ZESDE ZONDAG DOOR HET JAAR 2003
© Ad Blijlevens, Heerlen 2003

WE HOREN ER BIJ

ERBIJ HOREN
In Jezus tijd leefden veel zieke en gehandicapten mensen buiten de gemeenschap. Men was bang voor besmettingsgevaar. En men dacht dat hun ziekte of handicap een gevolg was van zonde en dat zij dus verdienen uitgestoten te worden. Jezus doorbrak deze opvattingen en gang van zaken.
Wie ziek was - en wie ziek is, want zoveel is er niet veranderd -, voelt zich dikwijls uitgerangeerd, op dood spoor-.gezet. Wie gezond is van lijf en leden, hoort erbij. Ofschoon wij ook dat niet mogen overdrijven. Maar goed, Jezus geneest dus een van de melaatsen die gedwongen zijn in aparte groepen te leven. Hij geeft hem volgens het evangelie weer een gave huid. Hij geneest hem van zijn ziekte, maar Hij bevrijdt hem tevens van die andere pijn: van het gevoel er niet meer bij te horen. Vaak is die zogenaamde nevenpijn net zo erg als of zelfs erger dan de kwaal of het eerste verdriet.

ARBEIDSONGESCHIKT
Iemand zei: 'Toen mijn man arbeidsongeschikt werd, deed dat zeer, niet alleen die vernauwing in de bloedvaten, maar ook dat hij zijn vak niet meer kon uitoefenen. En ook die opmerkingen op feestjes: 'Jij hebt makkelijk praten; jij hoeft nooit meer te werken; jij krijgt je geld zo thuis"'. - Of iemand verliest een dierbare. Hij of zij houdt zich flink voor de buitenwacht. Maar niemand ziet de tranen van zo
iemand wanneer hij of zij 's avonds moederziel alleen voor de tv zit. Hij hoort sommigen denken: Hij of zij is haar of hem wel heel vlug vergeten; het lijkt wel alsof er niets is gebeurd. - Of mensen hebben problemen met een van hun kinderen. Dat is al erg en moeilijk genoeg. Maar dan ook nog de kletspraat van de straat. Dat is wat ik nevenpijn noemde.

ER WEER BIJ HOREN
Tegen allerlei ziekten en kwalen kunnen wij soms maar heel weinig doen. Maar die tweede pijn die onze samenleving aantast en soms melaats maakt, aan die rotte plekken kunnen wij wèl iets doen: minder - vergeeft u me het woord - kletsen, niet zo vlug oordelen, beter luisteren, vaker zwijgen, en wat meer denken: hoe zou ik me in zo'n situatie voelen? Sint Paulus schrijft - we hoorden het in de eerste lezing -: Wat u ook doet, geef geen aanstoot; zoek niet uw eigenbelang, maar dat van de gemeenschap. In mijn geboorte streek koos het carnaval eens als veelzeggend motto: Zë ‘r gère bij’, ‘Ik hoor er graag bij’. Ik denk dat dit een levenslang verlangen is van alle mensen, ziek of gezond. Wij horen er allemaal graag bij, en niemand staat graag alléén. Toen Jezus die melaatse genas, hoorde die er weer bij!