SACRAMENTSDAG 2002
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2002

PROCESSIE HERINNERINGEN

(Op deze zondag trekt de sacramentsprocessie van Voerendaal naar Kunrade. De preek is kort)

MOOIE EN PIJNLIJKE BELDEN
Oude herinneringen komen bij mij boven. De vijftiger jaren, een dorp bij Maastricht. Twee keer trok de processie uit. Prachtig was de muziek. Windvlagen deden de plechtige klanken van een processiemars aanzwellen en verdwijnen. Soms hoorde je ineens, op een hoek, flarden muziek van de oude èn de nieuwe harmonie tegelijk. De verbaasde blik van de koeien die we passeerden.
Ik herinner me ook de pijn in m’n benen. De onbarmhartig lange duur voor een kind. En hoe ik als misdienaar bij het rustaltaar stond. Rustaltaren waren niet om te rusten, leerde ik al snel. De pauze duurde maar kort, één coupletje gregoriaans. Dan wisselden de priesters van plaats en gingen we verder. De vlam was in mijn wierookvat geslagen. Dat gebeurde soms. Ik zette het vat even neer op het asfalt. Terwijl ik mijn vermoeide arm rust gunde, verdwenen de kettingen in de gaten van het vat. Daar moesten we alweer verder. Ik hief mijn arm op en tot mijn schrik bleef het brandend vat op de Demertstraat staan. Door de hitte waren de schakels opengesprongen en ik had enkel nog de kettingen om mee te zwaaien.
Er was ook een Don Camillo-achtige dorpsrel. Het was verkiezingstijd. Die nacht hadden de socialisten in het dorp posters van Drees in de rustaltaren geplakt. Het was de wraak voor doorgesneden luidsprekerskabels op het Vrijthof waarvan kvp-ers waren verdacht.

DEMONSTRATIE-STOET
De processie is soms een strijdmiddel geweest om het katholieke zelfbewustzijn op te peppen. De processie is soms een demonstratie geweest van eigen gelijk tegen het ongelijk van Protestanten. De processie is soms een feestje geweest, niet om God te eren, maar om de eigen straat, de eigen buurtvereniging, het eigen rustaltaar of de eigen zaagselversiering te propageren. Zo’n processie is wel te begrijpen vanuit een bepaald tijdsbeeld, maar ze heeft niets met Jezus van doen en met zijn tegenwoordigheid onder ons. Jezus woont niet in de competitie van mensen maar in hun vrede.

OF VREDESDANS
Ooit was de processie een mystieke dans van christenen door de straten met het brood van de eucharistie. Ze wilden laten zien dat God eenheid schept. Dat het dezelfde God was in de kerk hier en in de kerk daar. God zoekt het hart van mensen in Kunrade en in Voerendaal. Het is dezelfde God die tot liefde inspireert in de Jeustraat en in de Pyrostrtaat. God woont overal waar mensen brood delen; waar liefde ruimte krijgt.

VERBORGEN GOD
Lieve kinderen. Ik had op school over de processie verteld. Bernd stak zijn arm omhoog. ‘Geloven de grote mensen echt dat Jezus in dat brood is?’ ‘Tja, misschien niet iedereen maar de meesten wel, denk ik’. Ik was wat voorzichtig. ‘Denk jij van niet?’ Nu was Bernd even verward. Nee, eigenlijk dacht hij van niet. Maar hij kon dat niet goed uitleggen. Hij had gezien op de televisie hoe de mensen Maximà toejuichten. Als God nou voorbij kwam, dan zou je nog meer enthousiasme verwachten. ‘Ik denk dat de mensen God niet zo goed kunnen zien’, zei Bernd eindelijk.
Dat was erg slim vond ik. Inderdaad, een voetballer kun je zien, maar God is altijd verborgen. Verborgen in een stukje brood. Verborgen een lief woordje, in een cadeautje. Zo kan God in elk huis zijn, in elke straat en in ieder hart. Ook bij jou!