2011 - Driekoningen © Harrie Brouwers

STERRETJESDAG

AFKEER

De meeste pijn het afgelopen jaar, deden mij de tientallen brieven van mensen die hier gedoopt waren en mij verzochten om hun naam uit het register te verwijderen. Gelukkig lieten velen ook dit jaar hun kindje dopen. Vandaag halen ze het sterretje met de naam van hun kindje op; Driekoningen is de dag van de ster en de geboorte; van de heiligheid van ‘t kind.
Sommige kerkelijke bedienaren hadden in de vijftiger en zestiger jaren kinderen schandalig geschonden en overheden hadden zich te lang geschrokken en ondeskundig in zwijgen gehuld. Voor velen was dit onverdraaglijk. Ik begrijp dat.  Maar ik had zo graag ook eens een andere reactie gehad, een brief met de opmerking: ‘Ik lees dat er mistoestanden waren. Wat kan ik doen om het evangelie van Jezus te redden voor de toekomst?’ Niet één briefschrijver was zo strijdlustig. Iedereen trok zich terug. Het lijkt alsof afkeer onze enige reactie is.

VERANTWOORDELIJKHEID

Toen de aardappels op waren, had mijn vader van het kistje een kerststalletje gemaakt. En toen kerstmis voorbij was sloeg hij de houten zijkanten van de bodem af. Zij douden dienen als aanmaakhout voor de kachel. Alle spijkers werden eruit getrokken en stuk voor stuk met de hamer recht geslagen zodat ze hergebruikt konden worden. Om iets op te schrijven of te tekenen gebruikte je pas een nieuw velletje van de kladblok als het vorige aan beide kanten gebruikt was. Op de wc hing de radiogids van verleden week. En wie de boon had met Driekoningen werd zwart gemaakt met die ene wijnkurk die bewaard was van het kerstdiner.

CONSUMENT

Tegenwoordig leven we als spilzuchtige consumenten. Als een product niet bevalt kopen we een nieuw. Als de winkel niet bevalt gaan we naar een andere. ‘Ze laten hier alles maar slingeren’, moppert iemand over een colablijkje op de stoep, maar hij raapt het niet op. ‘Ach die raadsleden denken alleen maar aan zichzelf’, scheldt iemand, maar zij neemt zelf geen verantwoordelijkheid. ‘Waarom doen jullie in de kerk niets voor de kinderen?’, vraagt een oma; maar ze heeft geen tijd om mee te draaien in een project. We zijn consumenten geworden, ook in het geloof!

LANGS EEN ANDERE WEG

Herodes had altijd de kant van Rome gekozen. Keizer Augustus was dol op hem. Hij had Herodes de titel ‘koning van de Joden’ gegeven. Het lag dus gevoelig toen er Magiërs opdoken in Jeruzalem die op zoek waren naar een nieuwe ‘koning van de joden’! Daar kwam bij dat Herodes - hij was zelf geen Judeeër -, gehaat was bij zijn onderdanen. Daaraan had ook de bouw van een nieuwe tempel niets veranderd. En al helemaal niet de beeltenis van de Romeinse adelaar die aan de voorgevel hing, tegen de tien geboden in! Herodus werd steeds achterdochtiger. Drie van zijn zoons had hij laten doden. ‘Kindermoordenaar’  heette hij in de volksmond. ‘Je kunt beter Herodes’ hond zijn dan zijn kind’, zuchtte Augustus. Dus toen wijzen uit het oosten een koning in Jeruzalem kwamen zoeken, stond Herodus op scherp! Hij voelde zich bedreigd door alle pasgeborenen. Hij vergrijpt zich aan de kinderen in Bethlehem. Machtswellust maakt hem tot een monster. De magiërs voelen het probleem en zij keren Herodes de rug toe. Ze willen hun handen niet vuil maken aan het bloedbad in Bethlehem.
Is dat niet het dilemma? Moesten de magiërs de strijd aanbinden tegen Herodus of hem de rug toekeren? Als je huwelijk een gevecht geworden is van de vroege ochtend tot diep in de nacht, moet je dan uiteen gaan of het uitvechten? Moet je de partij waarvan je lid bent verlaten op het moment dat zij op een belangrijk onderdeel een ander koers kiest, of moet je je voor een koerscorrectie gaan inspannen? Moet je de kerk waarin zondaars rondlopen verlaten, of moet je het kwaad erin bestrijden? Gedraag je je als consument of als iemand die verantwoordelijkheid neemt?

AANPAKKEN

Moderne mensen houden van shoppen en ook onze godsdienst is winkelen geworden. Wat niet bevalt blijft liggen. Wat de houdbaarheidsdatum heeft overschreden wordt terzijde gelegd. Wie de kerk de rug toekeert is in het goede gezelschap van de wijze die langs een andere weg naar huis terug keerden. Maar anderen organiseerden verzet tegen deze Herodes. Ze wilden hem niet meer, ze hervormden hun samenleving. Ik hoop dat die mensen ook talrijk zullen zijn! 

UBACHSBERG

Lieve kinderen. Bob stond ongeduldig en zenuwachtig te springen om de aandacht van de juf te krijgen. ‘Ja, Bob, wat is er?’ ‘Juf, juf, waarom komen de juffen uit het westen?’ De juf begreep de vraag niet. ‘Ik kom uit Ubachsberg’, zei ze. Maar Bob liet haar weinig tijd en schaterde: ‘Omdat de wijzen uit het Oosten kwamen!’ ‘Dat is een goeie’, riep Bea die het allemaal gehoord had. Ze liep op een drafje naar huis. ‘Mamma, mamma!’ ‘Ja, Bea?’ ‘Weet je waarom de wijzen uit het oosten kwamen?’ Mamma dacht even, ‘Het Oosten is het land van de morgen, van de zonsopgang, van het licht. In de kerk kijken de mensen altijd naar het Oosten.’ Ze keek Bea vragend aan. ‘Nee, dommie, omdat de juf uit Ubachsberg komt’, schaterde Bea.