ZEVENENTWINTIGSTE ZONDAG IN HET JAAR 2005
© Ad Blijlevens, Heerlen, Voerendaal 2005

VRUCHTEN VAN DE WIJNGAARD

JEZUS VRAAGT ONS TE DELEN
In deze gelijkenis is er iets ontstellends. Een wijnbouwer verhuurt zijn wijngaard. In de oogsttijd stuurt hij vanuit het buitenland tot twee keer toe mensen van zijn personeel om de vruchten in ontvangst te nemen. Maar die worden mishandeld en vermoord. Wordt die landeigenaar nu voorzichtiger? Het meest onwaarschijnlijke gebeurt: hij stuurt naar de pachters zijn eigen zoon. Maar ook die wordt vermoord.
Wanneer je deze parabel beluistert, vraag je je af: Zou Jezus zo'n hoogst ongewoon verhaal vertellen, als er niet dit levensechte verhaal was van GODS ZOEKTOCHT NAAR DE MENSEN door heel de geschiedenis heen? Want juist deze werkelijkheid kan ons verrassen en ontroeren. God wil ons immers nabij zijn. Hij vertrouwt ons ook zijn wereld toe. Hij verwacht dan echter ook, dat wij in de opbouw van de wereld vruchten
voortbrengen en dat wij die niet voor onszelf houden. Telkens opnieuw echter blijken de mensen weerbarstig te zijn. Zij delen de vruchten niet met anderen. Maar God dringt aan. Hij stuurt profeten, telkens opnieuw. Ze worden echter vervolgd en gedood. Uiteindelijk spreekt God zijn verwachtingen uit in Jezus, zijn Zoon
midden onder ons. Maar Jezus botst op weigerachtigheid. In de periode van Jezus' leven waarin deze gelijkenis een plaats heeft, tekent de dood van Jezus zich al af aan de horizon.

VERBONDEN MET GOD EN DE MEDEMENS
Zo is JEZUS zelf de LEVENDE PARABEL van Gods zoeken naar het hart van ons mensen in een weigerachtige wereld. - In deze gelijkenis ligt een enorme PROFETISCHE SPANKRACHT. Ze is trouwens goeddeels geinspireerd door het aangrijpende 'lied van mijn vriend en diens wijngaard' dat wij in de eerste lezing hoorden. Die vriend van de profeet had voor zijn wijngaard al het mogelijke gedaan. Maar die wijngaard brengt slechts wilde vruchten voort. 'Wat had ik voor mijn wijngaard nog méér kunnen doen en heb ik voor hem niet gedaan?', mijmert deze vriend.In het evangelie van vandaag mankeren niet de vruchten. Maar degenen die de vruchten oogsten, willen ze niet afstaan. Deze 'profetische gelijkenis onthult de werkelijkheid,. De weigerachtigheid van toch diep begenadigde mensen wordt blootgelegd. En tegelijk zien wij Jezus en onze eigen roeping in een nieuw licht.
Wat is dan de BOODSCHAP VAN DEZE PARABEL voor ons?- Ons wordt gezegd, dat JEZUS, de afgekeurde steen, DE HOEKSTEEN wordt van onze wereld. Het onthutsende kruis van Jezus wordt het punt van waaruit de menselijke wereld wordt opgebouwd. Dit bepaalt voor altijd onze 'christelijke bouwtechniek'-, Ook worden wij opgeroepen om de VRUCHTEN van de wijngaard OP te BRENGEN en te DELEN. Iedere vrucht van ons leven moet uiteindelijk verbonden zijn met God en met onze medemensen .Als wij dit althans proberen te doen, zijn zij ons tot blijvende vreugde.

VIJFTIGJARIG PRIESTERJUBELEUM .
In aansluiting hierop wil ik iets zeggen in verband met mijn vijftigjarig priesterjubileum dat wij vandaag hier vieren. De parabel is natuurlijk veel rijker dan wat volgt en legt eigen en meer accenten. Maar ik hoop dat u samen met mij datgene wat volgt mede in dit licht kunt en wilt zien. Wij vieren jubilea juist omwille van het aspect gratuïteIt, het 'alles is en wordt gegéven', dat ons leven kleurt, maar dat tegelijk te maken heeft met onze levensopdracht vruchten voort te brengen en met elkaar te delen.
Laat ik echter eerst dit zeggen. Ik ga nu niet in op vragen omtrent het priesterschap en omtrent de verhoudingen tussen verschillende ambten en bedieningen, wet nam zoals die vandaag de dag zich voordoen. Dat zou veel te ver voeren. Ook wil ik graag eerst nog dit beklemtonen. Ik besef, dat ik mijn
priester-zijn slechts kan beleven als ik ne ook gedragen weet en voel door anderen, concreet met name
ook door u als gemeenschap of/en individueel. Ik heb het ervaren, en zo'n ondervinding is ook u ongetwijfeld niet vreemd: als je in donker of in een storm verkeert en - bewust of onbewust - roept tot God, kun en mag je dat doen in het besef deel uit te maken van een kring van mensen die -bewust of onbewust - bid
den: 'God, mijn God, naar U blijf ik zoeken, mijn ziel dorst van verlangen naar U'.
Dit mogen wij ook doen op ogenblikken van gedeelde vreugde. En dit alles omdat

GOD ONS ZOEKT
Zo kunnen wij het uithouden in de spanning tussen geloof en ongeloof, tussen genade en ongenade, tussen vrede en onvrede, tussen falen en - nou ja - slagen inzake het voortbrengen van goede vruchten en het delen ervan. In dit opzicht ook werd ik bemoedigd door het boek 'Wees niet bang' dat Arjan Boers schreef in uiterst nauwe samenwerking met bisschop Tiny Muskens. Heel concreet is daar-in tastbaar, hoe iemand en hoe daarom ook wij kunnen en mogen leven vanuit Jezus? woord: 'Wees niet bang. Ik ben er'. Zulke woorden hebben weliswaar geen wetenschappelijke waarde, evenmin als de fluisterwoorden 'Ik houd van jou. Maar zonder het aanhouden, zij het vaak stamelend en fluisterend, van het ABC van het voortbrengen en delen van vruchten vallen wij om van dorst in de eenzame woestijn of zinken wij in de golven van de zee.
Dankbaar eindig ik nu met het bekende gedicht van Henriette Roland Holst- Van der Schalk, waarin zij zegt:
'Dit ene weten wij en aan dit één
houden we ons vast in de duistere uren:
er is een Woord, dat eeuwiglijk zal duren,
en wie 't verstaat, die is niet meer alleen'.

En daarbij het bekende gedicht van Adriaan Roland Holst:
'Ik vraag geen oogst: ik heb geen schuren,
Ik sta in uwen dienst zonder bezit.
Maar ik ben rijk in dit:
Dat ik den ploeg van uw woord mag besturen
en dat gij mij hebt toegewezen
dit afgelegen land...

Ik zal de halmen niet meer zien,
Noch binden ooit de volle schoven,
Maar doe mij in den oogst geloven
waartoe ik dien'.