DOOP DES HEREN IN HET JAAR 2004
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2004

MADE IN HEAVEN

IJSBEREND VOOR DE KAMER
Een oude man vertelde met grote mildheid een verhaal over de angsten die vroeger rond seksualiteit hingen. Hij deed het zonder spoor van bitterheid.
Hij was de oudste geweest in een zeer groot Limburgs gezin dat woonde in een of ander gehucht in het heuvelland. Ieder jaar opnieuw kwam er op zekere dag een vroedvrouw op bezoek. Er heerste een zenuwachtige drukte. Hij werd er dan vroeg in de ochtend op uit gestuurd. Twee van de jongste kinderen werden ingepakt en in een bolderkar gezet. Hij moest ze meenemen, een dorp verder, naar familie. De hele dag moest hij wegblijven. ‘En elke avond, als ik thuis kwam’, vertelde hij, ‘was er een broertje of een zusje geboren.’ Hij had er al eens met mijn vriendje over gepraat, hoe dat nu in zijn werk ging. Waar kwam dat kind vandaan? De vragen werden alleen bedacht en de antwoorden werden verzwegen. Totdat zijn vriendje een boek te pakken had gekregen. En hij had de man geheimzinnig toevertrouwd: ‘de kinderen komen uit de vrouw.’ ‘En toen,’ de man lachte breeduit, ‘toen wist ik nog niet of ze uit mijn moeder of uit de vroedvrouw kwamen!’ Hij durfde het niet te vragen.

FOTOGRAFEREND
Dat was de tijd dat baren ‘iets van vrouwen’ was. De man liep te ijsberen voor het huis of voor de kamer. Hij kreeg straks het resultaat te zien. Ik zeg wel eens tegen een bruidspaar: ‘uit die tijd stamt het gebruik dat de bruid een kaars bij Maria opsteekt. Ze heeft een onderonsje met de Moeder aller moeders. De echtgenoot staat daar buiten, zoals hij vroeger buiten de kraamkamer stond. Het best zou hij eigenlijk een borrel kunnen gaan drinken bij Sint Jozef.
Allengs werd meer van de echtgenoot verwacht. Misschien kwam het door de audio-visuele media. Een goede vriend van me zou vader worden. zijn vrouw was ingeleid . Haar eerste kind zou tegen drie uur geboren worden. Het fototoestel van mijn vriend werkte niet goed. Het voetje van de elektronische flits was afgebroken. Een zwakke plek van het apparaat. Ik had hem mijn flits geleend. Tegen vier uur ging ik naar op de Vroedvrouwenschool. Ik mocht doorlopen tot de operatiekamer. Ik klopte en mijn vriend maakte de deur open. Hij keek me ernstig aan en zei op zachte toon met een vloek: ‘Is me weer dat voetje afgebroken’. Ik kan niet vertellen wat er toen in een fractie van een seconde door me heen ging. Alle latente angsten en onzekerheden kregen ruimte. Ik dacht: ‘heb jij met je lompe handen dat kind te ruw opgepakt en nu is her voetje....’ Ineens begreep ik dat het niet om het kindje maar om de flitser ging. Wat een geluk.

'MEE BAREND'
Nog meer werd de echtgenoot bij de geboorte betrokken. Hij mocht mee helpen ontspannen en ondersteunen en het hij werd er zwaar voor beloond. Jonge vaders vertellen doorgaans bijna in extase over de geboorte, alsof ze een visioen hebben gehad.
Een jonge vader vertelde dat hij een prachtig geboortekaartje had ontworpen samen met zijn vrouw. Tekst en beeld lagen klaar bij de drukker. Alleen de naam en de datum moesten nog worden ingevuld, want het geslacht wilden zij van tevoren niet weten. Die nacht maakte de vader de geboorte mee. Hij was er helemaal van overdonderd. Het overtrof alles wat hij van vrienden had gehoord en van geleerden had gelezen. Hij voelde een kosmische verantwoordelijkheid. Hij was in de zevende hemel toen hij in een stormachtige nacht naar huis reed in het donker, almaar roepend naar niemand: ‘jullie moesten een weten!’
De volgende ochtend had hij nog steeds het gevoel dat de kracht van het heelal hem had aangeraakt. Hij reed, zoals afgesproken naar de drukker, maar daar leek hem de gekozen tekst en het gekozen beeld veel te gewoon, te onderkoeld. En toen besloot hij er een zinnetje aan toe te voegen. Terug bij zijn vrouw vertelde hij: ‘Ik ben bij de drukker geweest. Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb de tekst een beetje veranderd. Ik vond de geboorte zo indrukwekkend. Ik heb onder de naam het regeltje laten drukken: ‘Made in heaven’. (Nico ter Linden)

'MIJN LIEF KIND'
Het onuitsprekelijke en onzichtbare geheim achter de geboorte van een mens drukken we uit door het kind te dopen. ‘Made in heaven’, schreef de jonge vader. Lucas zegt het anders. Bij Jezus’ doop klinkt een stem uit de wolken: ‘dit is mijn lief kind. Ik heb plezier in hem!’
Zijn geliefd kind, dat zijn we!

HET BROERTJE VAN ELS
Lieve kinderen. Els had een broertje gekregen. Ze was ontzettend blij. Want nu kon ze moedertje spelen! Een broertje was nog leuker dan een pop. Ze mocht hem wassen en het flesje geven en aaien. Van dat aaien begon ie altijd te huilen, maar dat vond Els niet erg. Els zat al in groep twee!
Maandagmorgen zat ze in een kringgesprekje. Juffrouw Irene was begonnen met een gebedje. Dat was spannend. Dan deden ze de ogen dicht. ‘Waarom doen we de ogen dicht als we bidden?’ had een van de kindjes gevraagd. ‘We doen de ogen dicht omdat we God niet kunnen zien...’ Dat had de juf gezegd. Het klonk heel logisch, maar dat was het niet. ‘Heeft nooit niemand God gezien?’ wilde Peter weten. ‘Nee, nooit niemand’, zei de juf beslist. Maar toen stak Els de vinger op. Ze wist het zeker. ‘Zeg het maar Els.’ ‘Ik weet iemand die God gezien heeft. Mijn broertje! Maar nu zul je zien, tegen de tijd dat ie kan praten weet ie het niet meer.’ (J.L.Klink)
Els was had gelijk. Kindjes hebben God gezien, maar als ze kunnen praten weten ze het niet meer!