2010 - 2de zondag van de advent © Harrie Brouwers, Voerendaal

{mp3}preek2010advent2{/plamp3y}

DE BOZE WOLF

DE WERELD VAN DE KLEINKINDEREN

‘Die jeugd van tegenwoordig weet niet hoe goed ze het heeft!’ De vrouw keek de kring rond, terwijl ze de koektrommel sloot. Ze had verteld over de ontevreden reactie van haar kleindochter die niets in de schoen had willen hebben, maar wel nieuwe schoenen! Daarop protesteerde haar vriendin. ‘Ik beklaag ze, die arme kinderen. In wat voor wereld komen die terecht? Nergens zijn ze meer veilig! Aanslagen, overvallen, pensioenleeftijd omhoog...’ Ze zuchtte. Het werd even stil en de gastvrouw liep maar naar de theepot.

TERREUR

Europa was de voorbije weken in de ban van terreurdreiging. Duitse kerstmarkten hielden rekening met wrede aanslagen. Soldaten liepen er rond met wapens in de aanslag. Al Qaida was de vijand.
Voor de meeste mensen is Al Qaida, zeker na 11 september 2001 een terroristische organisatie. Onze aartsvijand, gevaarlijk, wreed en bloeddorstig. Er is veel gebeurd dat deze mening voedde. Wat de meeste mensen niet weten - of niet willen weten -, is dat er onder de Arabische bevolking ook heel wat bloed is gevloeid, voordat Al Qaida werd opgericht. Moordpartijen in Palestijnse vluchtelingenkampen. Kinderen en baby’s, vrouwen en mannen gedood. Dat heette vergelding te zijn voor aanslagen, maar ook daaraan was veel vooraf gegaan: verdrijvingen, verbanningen, diefstal van land, armoede, verpaupering. De haat kwam niet uit de lucht vallen! En zo kon het gebeuren dat in 1988 een organisatie werd opgericht die in de Arabische wereld een nieuwe staat wilde stichten, waar niet de westerse invloed zou overheersen, maar de Koran. Al Qaida betekent: fundament. De eerste doelwitten waren de door het westen gesteunde dictators in de Arabische landen. Wie in de geschiedenis duikt ontdekt wat hij al vermoeden kon: de wereld bestaat niet uit edelmoedige heiligen in het westen en wrede barbaren in het oosten. Ja, er ìs kwaad in de wereld: in oost en west! Ja er ìs liefde en compassie: in de bijbel en in de koran!
Als je nadenkt over een veilige wereld voor je kleinkinderen, dan gaat het over hoop en vrees. Over het verlangen dat de wolf het lam niet verslindt; dat de beer en de koe samen grazen in een wei. Dan hoop je dat tegenpolen elkaar niet vernietigen maar verdragen. Je droomt van harmonie.
Wat brengt de toekomst ons? Zullen de vijanden elkaar vernietigen? Misschien wint de een ten koste van de ander en wordt de kiem gelegd voor een nieuwe oorlog. De andere mogelijkheid is, dat de stem van het geloof wint, dat de roep om respect sterk wordt; dat de os en de leeuw het hooi samen delen.

HARMONIE

Waar komt dat verlangen naar vrede vandaan? Waarom dromen we van een ultieme harmonie? Is het niet zo dat de wereld van dieren en mensen één grote strijd is? Een gevecht waarin de sterkste moet winnen om de evolutie van het leven mogelijk te maken?
De adventsfantasieën gaan over schapen en wolven en over de geboorte van een kind. In de onveilige wereld van bruut militair geweld, van een verkwistende geldverslindende keizer in Rome, van angstig op macht beluste hogepriesters, van plunderingen en mislukkende oogsten, van volkstellingen en gevaarlijke reizen, in die wereld wordt een kind geboren. Er is alleen maar strijd en dreiging, maar de ouders zorgen voor een warm plekje van veiligheid. Ze zorgen ervoor dat het kindje niet verwond raakt door de harde kanten van het leven. Ze behoeden het in een veilig nestje. De droom naar harmonie ligt aan de basis van ons leven, in de overstelpende liefde van ouders die voor hun kinderen een hemeltje op aarde maken. Het kind groeit op. Het vecht zich uit de veiligheid en gaat op avontuur, maar de droom blijft. En als de strijd hoog oplaait dan komt dat visioen naar boven van een warme kamer, een feestmaal, een warm bed, een nachtzoentje en de huilende wolven buiten.
Dit heimwee naar de harmonie van weleer, is geen illusie, geen neurotische regressie naar de kindertijd, maar een fundamentele levenskracht, een oer-inspiratie om met de wereld op te bouwen. Wat onze ouders gedaan hebben toen we pas geboren waren, dat mogen we blijven doen voor elkaar. Dan zal het kerstmis worden!
 

DAGOBERT EN SIDONIA
Lieve kinderen. Pleuntje was druk in de weer. In haar rechterknuistje hield ze een vliegenmepper stevig vast. Daarmee rende ze achter Dagobert aan. Dagobert was een klein pluizig keffertje. Eigenlijk was het net een knotje wol op pootjes. Alleen blafte het venijnig en dribbelde driftig door de kamer en dat doen knotjes wol gelukkig niet. Dagobert trippelde door de kamer en Pleunte liep er met de vliegenmepper achteraan. Het keffertje zat namelijk voortdurend achter een poesje aan dat ook in de kamer woonde. Dat was Sidonia. Sidonia had het voordeel dat ze makkelijk op een kast kon springen en daar kon Dagobert niet bij. ‘Kom hier! Lief zijn’, riep Pleuntje terwijl ze hard om zich heen mepte. ‘Die Dagobert is een pittig kereltje!’, zei ik, om niets verkeerds te zeggen. Pleurtje knikte. ‘Een beetje een bozig typetje’, ging ik voorzichtig verder. Peuntje knikte. ‘Een agressief hondje!’ ‘Hij ís niet boos!’, zei Pleuntje ineens. ‘Hij is bang. Sidonia heeft hem in het begin gekrabd. Ze deed of ze lief op de grond lag en toen Dagobert kwam kijken, kreeg die een krab over zijn neus.’ ‘Dus Sidonia is de kwaje hond?’ ‘Nee, Sidonia is ook bang, van al dat gekef.’ ‘En zou die vliegenmepper dan helpen?’, vroeg ik. ‘Nu worden ze ook nog bang voor jou.’ Pleuntje bleef even nadenken. Ze begreep het wel, maar ze vond die mepper wel leuk. ‘Zal ik het eens met brokjes proberen?’, vroeg ze toen. ‘Doe dat’, zei ik, ‘dan krijg jij een dropje!’