TWEEDE KERSTDAG IN HET JAAR 2002
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2002

HEILIGE OORLOG

LEVEN EN DOOD
Zo is ons leven. Vandaag is er feest, morgen ligt er een rouwbrief op de mat. Een vrouw ligt op haar ziekbed en daar komt een dochter en legt een kleinkind even naast haar neer. Nooit is de vreugde onvermengd, gelukkig ook bijna nooit de droefheid.
Soms denken we dat er in onze kindertijd onbezorgde dagen waren van enkel gelukkig verlangen. Maar de herinnering bedriegt. Ze houdt de vreugde langer vast. Gelukkig maar.
Je hoeft maar naar een kind te kijken om te zien hoe dichtbij de tranen zijn en de regie kunnen overnemen, zelfs op je verjaardag.
Zo is het leven. Gisteren de geboorte van Jezus, vandaag de marteldood van Stefanus. Gister nog genoten van de vrucht van de liefde, vandaag bedrukt door de haat en de dood.
Zo is het leven, het is er altijd allebei. Zo mag het leven ook zijn.
Het zou pas echt erg zijn als we goede dingen niet meer konden genieten omdat ons kwaad overkomen is.
Het moet zo zijn dat we op eerste kerstdag oprecht en blij de geboorte bezingen, en op tweede kerstdag meeleven met degene die met verlies en dood is geconfronteerd. Zo is het leven van een mens.

FANATISME
Stefanus was het slachtoffer van fanatici. Fanatisme voert een heilige oorlog. Fanatici zijn mensen die verwond zijn. Ergens in hun verleden hebben ze zwaar geleden onder vernedering en geweld. Ergens diep in hun wortel heeft zich een verbeten voornemen postgevat om wraak te nemen. Ergens in hun bestaan is het geschied dat leed zulke vormen aannam dat ze niet meer in staat zijn om het mooie te zien en het goede te vieren. De woede is doorgegeven van moeder en vader op kind.
Ergens in hun ziel is zoveel angst dat de mensen blind van woede op Stefanus afstormen en hem doden.
We zien het om ons heen. Het is eigen aan de geschiedenis van mensen.
In blinde woede anderen afmaken, dat zien we voortdurend om ons heen en in onze geschiedenis. In de laatste wereldoorlog, vóór de oorlog, bij de atheïstische revolutionairs in Rusland. En evengoed bij gelovigen, bij fundamentalisten en christenen. Ook christenen hebben hun heilige oorlogen gevoerd. Het kleeft aan ons menszijn en het is een dom en gevaarlijk misverstand dat alleen gelovigen heilige oorlogen voeren.
Daar tegen is maar één remedie. We moeten de fanatici zien als mensen die geen uitweg meer weten voor hun woede over geleden vernedering of die geen raad meer weten met hun angst. De valstrik is dat we dingen doen die de haat en de angst nog groter maken. De enige remedie is liefde.
Dat leren we van Stefanus. ‘Heer, reken hun deze zonde niet aan.’
Gister de romantiek van kerstmis, vandaag de realiteit van de krant. Ze is een mensenleven. Moge God met ons zijn!

WILD EN SPRUITJES
Lieve kinderen. Hebben jullie lekker gegeten gister? Weet je wat ik altijd een beetje gek vind. Ik vind het een beetje gek dat de mensen op gewone dagen lekker eten en met kerstmis een beetje ingewikkeld en veel te langzaam. Geen friet met appelmoes maar spruitjes en konijn. Dus vroeg ik vanmorgen aan Stefan: ‘En Stefan, heb je gister wild gegeten?’ En toen zei Joost: ‘Nee hoor, ik heb heel rustig gegeten!’
Maar vandaag is het geen kerstmis meer in de kerk. Vandaag vertelden we het verhaal van Stefanus. Want Jezus is heel lief en aardig, maar als je echt probeert om een goed mens te zijn, dan wordt je soms geplaagd en heel soms uitgelachen en als het heel erg is, in de oorlog, dan wordt iemand soms gedood. Dan is kerstmis ineens niet meer zo leuk. Een kerstdiner met spruitjes, zeg maar!