MARIA TENHEMELOPNEMING IN HET JAAR 2004
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2004

TEKEN AAN DE HEMEL

LAURENTIUS-TRANEN
Johannes slaapt al een paar nachten niet. Hem hebben berichten bereikt over een wrede keizer en vijandelijkheden tegen christenen. Johannes droomt over een wereld in verval. Een draak met zeven koppen vaagt met zijn staart de sterren van de hemel weg.
Ze worden ‘Laurentius-tranen’ genoemd, de vallende sterren, begin augustus. Ze hebben vroeger menigeen de stuipen op het lijf gejaagd.
Er is een komeet, genoemd naar zijn ontdekkers, Swift-Tuttle. Die scheert elke 130 jaar voorbij. In 68 vóór Christus werd hij al waargenomen. Soms komt zijn staart zo dicht bij de zon dat het ijs verdampt. Een wolk stofdeeltjes hangt in de ruimte. Dezer dagen vliegt de aarde er doorheen. Menigeen doet een wens. In 1992 had iemand berekend dat Swift-Tuttle in 2126 op 14 augustus op de aarde zou botsen, een ramp als die waardoor ooit de dino’s zijn uitgestorven. Niet dus! Maar je beseft wel ineens hoe kwetsbaar een mens is tussen het kosmisch geweld. Een dun schilletje atmosfeer scheidt ons van onherbergzame kou en onleefbare hitte. We zijn een nietig wezen, maar o zo bijzonder! We kunnen ons verwonderen, liefhebben en bang zijn. Waarom zijn we er? Elke Laurentiustraan stelt die vraag opnieuw.

DRAAK VAN HET KWAAD
Johannes heeft een verschrikkelijke droom. De zomer kent zijn eigen draken.
15 Augustus is de dag waarop Japan capituleerde in 1945. Voor velen een dag met diepe pijn, nog steeds. De capitulatie was geen bevrijding. Een aantal invloedrijke Indonesiërs wachtten het herstel van het Nederlands gezag niet af. Er waren gevechten en andere vijandelijkheden. Bijna een kwart van de Europeanen had de kampen niet overleefd. Op 15 augustus begon een nieuwe oorlog in de schaduw van de publieke belangstelling.
13 Augustus 1961. Ik was in Neurenberg. De ‘spekpater’ Wereldfried liet daar door middelbare scholieren huizen bouwen voor vluchtelingen. Op zondag 13 augustus zouden we een uitstap maken naar het ijzeren gordijn. Die ochtend waren overal militairen en politieagenten. De plaatselijke bevolking sprak over het uitbreken van de derde wereldoorlog. Men zei ons troostend dat we hier veilig waren. Dicht bij de grens zouden ze geen atoombommen gooien! Op deze dag werd - begrepen we later - de Berlijnse muur gebouwd.
Rond 15 augustus is er een droom over een draak aan de hemel die met bruut en dom geweld alles wat mooi is wegvaagt. De angst om onder te gaan als mens, als mensheid, heeft een onrustige plek in ons bewustzijn. We zijn kwetsbaar tussen de zon en Swift-Tuttle, onder oorlogsgeweld en Romeinse vervolgingen.

DE VROUW
Johannes antwoordt op die angst en ik word er stil van. Niet een nòg grotere draak gaat met de eerste vechten. Niet nog bruter geweld komt terroristen vernietigen. Nee, tegenover de draak ziet Johannes een jonge zwangere vrouw.
Rond 600 had de Byzantijnse keizer het feest van het ontslapen van Maria voor zijn hele rijk bevolen. Tegen ‘t jaar 700 neemt Rome het over en in de eeuwen erna wordt het steeds populairder. Vanwege de nauwe band tussen Maria en Jezus zag de gelovige haar dood als een tweede paasfeest. Ze zou ten hemel zijn opgenomen. Het eerste Vaticaans concilie wil er, eind 19de eeuw, een dogma van maken en Pius XII deed dat in 1950; wie geloven haasten zich niet.
De vrouw die een kind krijgt, dat is de enige hoop van Johannes. Zij staat voor iedere moeder en vader die met hun liefde toekomst scheppen, voor ieder gebaar van tederheid, iedere zorg om een ander. Ze is ook je eigen moeder. In Vlaanderen wordt vandaag moederdag gevierd. Meer in het bijzonder heeft men in haar Maria herkend.
Tegenover de draak staat geen grotere draak, maar kwetsbare liefde. Een gedurfd geloof.

GRIEZELVERHAAL
Lieve kinderen, een griezelverhaaltje. Luister!
Marie-Jeanne klemde zich aan haar moeder vast. Bibberend zat ze op schoot. Buiten bonkte Manke-Klaas tegen de voordeur. Bij de haard bedaarde de knecht een grommende herdershond. ‘Maak die deur open of ik trap de hele hut in elkaar!’ schreeuwde Manke-Klaas en hij schopte tegen de deur dat het hele huis ervan trilde. Manke-Klaas kwam ieder jaar een keer langs. Dan wilde hij geld zien. Alle hutjes en boerderijen in de hei ging hij langs. Iedereen was bang voor hem, hij was bijna twee meter lang. Moeder had Marie-Jeanne op een stoel gezet. ‘Flink zijn, meid, met huilen komen we niet verder. We zullen Rex op hem afsturen.’ ‘Nee’, gilde Marie-Jeanne. Ze was bang dat de boef haar hond zou doodmaken. ‘Laat mij naar buiten gaan’ zei de knecht en hij pakte het geweer van de muur. ‘Nee’, gilde Marie-Jeanne, ‘hij zal je de keel afsnijden.’ ‘Je hebt gelijk, ik moet gaan’ zei moeder. Maar ineens was Marie-Jeanne opgesprongen. Ze rende naar de deur en deed hem open. Met trillende knieën stond ze daar en keek omhoog naar Manke-Klaas. ‘Ga weg, jij, we hebben jou toch geen pijn gedaan!’ riep ze. De reus barste in daverend gelach uit. ‘Wat moet jij nou kleine dwerg!’ ‘Als je niet gauw weggaat dan ben je mijn vriendje niet’, zei Marie-Jeanne boos. Toen was het alsof er in het hart van Manke-Klaas iets brak. ‘Ben jij mijn vriendinnetje...?’ Hij wreef een traan weg. ‘Vriendinnetjes laat ik natuurlijk met rust.’ Toen draaide hij zich om en liep weg. Een grote kerel laat een klein meisje toch zeker met rust! Zo won het meisje van de draak.