2011 - 16de zondag door het jaar © Ad Blijlevens, Heerlen

DE TIJD VAN GODS GEDULD

Bij het luisteren naar een gelijkenis vragen wij ons spontaan af: wat moeten wij nu doen? In de gelijkenis over het onkruid tussen de tarwe bv. zien wij dan een uitnodiging om in een wereld waarin het goede naast het kwade bestaat, geduld uit to oefenen. Is het niet wijs, geen ijzer met handen to breken? Geduld kan toch moeilijk worden verbeterd! Ook dit is waar. Maar dan herleiden wij de gelijkenis tot een mooi verhaaltje met een zedenles. En dan is de spankracht er uit. Een gelijkenis is op de eerste plaats een onthulling, een snort openbaring. Daarin wordt iets geopenbaard over Gods plan zoals dit gestalte krijgt in Jezus Messias. Deze boodschap dienen wij tot ons hart to laten doordringen tot onze vrijheid en onze vreugde.
Op de akker waarop Jezus Messias zijn woord zaait, groeit ook, toen en nu, het onkruid. Moet deze akker dan niet meteen worden gezuiverd van dat onkruid, zelfs op gevaar of dat ook het goede graan wordt gekwetst? Wie vooral door het onkruid gebiologeerd wordt, is geneigd in zulke omstandigheden zenuwachtig to worden en meteen in to grijpen. Maar, zo beklemtoont de gelijkenis die wij zojuist hoorden, onze God kan geduldig wachten tot op het ogenblik van de oogst. Gods plan - als ik me zo mag uitdrukken - begint steeds klein en kwetsbaar. Het rijk Gods is bij het begin als een mosterdzaadje. Maar onweerstaanbaar groeit het uit tot een boom waarin vogels van alle windstreken zich komen nestelen. De aanblik van een akker met towel tarwe als onkruid is verwarrend. Maar eens, zo zegt de gelijkenis, keert God alles ten goede op het uur van de oogst. Dit is blijde, goede boodschap. Gods grootheid openbaart zich in zijn schijnbare kwetsbaarheid en in zijn geduld. Zulk geduld is in de wereld van ons mensen in zekere tin ongekend. Overmoed en meest doelmatige werking zijn ons meet in het hart geschreven. Daarom juist is het geduld van onze God een 'openbaring', iets dat onze aandacht wekt en ten diepste ons hart kan verheugen.
In een mooi boekje over franciscus van Assisi laat E. Leclerc Clara van Assisi aan franciscus zeggen: 'alle wezens hebben hun tijd. Maar die tijd is niet voor alle dezelfde. De tijd van de dingen is niet de tijd van de dieren. En die van de dieren is niet die van de mensen. En boven alles en totaal anders bestaat er Gods tijd, die al het andere omsluit en overstijgt. Gods hart klopt niet op hetzelfde ritme als dat van ons. Het heeft zijn eigen beweging. Die van zijn eeuwige barmhartigheid, die gaat van eeuw tot eeuw...' en ieder ogenblik van deze eeuwen is doordrongen van Gods barmhartigheid.
Jezus Messias is het concrete gezicht van onze geduldige God die uiteindelijk alles ten goede leidt op het uur van zijn genade. Dit blijkt bv, wanneer sommige van Jezus' leerlingen het vuur van de hemel willen afroepen omdat de Samaritanen hun gezelschap niet willen herbergen (Lc 9,52-56). dit geduld van Jezus wortelt in zijn vrijheid.
Uiteindelijk interpelleert. deze gelijkenis ieder van ons en ons samen. Hoe?
Wij kunnen vol vertrouwen binnengaan in dit geduld van God, dat in Jezus Messias zo tastbaar is. Ook als het onkruid tussen de tarwe groeit in ons hart, in onze gemeenschap, in onze wereld, kunnen wij zo vrede vinden. Onze God gunt ons de tijd om to groeien. --- deze gelijkenis is ook een oproep tot ernst. Eens komt het uur van de oogst. Dan wordt geoordeeld over onze gezindheid en ons doen en laten. --deze gelijkenis is ook een uitnodiging om zelf het geduld van Jezus Messias to delen overal waar wij leven. Wij weten uit eigen ervaring hoe ingewikkeld het hart van een mens is. En mensen groeien van dag tot dag op hun eigen ritme. Er bestaan in onze wereld geen zuivere tarwevelden. Ook onze kerkgemeenschap zal dit nooit zijn. Wie ijvert voor een zogenaamde 'kerk van zuiveren', is vaak geneigd om zijn of haar onvolgroeide tarwe uit to wieden als onkruid. In zo'n mentaliteit wordt ook het goede graangewas gekwetst. Laten wij met elkaar geduld hebben. De oogst moet rustig kunnen groeien. Wij mogen erop vertrouwen dat dit gebeurt onder Gods ogen. Eens zal onze God, zo hopen wij, alles voltooien.
Ik eindig vandaag met een gebed:

Enige, wij danken u
omdat wij mogen leven in de tijd van uw geduld.
Het onkruid groeit nog tussen de tarwe,
in de wereld, in onze gemeenschappen, in ons hart.
U gunt uw mensen nog de tijd.
Uit uw barmhartigheid leven wij.
Maak ons klaar voor de oogst.
Wij willen uw leerlingen zijn,
delen in uw geduld voor mensen,
in de vrijheid van Jezus Messias.