TWEEËNDERTIGSTE ZONDAG DOOR HET A-JAAR 2002
© A Blijlevens, Heerlen 2002

SINT WILLIBRORD

JEZUS DE BRON VAN ONZE GESCHIEDENIS
Het evangelie stelt ons verantwoordelijk voor onze eigen geschiedenis. Maar het reikt ons ook de waarden aan die de toekomst van onze geschiedenis waarborgen.
We mogen zelfs zeggen: God biedt in het evangelie zichzelf aan als brón van onze geschiedenis. God is nog altijd de 'komende Tegelijk is Hij al voorgoed in onze ge schiedenis aangekomen: in en door Jezus Messias. Hierdoor is Gods blijvend naar ons toe komen onweerstaanbaar begonnen. Dit gebeurt ook hier en nu. Tegelijk mogen wij geloven: God openbaart zich vooral in een geschiedenis van bevrijding. Zo kunnen wij toekomst opbouwen met wat God ons aanreikt in Jezus, de Messias, telkens opnieuw. Wij kunnen dat doen met gerechtigheid en barmhartigheid, met waarachtigheid en trouw, met tedere ontferming over allen die weerloos zijn en kwetsbaar, met genezende zorg voor allen die worden gekneusd, met dienstbaarheid. Met deze olie kunnen wij onze lamp brandend houden totdat de bruidegom komt. Zo kunnen wij onze wereld helpen beter te worden, groeien wij naar elkaar toe, komt God bestendig naar ons toe en groeien wij naar God toe. De olie in onze lamp brandend houden: dat betekent wijs, verstandig leven, leven met inzicht. Want wij dienen wel onszelf te richten op wat wij te doen hebben.

HOUDT DE OLIE IN DE LAMP BRANDEND HOUDEN
Als wij zo proberen te leven, breekt het rijk der hemelen door in onze wereld, in onze geschiedenis. Deze doorbraak veronderstelt dus wel ons op-weg-zijn, God tegemoet, samen met anderen, met olie in onze lamp. Het is zaak dat wij ons waakzaam blijven inzetten voor de komst van het rijk van God. Niet verbeten, grimmig of verkrampt, maar wel waakzaam. En ook vol vreugde: toelevend als naar een bruiloft. Vol rustig vertrouwen: zelfs slapen wordt ons gegund (vers 5; vgl. Mc 4, 26-29).
In het evangelie van vandaag gaat het heel duidelijk om het rijk der hemelen. Maar ook om de uiteindelijke voltooiing daarvan; en die vindt plaats niet plaats in onze geschiedenis. Zien wij er dáárom misschien minder verlangend naar uit? Dan moeten wij ronduit toegeven, dat er iets hapert aan een kerk die het niet meer zou wagen om samen met de heilige Geest te bidden: 'Kom, Heer Jezus, kom' (vgl. Ap 21,17.20).
In dit gebed bidden wij, dat mét Jezus ook zijn overwinning van het goede, van het leven en van de liefde, op alle vormen van kwaad voorgoed zal gebeuren. Onze hoop, waakzaam beleefd in een aktieve inzet, is daarop gericht. Maar ook op het verhaasten van die dag van de gerechtigheid als iets dat al in onze geschiedenis plaatsvindt. Op de komst van de bruidegom kunnen wij slechts hopen, als wij nu al iets kunnen proeven en genieten van wat de komst van die bruidegom betekent.
En ... dit hopen doen wij sámen, als volk van God, en gericht op de voltooiing van heel Gods schepping en van heel de wereld.

OP WEG NAAR DE EEUWIGE BRUILOFT.
Bij dit alles kunnen wij op deze Willibrordzondag denken aan Sint Willibrord. In Utrecht staat, zoals menigeen van u wel weet, van hem een ruiterstandbeeld. 'Sint Willibrord te paard' drukt o.a. uit dat hij op weg is. Dit op-weg-zijn is tekenend voor de heilige Willibrord,Dat kan ons inspireren. Mogen ook wij, telkens opnieuw, op weg gaan. Dan mogen wij hier en nu al iets beleven van het rijk der hemelen. Dan worden wij geïnspireerd om ons waakzaam en vreugdevol in te zetten, opdat steeds meer mensen de komst van dit rijk mogen mee-maken, door het doen en ervavaren van gerechtigheid, van vrede, van liefde en barmhartigheid. Dan mogen wij leven van een visioen: de eindvoltooiing, een eeuwige bruiloft.