2010 - 27ste zondag door het jaar © Harrie Brouwers

EUTHANASIE


WEIGER-PASTOOR: ZIJN ONGELIJK
Een paar weken geleden las ik in de krant over een Brabantse collega. Hij gweigerde iemand te begraven die euthanasie gevraagd had. Ik bewonder de moed van de pastoor, want hij koos zeker niet de makkelijkste weg. Maar zijn weigering is volgens mij volkomen misplaatst.
Stel dat het verzoek om euthanasie uitgelegd kan worden als een aantasting van Gods beschikkings-macht..., stel dat het een vorm zou zijn van ondankbaarheid jegens de gave van het leven..., stel dat het als zonde zou zijn aan te merken..., ook dan zou ik de uitvaart niet weigeren. Als ik zondaars mijn steun zou ontzeggen, had ik geen werk meer!

GODS BESCHIKKINGSMACHT
Ik zei: ‘Stel dat...’, want bij euthanasie is meestal iets anders aan de hand. De bisschoppen hebben daar ook al op gewezen.
Is euthanasie een daad van opstand tegen Gods beschikkingsmacht? Wie dat denkt heeft een primitief beeld van God. Je doet dan namelijk net alsof God een factor is tussen anderen factoren, een kracht is tussen andere krachten. Aan de ene kant de spuit van de huisarts en aan de andere kant het instrument van God: de tumoren of bacteriën. Deze voorstelling van God is heidens. God staat niet als concurrent tussen de wereldse processen in, maar Hij staat boven alles. Hij kan zich bedienen van elke gedachte, elke daad, en elke mens. God beschikt over leven en dood. Hij werkt door alle mensen en processen heen en Hij wil het lijden van mensen niet.

LEVEN ALS GEGEVEN PAARD
Is euthanasie dan misschien een ondankbare afwijzing van het kostbare geschenk van het leven? Wie dat meent heeft nog nooit bij een ziekbed gestaan. De zieke wil niets liever dan leven. Hij bemint het met gretigheid. Maar de dood is door het leven heen gebroken. De zieke voelt dat het einde begonnen is. Hij zoekt naar verlichting, naar verzachting van de pijn. Gelukkig hebben we daar heel wat middelen voor, maar soms blijft alleen een laatste middel over. Ik voel oneindig respect voor mensen die dan in overgave aan de schepper het moment afwachten waarop het lichaam de strijd opgeeft - als Franciscus in het zonnelied ..., maar iemand die aan het eind de dood wat dichterbij haalt, heeft niet de intentie om het leven af te wijzen, hij wil zijn lijden verlichten. Naar die bedoeling moet gekeken worden. God zal hem barmhartig zijn en ik sta niet boven God!

WEIGER-PASTOOR: ZIJN GELIJK
Dit gezegd hebbend besef ik ook, dat het in onze tijd een onfrisse mode is om te denken dat er in het lijden geen levensvervulling is te vinden. Het evangelie van vandaag ging daarover. De christenen zaten met Jezus’ kruisdood in hun maag. Deze dood was geen sterk image voor de nieuwe geloofsrichting. Een slavendood was een slechte reclame en in elk geval leek ze te bevestigen dat God zijn handen van Jezus had teruggetrokken. De trouwe vrienden van Jezus stonden voor de vraag: ‘zijn lijden en dood een teken van Gods afwezigheid, of kan zijn nabijheid zelfs daar worden vermoed?’ Toen herinnerden zij zich een verhaal van Jezus over een rentmeester.

AFGEKEURDE STEEN
Een rentmeester had de ondankbare taak om een tiende van de oogst op te eisen voor de eigenaar van de wijngaard. Die eigenaar was de grote afwezige. Vaak een rijke man die aan de kust rentenierde. De eerste jaren hadden de pachters hun aandeel graag afgestaan; ze voelden zich begunstigd dat ze het wijngoed mochten exploiteren, maar op den duur was men de gunst als een recht gaan aanvoelen. De rijke eigenaar werd steeds meer als een lastige indringer ervaren. Als diens knechten een deel van de oogst kwamen halen, werd dat tenslotte als diefstal beleefd. Jezus verteld hoe de knechten mishandeld werden en hoe zelfs zijn zoon vermoord werd. Dat is het lot van Gods woordvoerders! Na de moord is de zoon niet minder de zoon! Het illustreert dat de arbeiders soms een steen als ondeugdelijk uitsorteren terwijl later iemand diezelfde steen als hoeksteen gebruikt. Gods genade kan de gestalte van een kruis krijgen!

KRUIS
Het geluk, de levensvervulling, schuilt niet alleen in de commerciële glossy beelden van de advertenties. Je hoeft niet met een stralende vrouw en een ‘Prodent’-glimlach in je Kia onderweg naar Zuid Afrika te zijn om je gelukkig te voelen. Je hoef niet vier kinderen op de universiteit te hebben studeren om je een geslaagde ouder te weten. Het geluk beperkt zich niet tot rijk, knap en gezond. Onder de oppervlakkigheid schuilt een diepere liefde: aan het ziekbed of in de oorlog... Vraag het maar aan mensen die het hebben meegemaakt!

PIETERTJE
Lieve kinderen. ‘Pietertje, ik wou je iets vragen?’ Pietertje liep met zijn handen in zijn zakken en met de blik op de grond op weg naar school.  Bob was naast Pietertje komen lopen. ‘Vraag maar!’, zei Pietertje. ‘Wil je bij mijn voetbalklub komen?’ Pietertje bleef staan en keek Bob verbaasd aan. ‘Ik bij voetballen?’, schoot hij in de lach. Dat hadden ze hem nog nooit gevraagd. Hij was altijd jaloers geweest op de jongens die over het veldje raasden met de bal. Zelf kon hij er niets van. Er werd altijd op hem gescholden en geroepen. Maar Bob was serieus. ‘Ik heb niet alleen goeie voetballers nodig. In een goed team zitten ook jongens die grapjes maken en die tegen verlies kunnen en een sfeer opbouwen....’ Pietertje kreeg het warm van. ‘Ik zal erover nadenken’, beloofde hij. ‘Jij bent zelf trouwens ook niet slecht in grappen maken!’