PALMZONDAG IN HET B-JAAR 2006
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2006

REGIE IN HANDEN

VERLIES (1)
De uitslag van een voetbalwedstrijd is duidelijk. Twee - één! Twee punten voor de thuisclub! Maar als je ‘s avonds naar de commentaren op de televisie luistert, is het oordeel veel minder stellig. Er komen talloze nuances. Het kan zelfs gebeuren dat het verlies als een bijna-overwinning wordt gevierd. Dan bevat het verhaal erover de belofte van toekomstige successen. Een echt Ajax-fan vertelt dat de overwinning van Roda niet verdiend was; dat het stom toeval was of dat de scheidsrechter niet deugde.
Als mensen moeten spreken over hun nederlaag, dan klinkt dat zo genuanceerd als de werkelijkheid. Iemand is nooit helemaal gezakt. Nooit is àlles verloren.

VERLIES (2)
Wie een heel lieve medemens heeft verloren vertelt een aangrijpend verhaal met ontroerende details. De zieke kon bijna niets meer. Lopen niet. Eten al weken niet. Drinken ging moeizaam en met tegenzin. Maar hoe stralend was zijn glimlach toen de kleine Karlijn op zijn buik werd gelegd! Hij had haar hoofdje met beide handen voorzichtig beetgepakt. Hij had haar gekust. Er kwamen tranen in zijn ogen. Van blijdschap. En hoewel hij nauwelijks meer kon praten had hij toch nog wat gefluisterd. ‘Als we tòch veel geld aan de koffietafel uitgeven’, had hij gezegd, ‘dan moet er ook flink wat te drinken zijn... Anders wordt het zo’n dooie boel!’

REGIE
De humor op het sterfbed toont aan dat de zieke weliswaar alle macht lijkt te verliezen, maar dat hij toch soeverein is. Hij handhaaft zich in de ondergang. Hij laat zien hoeveel meer hij is dan aftakeling. ‘Humor is het laatste wapen van de hoop’ zei een wijsgeer. Zij bewijst dat de mens boven zijn lot staat.

SOEVEREIN
Het lijdensverhaal van Jezus heeft dat heel sterk in zich. Het is een mengeling van beelden die een onschuldig slachtoffer schetsen en daarnaast een soevereine heerser. Een mix van machteloosheid en triomf. Dat begint al bij de entree in Jeruzalem. Jezus laat een ezel halen. Dat moet te denken geven. Wie op een ezel de stad binnenkomt, gaat niet voor goud of zilver. Maar wees niet bang! Jezus weet precies wat hij doet. Het oproer dat Hem straks het leven kost, is niet onvoorzien; het is niet een uit de hand gelopen demonstratie.
‘Ga dat veulen halen en als ze zeggen: wat doen jullie daar, dan zeg maar dat de Heer het nodig heeft. En jawel. De leerlingen zien een veulen en hun wordt letterlijk toegeroepen: ‘wat doen jullie daar?’ Kennelijk is er niets dat Jezus ontgaat.

WINNAAR
De vredevorst op zijn ezel lijkt voor het oog van de oppervlakkige toeschouwer de verliezer. Zijn succes zal de Romeinen achterdochtig maken en de hogepriesters bang. Maar kijk dan eens goed naar wat er gebeurt. Luister goed naar het verhaal. Het was toch Jezus bedoeling niet om de Romeinen te verslaan! Hij wilde de schriftgeleerden immers niet vernietigen! Hij was niet uit op de macht. Zijn doel was om God te onthullen in de eenvoudigste mens, in de verliezers, in de onreinen, in de stervende. Geen moment verliest hij de regie.
‘Dus als iemand vraag waarom je die ezel wegneemt, zeg hem maar dat God hem nodig heeft en dat ie z’n ezel terugkrijgt.’
Al eeuwen vieren we met lentesymbolen palmpasen. Niet zozeer omdat Jezus aan zijn lijdensweek begint, maar omdat het einde ervan een overwinning is.

TOVERSTOK
Lieve kinderen.
We noemen deze dag ‘palmzondag’. De mensen zwaaiden naar Jezus met palmtakken. Nou ja, echte palmbomen groeien hier niet. Olijfbomen ook niet. Dus wij gebruiken buxus-takjes. In Zwitserland gebruiken ze ook wel dennentakken en in Rusland wilgen. Als de takjes gewijd waren, dan was het een soort toverstokje geworden. De mensen probeerden er bij onweer de bliksem mee tegen te houden. De knoppen at men op om niet ziek te worden. Ze werden gebruikt om insecten te verdrijven uit de groentetuin. Jammer, jammer! Toverstokjes bestaan niet.
En toch. Toch is dit een heel bijzonder takje. Het takje vertelt namelijk dat we van Jezus houden. Het vertelt dat we van ezeltjes houden. Van lieve mensen en dieren. Dat we van vrede houden en niet van oorlog. Daarom hangen we dit takje in ons huis. We waren erbij met palmzondag!
Marieke kwam naar me toe. Ik liep net over de speelplaats. Ze ging voor me staan met de handen op de rug.
‘Weet jij...’ begon ze, ‘weet jij hoe je een ezel aan het lachen kunt maken?’ Marieke begon op haar tenen te wippen. Ze kon bijna niet wachten. Ze wilde me zo graag verklappen hoe je een ezel moet laten lachen.
‘Nee, dat zou ik niet weten!’
‘Nou, dan steek je linkerhand eens in de lucht...’ Ik deed wat ze vroeg. ‘Nou moet je je onder de oksel kietelen!’ Marieke schaterde het uit. Dus daar stonden twee ezels te lachen. De wereld werd er bepaald niet slechter van!