TWEEDE ZONDAG VEERTIGDAGENTIJD
© Harrie Brouwers, Voerendaal 2000

BEDANKT LIEVE OUDERS

MOEDERS VRIEND KON NIET TEGEN ME...
Een jonge vrouw en een jonge man zitten bij me aan tafel. Ze willen trouwen. Ik vraag ze iets te vertellen over “het paradijs waarin ze geboren zijn”. Het meisje begint. “Zal ik maar beginnen?” Ze kijkt onzeker naar haar vriend. Die sombert voor zich. Ze begint ineens te snikken. Hij verstart en raakt haar niet aan. Misschien kan hij het niet met een pastoor in de buurt. Misschien kan hij niks met haar tranen. Ze vertelt dat ze zich maar heel weinig herinnert van vroeger. Eigenlijk niks. “Maar ja dat is ook wel begrijpelijk...” Ze lacht alweer een beetje. “Sorry, ik kan er niks aan doen! Maar ik ben al vanaf mijn vijfde jaar naar ‘n soort kostschool gestuurd.” Er viel een stilte. “Mijn ouders waren gescheiden. Er kwam een nieuwe man in huis. Die kon niet goed tegen mij...” Ze huilde zacht. Haar vriend had het zwijgend aangehoord. Ook zijn verhaal was om te huilen. Een verhaal van misbruik en mishandeling. Daarom was hij zo blij met zijn vriendin. Ze had hem opnieuw geleerd wat tederheid is en respect. Ze lachte hem niet uit. Ze hadden elkaar leren kennen in een zelf-hulp-groep. Dat hadden ze ervaren als een genade van God. Daarom verheugden zij zo op een kerkelijk huwelijk.

"EERDER GEHUWD GEWEEST?"...
Om het ijs te breken haalde ik koffie en pakte de nodige formulieren. “Vraag één. Bent u eerder gehuwd geweest?” “Ja” antwoordde de bruidegom opgewekt. Daar had je de problemen. Ze hadden allebei een huwelijk achter de rug. Na een traumatische kindertijd hadden ze de verkeerde partner gekozen. De patronen hadden zich herhaald. Er was geslagen en er was dwang. Binnen een jaar een scheiding..., maar toen, in de zelfhulp-groep, hadden ze elkaar gevonden. Hun eerste huwelijk was geen vrije keuze. Het was kerkelijk zeker niet geldig. Maar ik kon dit stel geen procesgang aandoen en zeker niet de vernedering van een aanzienlijk uitstel van hun trouwdag. Over honderd jaar zal de paus ook hiervoor ongetwijfeld excuses aanbieden. En op de barmhartigheid van Jezus mochten juist deze twee zeker rekenen. Ik ben vrolijk met de formulieren verder gegaan.
Het gesprek zat erop. “Hebben jullie verder nog wensen in de huwelijksmis?” vroeg ik routinematig. “Ja”, zeiden ze bijna gelijktijdig. Of ze ook een cd konden draaien. Ze zouden het fijn vinden om aan het einde hun ouders bloemen te geven bij de muziek van vader Abraham of zo “Bedankt lieve ouders...”

BLIK IN DE HEL
Juist deze verwaarloosde kinderen wilden hun ouders bedanken. Hoe je ook verwaarloosd of misbruikt bent in je kinderjaren, je zult zolang mogelijk volhouden dat je ouders van je hebben gehouden. Geen erger blik in de hel dan te moeten toegeven: mijn ouders hielden niet van me. Tot een bitter eind zullen de kinderen hun ouders verontschuldigen. Een leven zonder ouderliefde is een wereld zonder God: het maakt je ongewenst.
Daarom is het zo belangrijk dat je later een foto kunt zien waarop je vader je op zijn arm draagt en je moeder stralend lacht. Daarom is het leuk als in een dagboek zwart op wit staat hoe ze in de wolken waren met jou. Daarom zijn die momenten van levensbelang waarop je de trots van vader en moeder voelde.

KLEIN DUIMPJE
Er komt immers een moment in het leven dat je je ouders weerstaat. Dat goddelijke ogenblik waarop een peuter het heelal uitdaagt, wijdbeens voor zijn liefste gaat staan en “neen “zegt. Dat is het heilige ogenblik waarop God zijn adem inblaast in de stof. Het kind wordt een eigen ik. Het zet de band met zijn ouders op het spel. Japie gaat weglopen en pakt zijn pungeltje. Hij zegt “nee” tegen pappa die met de ergste straffen dreigt. Computerspelletjes en ijsjes kunnen hem niet verleiden. Juist daarom, omdat we de liefde van de ouders op het spel hebben gezet, is de angst er: als ze mij maar niet in de steek laten.
De nachtmerrie van de ouder die zijn kind laat vallen is van alle tijden. Wat moesten deze ouders met dit ziekelijke onuitgegroeide kind. “Klein Duimpje” spotte ze met hem en ze lieten hem achter in het bos. Dat is de nachtmerrie van elk koppig kind.

ISAACS ENGELBEWAARDER
Bij vader Abraham is Isaac niet veel veiliger. Voor Abraham is er iets dat groter is dat zijn zoon. En dat bedreigt Isaac. God staat tussen de vader en zijn kind. Dat kan natuurlijk niet. En dat is ook de zin van dit verhaal. Het kan inderdaad niet. Als de vader God stelt boven zijn zoon, dan komt de beschermengel van Isaac tussen beiden.
Om zo’n engel bidden we vandaag. Dat overal ter wereld waar ouders iets aanbidden dat tussen hen en hun kind komt, een hand uit de hemel verschijnt. Niet de kadaver-trouw van Abraham zegt iets over JHWH, maar wel de engel die zingen laat: Bedankt lieve ouders. Bedankt dat jullie er waren. Dat jullie me je trots lieten voelen. Dat jullie geloof in God zo echt was, dat je wel wist dat ik bij de waarheid uit zou komen.

SAMEN-AMEN
Lieve kinderen. Stefan was niet gelukkig. Hij had de film van Bambi gezien. Hij had dikke tranen gehuild omdat bambi’s moeder dood was gegaan. Hij had de film van Lion gezien en gesnikt toen de vader van het leeuwtje dood ging. En nou maakten de pappa en de mamma van Stefan ook nog de hele dag ruzie. Stefan was bang. Bang dat pappa en mamma weg zouden lopen en dat hij alleen in een groot huis zou achterblijven. Stefan kon er niet van slapen. Hij begon te roepen. Een beetje ongeduldig kwam mamma bij zijn bed. “Wat is er nou weer Stefan?” Als mamma “nou weer” zei dan was ze boos, wist Stefan. Hij had willen zeggen: “Ik heb dorst”, maar hij flapte er ineens uit: “Je hebt vanavond niet gebeden...” Mamma was moe. Ze wilde er niet te lang over doen. “Wees gegroet Maria, vol van...” begon ze. En toen ze klaar was bad Stefan er knal hard achteraan: “En laat pappa en mamma lief zijn voor Stefan.” Mamma zei niets. Ze haalde pappa uit bed; ze gaven elkaar een hand en mamma bad: “God, houd ons samen, amen!” Stefan schoot in een lach! Glimlachend mompelde hij: Samen-Amen! En hij viel in slaap.