DERDE ZONDAG VAN PASEN
© Harrie Brouwers, Voerendaal

DE ROUW VOORBIJ

DESILLUSIE
Het verhaal over de twee leerlingen die Jeruzalem gedesillusioneerd verlaten, is een geliefd verhaal. We kennen de rouw van de wandelaars. Een goede vriend verloren... en dat niet alleen, zijn dood was bovendien plotseling en gewelddadig. Maar er kwam nog iets bij. Jezus was niet zomaar een vriend geweest. Hij was hun meester, hun rabbi geweest. Ze waren hem door dik en dun gevolgd. Ze hadden de hoon van familie en kennissen voor lief genomen. Ze hadden aan verhitte disputen meegedaan met leerlingen van andere rabbijnen. Jezus was ook zo'n bijzondere leermeester geweest. Zijn opvattingen over God waren buitengewoon bevrijdend. Een barmhartige vader, opzoek naar de verlorenen, een milde vader op de uitkijk naar zijn kinderen. Zijn woorden en gebaren waren vergevend en genezend. Ze hadden er helemaal voor getekend.
En toen moest hij zo nodig naar Jeruzalem. Naar het centrum van het jodendom, op Pasen als de stad kookte en bruiste van de honderdduizenden pelgrims, als de stad gespannen was door het militair vertoon van de romeinse beszetters en door de provocerende aanslagen van opstandelingen. En jawel, het was helemaal uit de hand gelopen, in enkele uren was het gebeurd, vlak na het paasmaal. Een snelle actie van de joodse overheid en de medewerking van Pilatus, en binnen enkele uren was de "Jezus-bende", zoals zij hen noemden, opgerold. Zo was hun grote idool het slachtoffer geworden van politieke spanningen waarmee hij eigenlijk niets te maken had.

SCHULDGEVOEL
Maar wat hen het meest dwars zat dat was dit allemaal had kunnen gebeurden zonder dat iemand er iets tegen had gedaan. Sommige leerlingen hadden liggen slapen in de hof van Gethsemane. Petrus was wel gevolgd maar had gedaan alsof hij hem niet kende. Judas had de overheden zelfs een tip gegeven. En langs de kruisweg stond niemand van zijn leerlingen. Enkele vrouwen, zijn moeder, en Johannes. Maar niemand had iets gedaan. Wat hen nog meer dwars zat was dat ook God niets had gedaan. Ze hadden zich toch vergist in deze Jezus.

DE ROUW VOORBIJ
De ommekeer in deze depressie wordt ons vandaag beschreven. Wezenlijk is daarbij de interpretatie van de oude geschriften, zeg maar de boeken van het eerste testament, met name de herlezing van Jesaja die de Messias beschrijft als een knecht die moet lijden, als iemand die door de mensen verworpen wordt. Deze teksten geven een heel nieuw zicht opp Jezus. Dat zegt het Emmaus verhaal zo duidelijk. De ogen worden hun geopend door het herinterpreteren van Jezus' leven in het licht van bepaalde oudtestamentische passages.
Maar er is nog iets wezenlijks in de allerjongste kerk. Dat is de ervaring van Jezus als degene die wel gestorven is, en die dan wel in God thuis zal zijn, maar ook die met zijn Geest aan de leerlingen nabij is. Het is moeilijk aan te wijzen. En altijd achteraf pas. Maar in het breken en delen van brood, daarin ervaren wij zijn geest.

JEZUS TEGENKOMEN
Tegen de communicantjes zeg ik altijd: Jezus heeft lang geleden geleefd. Dat is bijna 2000 jaar geleden. Toch kun je hem op twee manieren nog tegenkomen: dat is als je zijn verhaal verteld en beluisterd of tekent en dat is ook als je samenkomt en brood breekt en deelt. Dan ontmoet je hem. En we moeten onze kinderen daarbij vertellen dat breken en delen niet alleen dat rituele breken en delen in de kerkruimte is, maar ook dat informele als bij de wandelaars naar Emmaüs. Zij zijn gastvrij, zij verlenen een vreemdeling onderdak. In het project voor de eerste communie hebben we dat facet benadrukt. De kinderen organiseren spel-middag samen met de kinderen in de vluchtelingen verblijven van Imstenrade. Dat hoort er wezenlijk bij, want de vader van Jezus, dat was die milde, barmhartige vader, die voor alle mensen van alle culturen een plaats heeft in zijn hart. En als we iets van die mildheid ten toon spreiden, dan is Jezus opnieuw de levende in ons midden.