VIERDE ZONDAG VAN PASEN 2002
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2001

REPUTATIE NAAR DE KNOPPEN

OVER WONDEREN
Een verdienstelijke econoom, een hoge ambtenaar in ruste, stond bij een berg in Spanje. Hij wachtte op een wonder. Ik had zijn verhaal gevolgd. De man was bevlogen door een onweerstaanbare drang om het katholieke geloof te herstellen. Geamuseerd had ik gelezen hoe hij de kardinaal voor de rechter daagde om de notulen van een bisschoppenconferentie in te zien. Verbaasd had ik gelezen hoe hij vorige week donderdag op een Spaanse berg op een wonder had gewacht. Ongerust had ik gelezen hoe tientallen ernstig zieken hem waren gevolgd in de hoop op genezing. Het moest een spannende nacht zijn geweest.
Het uur verstreek zonder ander wonder dan dat mensen elkaar lief hadden, dat sterren straalden en de maan opkwam en onderging. Geen ander wonder geschiedde dan dat er een kind werd geboren en iemand een aalmoes gaf aan een bedelaar in een straat in Moskou. Geen ander wonder geschiedde dan dat er in een wei een lammetje werd geboren en een kindje erheen rende om te zingen. De ontgoocheling was enorm, bijna bijbels. In het hoofd van de man had zich de overtuiging vastgezet dat het daar en dan gebeuren zou, een teken van Gods toorn over een verdorven wereld.

OVER REPUTATIE
De man was weggelopen van de berg. En als ik de krant kan geloven, had hij gezegd: ‘Ik heb me vergist, nu is mijn hele reputatie naar de knoppen.’
Zou dat inderdaad de eerste reactie zijn geweest? Al zijn vreemde strevingen hadden iets sympathieks. Ze straalden zorg uit om anderen. Ze vertoonden wel een ernstig gebrek aan werkelijkheidszin, maar ze waren eervol. Op het ogenblik echter waarop het wonder uitblijft en tientallen patiënten op hun ellende worden teruggeworpen, zou je niet aan je reputatie moeten denken maar aan de zieken.

REPUTATIE OPZIJ ZETTEN
Er is veel gehuild om de mannen in Srebrenica. Door hun vrouwen en moeders en kinderen; door de soldaten van Dutchbat. Jaren moesten zij wachten op verantwoording, op weer een commissie, weer een onderzoek. We hebben tranen gezien, mensen die hun reputatie lieten voorop stelden, maar deze week ook mensen die de eigen reputatie opzij zetten.
Deze plek is er niet voor om een politiek debat te voeren. Deze plek is er om te onderzoeken of het niet in ons allemaal zit. Of we zelf ook de eigen reputatie belangrijker vinden dan de ellende van anderen.

STEM VAN DE BUURVROUW
De filosoof Nietzsche merkt op dat mensen het goede kiezen, niet omdat zij de stem van hun geweten volgen, maar omdat zij de stem van hun buurvrouw vrezen.
Jezus had een blindgeborene genezen. Deze daad van barmhartigheid had een rel ontketend. De priesters gingen zich ermee bemoeien. Mocht dit wel? Was de zieke niet onrein en waren zijn ouders geen zondaars? Moest hij zijn lot niet dragen als een door God opgelegde last? Schriftgeleerden tekenen protest aan. Jezus optreden schreeuwt om een onderzoek en een veroordeling. Jezus had niet de geijkte protocollen gevolgd maar zijn hart. De tempelpriesters voelden zich bedreigd. Ze moeten hun reputatie bewaken en aan de reputatie van de heilige boeken.

HERDER ZONDER REPUTATIE
Daarop vertelt Jezus een verhaal. De hele conflictstof verplaatst Jezus uit de kerkpolitiek naar een schapenwei. Kijk eens naar een herder die in de ochtend zijn kudde bijeenroept. Dat is een vermakelijk schouwspel. Je hebt herders die staan te roepen maar geen schaap beweegt zich in hun richting. Zij krijgen de schapen niet uit de stal waarin zij samen met andere kuddes de nacht hadden doorgebracht. Maar er is ook een herder die hoeft maar te kikken en de schapen lopen op hem toe. Dat bewijst iets. Het bewijst dat hij een goede herder is. Een herder die niet bekommerd is om zijn eigen reputatie. Een herder die niet op zoek is naar meer macht, maar een die van zijn schapen houdt.
Dus, herders opgelet. Laat je niet leiden door de vraag: wat vindt de familie ervan? Wat zullen de buren zeggen? Wat is gunstig voor je reputatie? Maar volg je hart, volg de stem van de liefde.

SPELEN MET JEZUS
Lieve kinderen. Vandaag zei Jezus weer iets geks. Heb je het gehoord? Jezus zei: ‘Ik ben de deur’. Laten we eens gaan spelen. Laten we herdertje spelen. Ik wil wel herder zijn met een lange stok. Jij was herderinnetje. Of jij mag de hond zijn, groot en sterk. Of wil jij liever de herder zijn? Jij was schaap en jij ook en jij lammetje. Maar Jezus roept: ‘Ik wil de deur zijn’.
‘Is dat niet een saaie rol, Jezus?’ ‘Helemaal niet. Een deur is iets moois, kijk als de schapen binnen zijn dan ga ik dicht. Dan vecht ik voor ze tegen de wolven. Dan zijn ze veilig. En morgenvroeg, dan ga ik open.’ Jezus ging wijdbeens op randen staan van de opening in de muur. ‘Kijk, dan kan iedereen naar buiten, dan is iedereen vrij. Een deur maakt de kamer veilig en ze opent de wijde wereld.’
Ik had het besproken met de kinderen op school. Toen ik naar huis liep stond op de speelplaats een meisje. Ze hield haar armen gespreid en tolde als een danseresje in het rond. Toen ik haar voorbij liep riep ze: ‘Kijk, ik ben een draaideur!’