VIJFDE ZONDAG VAN PASEN 2004
© Ad Blijlevens, Heerlen 2004

'WIE WIL GEVEN DIE ZAL LEVEN...'

Ieder van ons in deze wereld is uniek, en ieder van ons leeft in die wereld in verschillende omstandigheden. Ieder van ons zoekt naar geluk. Maar de weg naar geluk vinden wij niet zonder moeite. Want er zijn geen vaste regels voor; en er zijn onder ons mensen zoveel en zo grote verschiller~dat ook daar allerlei scheidsmuren liggen. Je kunt je afvragen: is het mogelijk om zulke levensgrote afstanden te overbruggen; is het mogelijk om een nieuwe wereld, 'een nieuwe hemel en een nieuwe aarde', te zien opdagen door dat alles heen?
Er is een mens geweest die geprobeerd heeft door al die verschillen heen te breken en die dit alles wilde verzoenen met een nieuwe 'taal' .

Deze mens - u weet het - heet Jezus van Nazaret; en de nieuwe taal is de liefde zoals Hij die sprak in woord en daad. En met die taal schreef Hij, Gods mensgeworden Zoon, een nieuw program. Dat program was-ongehoord in zijn dagen, maar is ongehoord gebleven tot in onze dagen. Met die taal zag Hij de wereld van de toekomst,'een nieuwe hemel en een nieuwe aarde': 'Zie, Ik maak alles nieuw'.
Als wij moeite doen om ons die taal eigen te maken, weten wij welke kracht ervan kan uitgaan. Liefde betekent bij Jezus Messias vooral: jezelf geven voor de anderen, leven volgens zijn richtingwijzer, de liefde. In de wereld van die liefde die nieuwe hemel en die nieuwe aarde, zo droomt Johannes in de eerste lezing van vandaag - is alles vervuld van God. Daar breekt als het ware die mens door, die mens naar wie wij nu zo hartstochtelijk zoeken.

Helaas maken wij telkens opnieuw mee, hoezeer in onze wereld die taal niet wordt gesproken in woord en daad. Jong en oud staan zo vaak tegenover elkaar. Kerken bestrijden elkaar, en binnen de kerken zelf verkettert menigeen de ander. Godsdiensten beschouwen elkaar als vijanden, tot in de meest extreme vormen. Recht en gerechtigheid zijn dikwijls lege wooden. En mensen worden gedood of gefolterd omdat zij ervoor op willen komen. Toch blijft de boodschap gelden: 'Ik geef jullie een nieuw gebod: dat je elkaar liefhebt. Met de liefde die Ik jullie heb toegedragen, moeten jullie ook elkaar liefhebben'. Alleen die liefde is in staat om alles nieuw te maken en daarvoor de wereld zelfs op haar kop te zetten. Waar die liefde gestalte krijgt, wordt oost west en wordt noord zuid. Daar wordt de oudere weer jong en daar past de jongste de schoen van de oudere. Daar vallen kleuren en rassen en grenzen weg als scheidsmuren, maar vormen zij een enorme rijkdom. Daar heeft een 'zondag voor de Oosterse Kerken' werkelijk zin. Daar reiken gelovigen elkaar de broodschaal en de beker toe.

Als wij ook hier vandaag elkaar het Brood reiken en met elkaar delen dat Jezus Christus is, en als de Beker voor ons werkelijk vergeving en verzoening betekent, dan geven wij daarin te kennen dat wij willen proberen te leven uit Jezus' liefde die alles overwint. Het is en blijft een bescheiden teken. Want op één zondag verdwijnen al die scheidsmuren heus niet. Maar het kan en moet wel een reëel teken zijn. De taal van de liefde kan en moet hier beginnen.
Zoals wij in een hedendaags lied zingen:

'Wie zijn leven
niet wil geven, niet wil delen
met zovelen, met een ander,
gaat verloren.
Wie wil geven
wat hij heeft, die zal leven, opgegeten,
die zal weten dat hij leeft'.

Ik hoop dat het steeds meer zo wordt!