HEILIGE FAMILIE IN HET JAAR 2003
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2003

OPA-EN-OMA-DAG

GROOTOUDER WORDEN
Ik heb het al eens eerder gezegd. Als ik het voor het zeggen had, dan zou ik dit weekend uitroepen tot opa- en oma-dag. Het verhaal past er zo mooi bij. Maria en Jozef komen met hun pasgeborene in de tempel. Daar laten zich twee oude mensen, een man en een vrouw, vertederen door de toekomst die hen met vriendelijke ogen en graaiende armpjes tegemoet lacht.
Wat heb ik vaak gelukkige verhalen gehoord van mensen die voor het eerst oma en opa werden! Het leven dat zij ooit gewekt hadden en gekoesterd gaat nu werkelijk door; het zal over hun grenzen heen verder gaan. Opa en oma gaan dikwijls een band aan met het kleinkind die nog ongedwongener is dan met hun eigen kind. Het is alsof ze er nog meer van kunnen genieten. Misschien omdat ze meer tijd hebben nu; misschien omdat het leven hen wijs gemaakt heeft en de ogen geopend voor waar het op aan komt.
Opa- of oma-worden is een grote genade, en menigmaal verzucht een jonge vrouw: ‘Mijn moeder bedoelt het niet zo en ze probeert het te verbergen, maar ik voel dat ze er ongeduldig op zit te wachten totdat ik een kindje krijg. Soms hebben ze de hoop al opgegeven

GROOTOUDER HEBBEN
Maar ook voor het kind is het een genade om een opa en oma te hebben. Het duidelijkst wordt dat gezegd in dat t.v.-spotje waar een kind aan oma zegt: ‘Jij komt toch ook, anders zijn er alleen maar grote mensen.’ Inderdaad. Opa en oma horen niet bij de grote mensen. Zij zijn de bontgenoten van de kinderen in de strijd tegen de grote mensen; zelfs wel eens in de strijd tegen pappa en mamma.

NIET ZONDER ELKAAR
Pijnlijk is het als een huwelijk geen stand houdt. Pijnlijk is het namelijk als een kind niet in de gelegenheid wordt gesteld om van beiden, van pappa èn mamma te houden. Droevig is het als het kind gedwongen wordt keuzes te maken, als het moet aanhoren hoe de een over de ander kwaad spreekt, of als het voelt uitgehoord te worden. Maar het ergst is dat de wetgever niet voorziet in een omgangsregeling voor opa en oma. Die raken soms hun kleinkind kwijt en dat is inderdaad om te huilen.
Of Jezus grootouders heeft gekend weten we niet. Maar Hanna in de tempel en Simeon laten zich vertederen en ze doen een voorspelling. Dit kind wordt een hele grote; een redder namens God.

URG
Lieve kinderen. Raimon had op school een vies woord geleerd. Ik kan niet zeggen wat het was. Dat hoort niet in de kerk. Ik noem het maar zolang even ‘urg’. ‘Urg’ was dus een heel vies woord.
Op zondag was de hele familie op bezoek bij oma. De kleine kinderen mochten rondrennen of spelletjes doen en de grote mensen zaten in een kring. Uit de schuur waren tuinstoelen gehaald, zo vol zat het. ‘Toe, Raimon, nu even dimmen, niet zo druk’, zei pappa. En toen riep Raimon keihard ‘Urg!’ De grote mensen werden doodstil; pappa gaf Raimon een flinke tik op de wang en riep: ‘Foei, dat mag je niet zeggen; waar heb je dàt geleerd?’ Maar oma was in de lach geschoten. En toen ze zag dat de andere mensen zo boos keken, sloeg ze haar hand voor de mond en keek ook ernstig.
De volgende zondag zaten ze weer allemaal in de kring. Raimon keek eens rustig in het rond. Liep toen naar oma toe. Maakt van zijn handjes een spreekbuisje. De ene opening tegen oma’s oor en de andere voor zijn mond en toen zei hij zachtjes tegen oma: ‘Urg’. Die kon dat tenminste waarderen. Oma’s, opa’s en kleine kinderen hebben zo hun geheimen.