2009 - sacramentsdag © H.Brouwers, Voerendaal

(Het is processiezondag; de preek is kort!)

HAAT EN LIEFDE

SAINT-MARTIN
Hoog in Luik ligt de Martinuskerk. De naam Maarten, een heilige soldaat, duidt al op de militaire betekenis van de kerk, die een onderdeel van de stadsverdediging was. De kerk die je er nu ziet, is uit de zestiende eeuw; de toren is enkele eeuwen ouder, maar er stond al lang daarvoor een kerk. Dat kun je ‘s avonds zien. Als het buiten donker is, en binnen branden de lampen, dan lijkt het alsof de kerk in brand staat. Een kunstenaar heeft de nieuwe glas-in-lood ramen gemaakt als een laaiende vuurzee. Ze moeten ons herinneren aan een grote brand in de veertiende eeuw. Toen de adel zich in de kerk verschanst had, deed het hongerige volk de kerk op slot en stak haar in brand. Zo kan een kerk het symbool worden van strijd, macht, onderdrukking, honger en wraak.

JULIANA
Maar in dezelfde stad en in dezelfde tijd, ja zelfs in dezelfde kerk, bad ook een zuster: Juliana. Ze was vanaf
haar vijfde jaar wees en was bij zusters opgevoed. Later werd ze priorin en een strenge ook! Twee keer werd ze door haar medezuster weggejaagd. Het was deze Juliana die ervan droomde dat er in het kerkelijk jaar nog een feest ontbrak: dat voor het heilig sacrament. Kwam het door de discussies over de eucharistie, die er in die dagen werden gevoerd? Kwam het door een veranderend realiteitsbesef? Aan de Parijse universiteit spande Thomas van Aquino zich in om het christendom niet langer in termen van Plato en Augustinus, van een geestelijke oerwereld, maar in die van Aristoteles te verwoorden, van stof, van oorzaak en gevolg. Naar Juliana en haar vriendin Eva werd niet geluisterd. Ze stierf eenzaam als kluizenares, maar niet lang daarna braken heer ideeën alsnog door en kreeg de eucharistie een eigen feest, Sacramentsdag.

TWEE KANTEN
Dezelfde kerk die brandde van haat en wraak werd de kerk van het vuur van de liefde, van breken en delen, van brood voor allen, van God met ons.
Al te vaak laat de kerk zich van zijn slechte kant zien. Vandaag tonen we het mooiste geheim dat we mogen bewaren en we laten het aan Voerendaal zien!

MONSTRANS
Lieve kinderen. Kijk, ik laat het ieder jaar aan de communicantjes zien, kijk eens hier naar. Het heet een monstrans. Dat is een Latijns woord. ‘Een monster, wat?’ vroeg een ander kind. Ja, dat is hetzelfde woord. ‘Monstrare’ is in het Latijns ‘laten zien’. De monstrans laat de communie zien. Het brood van Jezus. Het brood dat we breken en delen. Het brood waarin God met ons is. Dat laten we aan alle mensen zien. Daar gaan we mee de-‘monstreren’! Want jawel, dat vonden ze vroeger zo: monstertjes dat waren schepselen in wie God zijn almacht demonstreerde.
‘Wat is dit, denk je?’ Ik vroeg het aan de kinderen die de eerste communie deden. Niemand wist het. ‘Een vergrootglas?’ Misschien, maar dan een hele dure. ‘Het vergrootglas van God?’, vroeg een communicantje. Maar God heeft geen vergrootglas nodig. Hij heeft óns nodig. Hij heeft ons nodig om van de wereld te houden.