DERDE ZONDAG IN HET A-JAAR 2005
© Ad Blijlevens, Heerlen 2005

LEVEN VAN HET LICHT

In Jezus is voor ons een licht gaan schijnen; en zo kunnen wij zien hoe goed God is. Want zoals de Zoon is, zo is ook de Vader. Ik denk daarbij aan een gedicht waarin wordt gezongen:

'Het licht dat in de nacht opgaat
en tussen stenen huizen staat
dat is het licht van het begin
waarin de wereld openging.
Zie, hoe licht groeit uit de harde grond
en kijkt met duizend ogen rond
hemel en aarde gaan voorbij
maar eenmaal maakt het licht ons vrij.
De aarde die haar ronde doet
draait altijd naar het Oosten toe
en in het voetspoor van het licht
verraadt de nieuwe hemel zich.
Wie wacht tot Hij het wonder ziet
dat als een engel overschiet
zingt dat vandaag (eigenlijk: ‘vannacht’ A.Bl.) het licht opgaat
waarin zijn naam geschreven staat'.

Maar ik denk ook aan het beroemde toneelstuk dat de Fransman Sartre eens maakte: het drama dat heet: 'Met gesloten deuren'. Wanneer het doek opengaat, zie je daar op het toneel een koude, kille kamer, vreselijk ongezellig, met hier en daar een meubelstuk uit de negentiende eeuw, en in een hoek van die kamer een bel en een deur. Maar die deur is dicht, op slot; en de bel is stuk. In die kamer zitten drie mensen. Ze voelen zich levenslang opgesloten. Ze voelen dat ze tot hun dood toe met elkaar zitten opgescheept. Af en toe praten ze wat met elkaar. Maar de meeste tijd treiteren ze elkaar, maken ze elkaars leven zuur en moeilijk. Ze willen eruit, weg uit die kamer. Maar de deur is dicht en de bel werkt niet. Ze zijn als het ware de gevangenen van elkaar, de nagels, de spijkers van elkaars doodskist waarin ze levend verblijven.

Je ervaart in dat toneelstuk: de aarde, vooral de ménsen op aarde, overgelaten aan hun eigen lot, zijn de wanhoop en de dood nabij. Alleen hoop van buitenaf, van bovenuit, kan voor hen redding brengen. In de eerste lezing van vandaag echter hoorden wij: 'Eens zal het volk dat in donkerte zit, een groot licht aanschouwen.' 'Want', zo heet het daar, 'het juk dat zwaar op het volk drukte, de stang op hun schouders en de stok van hun drijvers: U (God) hebt ze stukgebroken'. En wij vierden in de kersttijd en vieren het nóg: door Jezus Messias, het Licht van de wereld, in wie deze profetie vervuld is, zijn de gesloten deuren weer opengegaan; de bel doet het weer; er is het geluid van: 'Het Rijk der hemelen is nabij'.

Wij beseffen maar al te zeer hoeveel duisternis er is in onze wereld, duisternis van rampen, geweld en noem maar op. En toch Hoe meer wij proberen om het Licht dat Christus is proberen op te vangen en te weerkaatsen tot een bundel die licht geeft aan mensenleven en aan de geschiedenis van onze wereld, des te meer openheid, liefde, gerechtigheid en vrede er ontstaan. Hoe meer wij proberen zelf vóór te leven wat wij zien in en vanuit dat Licht, des te meer kunnen wij bevrijdend zijn voor onszelf en voor anderen. Mogen wij wat meer leven vanuit het besef dat de profetie van Jesaia in vervulling is gegaan toen Jezus - zoals Matteüs het vandaag schildert - bij het begin van zijn openbaar optreden zich vestigde in Kafarnaüm, in het Galilea van de heidenen. Toen is de nieuwe tijd aangebroken voor onze wereld, waarin Jezus, de Messias, het Licht is dat de weg wijst en is.

Mogen wij steeds meer leven van dat Licht uit Betlehem, Nazaret, Kafarnaüm en Jeruzalem. In het donker van ons bestaan zal het Licht vonkend een weg wijzen en ons hoop geven in ons vaak zo zorgelijk leven. Ik eindig met een getuigenis van iemand die kort voor zijn dood, die hij voorzag, schreef: 'Wie geleerd heeft in het Hoge Licht te leven, is niet meer gekweld door het probleem of het Licht er morgen ook zal zijn. In het hoofd van een kind, dat leeft onder de goede zorgen van zijn moeder, komt het niet op te vragen of zijn moeder ook morgen nog wel voor hem zal zorgen' Vieren wij in dit Licht deze eucharistie.