‘ja’. Haar vlechtjes gingen ervan dansen. ‘En dan praten ze zo moeilijk.’ Toen kreeg ze rode wangetjes, werd een beetje verlegen en voegde eraan toe: ‘dan maken ze ruzie.’ Femke die alles scheen te weten, besloot met de opmerking: ‘dan hebben ze teveel wijn gedronken.’
Gelukkig ken ik ook veel kinderen die het heel gezellig hebben. Die kerstmis het mooiste feest van het jaar vinden. De muziek is mooi, de boom, het engelenhaar en de cadeautjes. Dat mag ook wel. Het is de verjaardag van Jezus. De verjaardag van Jezus kun je maar op één manier goed vieren en dat is door lief te zijn voor zoveel mogelijk mensen.
Gistermiddag liep ik nog even de kerk binnen. Zag ik ineens dat het kindje niet meer in de kribbe lag. Vanmorgen was hij er nog! Een dief? Op klaarlichte dag? Ik rende naar buiten en daar rijd over de stoep aan de overkant een jongetje in een grote trapauto, een splinternieuwe knalrode trapauto, met laadruimnte. Daar zie ik iets liggen dat het kindje Jezus kon zijn. ‘Hé, vriendje”, riep ik hem toe. ‘Hoe kom je aan dat kindje Jezus?’ ‘Het jochie keek me stralend aan: ‘Heb ik bij de kerststal meegenomen!’ ‘Zo? Hoe komt je daarbij om zomaar het kindje uit de kerk mee te nemen?’ ‘Ja weet u, ik had het kerstkindje beloofd: als ik die grote trapauto krijg dan neem ik u mee voor een rondje om de kerk!’