TWAALFDE ZONDAG DOOR HET JAAR 2004
© Aranud Gemmeke, Landgraaf 2004

WIE HIJ IS

Wie zeggen de mensen dat ik ben? Huub Oosterhuis schreef een verhaal. (Vrij naar 'Zien soms even') God ging een paar dagen op stap om er achter te komen wat de mensen van hem vonden. Van Elia leende hij het lange haar, de leren riem en z’n naam. God besloot op bezoek te gaan bij de rechter, de makelaar en het bloemenvrouwtje. Zij ontvingen een brief met de tekst: ‘Gij krijgt morgen bezoek van iemand met lang haar, een leren riem om en hij heet Elia.’

RECHTER
De rechter had slapeloze nachten over al die vonnissen die hij moest vellen. De postbode rukte aan de koperen bel van de statige voordeur en overhandigde de verzegelde brief aan de rechter. ‘Nou zul je het hebben’, dacht de rechter, ‘die Elia komt zich bemoeien met de wereld; dat is het einde van alle rechtspraak. Hij besloot niet thuis te zijn en schreef een net briefje dat het hem speet. Hij bond hij het aan de bel en liet de rolluiken neer. De volgende ochtend trok God voorzichtig aan de bel om die witte vlag van papier niet te scheuren. Het galmde en de rechter verkrampte in z’n huis. God belde nog eens. Bijna had hij het briefje gelezen, maar wat voor de de melkboer was, daar hoorde hij van af te blijven. Jammer, dacht God, ik had graag gehoord wat een rechter van mij vindt.

MAKELAAR
De makelaar had een mooie jeugd gehad. Op zondags viel tijdens de hoogmis het zonlicht door de gekleurde ramen en het koor zong over de gebogen ruggen van zijn ouders heen mooie gezangen. Hij had een zwak voor God, zei hij altijd. Nu boog hij zich over de brief. ‘Dit is een list’, zei Makelaar. ‘Elia? Aan de naam te zien is dat er een uit de Randstad. Ik vlieg morgen naar Cyprus, ik ben aan vakantie toe.’ Toen God wilde aanbellen zag hij de tekst ‘Achterom lopen’. God liep achterom en bij de achterdeur stond een flesje wijn als relatiegeschenk. ‘Met de excuses dat wij dringend afwezig zijn.’
Er waren al twee dagen voorbij en God had nog niemand gesproken.

BLOEMENVROUWTJE
De volgende ochtend ontmoette God het bloemenvrouwtje. ‘Mag ik een bosje bloemen van u’, vroeg God. ‘Is het voor ’n dame?’ ‘Nee, voor in de hemel’, zei God. ‘Ik kom uit de hemel.’ ‘Uit de hemel?’ vroeg het bloemenvrouwtje en ze begon de man aardig te vinden. God vroeg: ‘Kan ik je in vertrouwen wat vertellen?’ ‘Altijd’, zei ze nieuwsgierig. En God zei: ‘Ik weet een prachtige stad aan de rivier, kinderen spelen er op straat. En van de dood is geen sprake. Je bent de eerste aan wie ik dat vertel.’ ‘Hoe bedoel je’, zei de bloemenvrouw die het koud kreeg. ‘Bedoel je dat je niet meer twijfelt aan de vriendschap van je vriend, en ik niet meer bang ben voor jou en jij niet meer voor mij? Bedoel je dat?’ ‘Ja zoiets’, zei God, die het ineens wat veel vond.

GODSRIJK
De dagen erna vertelde het bloemenvrouwtje aan iedereen, ‘nou heb ik toch een klant gehad, die zei dat hij een stad wist waar geen dood meer was.’ En ’s avonds aan tafel, in wel honderd huizen, vertelde de een dat de vader van zijn vriendje een knecht had die een stad wist waar geen dood meer was. Nee, zei de ander, het was mijn oom en je zou er ook nooit meer kiespijn krijgen. En iedereen bedacht er het zijne bij; nooit meer ziek, altijd zon en nooit meer een lekke band, nooit meer oorlog. Het werd een boom van een verhaal.
‘Hoe weet jij het?’ ‘Van de bloemenvrouw!’ ‘Van hem!’ ‘Wie hem?’ ‘Die met dat haar en die leren riem, die uit de hemel.’ God hoorde ze mompelen en dacht: Laat ik maar snel weggaan, ik heb mijn mond voorbij gepraat. Jezus vraagt de leerlingen: ‘En jullie, wie zeggen jullie dat ik ben?’

WIE ZEGGEN WIJ...
De rechter probeerde z’n hachje te redden en verbrak het contact met God. Hij vond God maar een bemoeial, ’n moraalridder. De makelaar kende God wel nog van vroeger maar wilde niet met zichzelf breken. Het bloemenvrouwtje verloor haar argwaan, ontmoette een aardige klant.
’n Messias met ’n interessante boodschap.
Kunnen we ons in hem verliezen? Wie zeggen wij dat Hij is?